Je begint Sid Meier’s Starships met het commando over twee kleine ruimteschepen, die samen je vloot vormen. Het is niet mogelijk om schepen los van elkaar te laten vliegen, je beweegt altijd de hele vloot in één keer naar een nieuwe bestemming. Op het overzicht cherm zie je je thuisplaneet en de rest van het universum. Je kunt naar aangrenzende planeten vliegen en proberen deze over te halen om lid te worden van jouw federatie.
Om dit te bewerkstelligen moet je invloed hebben en die verkrijg je door mi ies uit te voeren die bij de desbetreffende planeet horen. Mi ies zijn in feite strategische ‘puzzels’die je krijgt voorgeschoteld zodra je ze accepteert. Je schakelt dan over naar een nieuw scherm, bestaande uit een grid van zeshoeken. Behalve jouw schepen en eventuele vijanden zie je ook de planeet en talloze asteroïden. Dit zijn obstakels waar je niet doorheen kunt vliegen. Asteroïden absorberen ook een deel van je vuurkracht. Als je schiet op schepen die achter meerdere asteroïden liggen, dan kun je ze dus ook helemaal niet raken.
Sid Meier’s Starships is turn-based, wat betekent dat je tijdens een mi ie je schepen commando’s kan geven om een eind te vliegen, wapens te vuren en speciale vaardigheden te gebruiken. Gelukkig is je vloot in de mi ieschermen vrij te bewegen. Hoe meer schepen je hebt, hoe meer je dus controle kunt uitoefenen over het ‘slagveld’.
Variatie
De mi ies zijn gelukkig redelijk gevarieerd. Het ene moment moet je een vriendschappelijk schip escorteren naar een jump gate, het andere moet je een hele vloot opblazen. Ook zijn er ‘doolhoven’van asteroïden en moet je binnen een bepaalde tijd de uitgang vinden. Alle mi ies vinden plaats op soortgelijke hex-borden. Hierdoor voelen mi ies op een gegeven moment toch een beetje hetzelfde aan, vooral als je de variaties een paar keer hebt gezien.
De diepgang zit hem vooral in het upgraden en uitbreiden van je schepen. Als je schepen upgradet kunnen ze bijvoorbeeld eskaders ruimtejagers lanceren, die ook individueel verplaatst kunnen worden en ook meteen je vuurkracht vergroten. Eskaders kunnen namelijk zelf ook wapens afvuren.
Torpedo
Een andere intere ante optie is het afvuren van torpedo’s. Die vliegen over een grote afstand in een rechte lijn, en elke beurt kun je kiezen of ze moeten doorvliegen of exploderen. Zo kun je ze tot ontploffing brengen zodra ze binnen bereik van de vijand zijn. In het begin voelen torpedo’s heel zwak aan, tot je ontdekt dat je met meerdere torpedo’s een groot speelveld onder controle kunt krijgen. Je moet ze alleen wel echt leren gebruiken. Dit geldt voor alle upgrades en nieuwe technologieën die je kunt vrijspelen. Koppel dit aan het beheren van de grondstoffen van de planeten in je federatie en je hebt een hele grote speelgoeddoos vol met dingen om te ontdekken.
De kunstmatige intelligentie van de tegenstanders is redelijk, maar zeker niet briljant, en hoe meer je je vloot upgradet, hoe makkelijker het wordt om bepaalde situaties te winnen. Bij een controlepuntmi ie, waarbij je drie ruimtestations onder controle moeten brengen door ze aan te raken, is het bijvoorbeeld een eitje om deze tot een goed einde te brengen zodra je meerdere eskaders kunt lanceren. Je hebt dan al snel vijf keer zoveel eenheden als de tegenstander en eskaders zijn ook nog eens supersnel. Een soort ‘brute force’-methode dus, waarmee je je in bepaalde mi ies bijna onoverwinnelijk voelt.
Aan de andere kant gebeurt het ook wel eens dat een vijandelijke vloot in één beurt (!) over je heen walst, zonder dat je ook maar een zet kan doen. Deze vreemde balans zou wel eens met patches aangepakt kunnen worden, maar op dit moment is het soms gewoon frustrerend als je een gevecht verliest zonder ook maar één moment iets te kunnen doen om het tij te keren.
Chaos
Een ander minpunt is de fase waarin tegenstanders aan zet zijn. Je speelt namelijk tegen meerdere computergestuurde federaties (er is geen echte multiplayer) en als het hun beurt is, beweegt alles zo snel dat je niet kan zien wat ze doen. Planeten verschieten van kleur, schepen flitsen naar andere werelden en er is geen overzicht van belangrijke veranderingen in de melkwegkaart die je kunt raadplegen om je strategie waar nodig aan te pa en.
Ondanks die minpunten is Sid Meier’s Starships best een leuke game. Het voelt als een turn-based versie van Sid Meier’s Pirates, maar dan uiteraard in de ruimte. Ook doet het denken aan Galactic Civilizations en Ascendency, maar dan met maar één vloot om te besturen. Ook is diplomatie en het onderhouden van je eigen werelden een stuk beperkter dan in de genoemde voorbeelden.
Daar wringt ook de schoen. Het lijkt wel of Starships een klein experiment is. Een prototype van een veel uitgebreider ruimtevaartspel dat we helaas nooit kregen. Mi chien dat de beperkingen voortkomen uit de besli ing om dezelfde game ook op iPad uit te brengen. Maar van een volwaardige PC-titel, zeker met de naam Sid Meier, verwachten we eigenlijk meer.
Over de iPad-versie gesproken, die is inderdaad nagenoeg identiek aan de PC-game, met als vreemde afwijking dat de interface niet denderend werkt. Het is héél makkelijk om een schip per ongeluk op te dragen ergens heen te vliegen, terwijl je eigenlijk probeert de kaart te verslepen. En zonder een ‘undo’-optie is dat een behoorlijk nadeel.
Hoe dan ook is Starships een aardig spel dat waarschijnlijk niet genoeg vlees aan de botten heeft voor doorgewinterde 4X-spelers. Nieuwkomers in het genre zullen de vele systemen waarschijnlijk verwarrend vinden en kunnen beter hun tanden zetten in een volwaardiger product. We hopen van harte dat Starships snel een paar flinke patches krijgt, want de basisprincipes en de strategische ruimteslagen smaken naar meer.
In verband met technische problemen is het voor ons alleen mogelijk om bestaand beeldmateriaal van onze mediaserver te plaatsen op de frontpage. Met de lancering van Gamer.nl V6 wordt het probleem verholpen. Tot die tijd komt het voor dat we gebruik moeten maken van oud beeldmateriaal.