Als we de meest obscure publicaties in de media mogen geloven, is het spelen van videogames niet bepaald bevorderlijk voor het sociale leventje. Hoe het in de praktijk ook moge zijn, ontwikkelaar Atlus heeft al enkele malen aangetoond dat sociale contacten op een uitstekende wijze in spellen kunnen worden verwerkt. Zo ook in Shin Megami Tensei: Persona 4, een Japans rollenspel waarin de interactie met computergestuurde personages centraal staat.
De Shin Megami Tensei-reeks staat al sinds het eerste deel bekend om de unieke setting en de briljant doordachte uitwerking van het plot. Ook in het vierde deel is weer sprake van een magnifiek script, dat aan elkaar geknoopt wordt door minstens net zo sterke dialogen. En dat terwijl de basis van het verhaal nu niet bepaald aanlokkelijk is. Persona 4 laat je immers in de huid kruipen van een ogenschijnlijk doorsnee Japanse student. Als dit figuur ga je op zoek naar nieuwe (vriendschaps)relaties, aangezien je door familiaire omstandigheden en wat aardige studeermogelijkheden naar een pittoresk dorpje genaamd Inaba verhuist.
Alhoewel, pittoresk is niet bepaald het meest geschikte woord om Inaba te omschrijven. De laatste tijd vinden namelijk de nodige vreemde zaken plaats, die het naïeve en romantische karakter van het dorpje behoorlijk aangetast hebben. Zo zijn enkele mensen spoorloos verdwenen en lijkt het kwaadaardige steeds vaker haar slag te slaan. Al gelijk aan het begin van de verhaallijn word je geconfronteerd met de verdwijning van een meisje dat oorspronkelijk een klasgenote was. En aangezien je oom, waar je bij ingetrokken bent, zijn brood verdient bij het lokale politiekorps en dus geregeld geconfronteerd wordt met dit soort gruweldaden, krijg je hier de nodige informatie over mee.
De toename van dit soort gebeurteni en is niet het enige opzienbarende aan Inaba. Per ongeluk kom je erachter dat het mogelijk is om middels een televisieprogramma, dat rond middernacht op de buis verschijnt, een afwijkende dimensie te bereiken die parallel blijkt te lopen aan de werkelijke wereld. Een absurd gegeven, dat bovendien de rode draad vormt in Persona 4. Het televisieprogramma –en dus in wezen de gehele alternatieve wereld– blijkt namelijk nauw verwant met de misdaden.
Mede hierdoor loont het zich eens te meer om beide buitengewone ontwikkelingen nader te onderzoeken. Dit alles heeft echter ook een keerzijde. Geregeld kom je in deze parallelle wereld met de meest bizarre, niet al te vredelievende wezens in aanraking. Dit heeft logischerwijs tot gevolg dat er behoorlijk wat gevechten doorlopen moeten worden om de mysteries op te lo en.
Deze gevechten zijn op het eerste gezicht behoorlijk traditioneel van aard. Het welbekende turn-based vechtsysteem maakt immers haar opwachting, wat betekent dat de personages beurtelings handelingen verrichten en deze handelingen via een menuutje geselecteerd worden. Niets nieuws onder de zon dus, maar dat heeft er verra end genoeg niet tot geleid dat het vechtsysteem gedateerd of achterhaald aanvoelt. Integendeel, door de artistieke weergave van de menuutjes, de ongekende diepgang en de toevoeging van enkele actieve spelelementen weten de gevechten te overdonderen. Zo zijn de vijanden al voor de daadwerkelijke gevechten zichtbaar en is het mogelijk om gezamenlijke aanvallen op poten te zetten.
Daarnaast zijn zowel aanvalsmogelijkheden als je metgezellen en vijanden uitstekend uitgebalanceerd en zit in elk personage een zogenoemde Persona verborgen. Deze gedaantes beschikken over bovennatuurlijke krachten, waardoor er een unieke strategische dimensie aan het geheel wordt toegevoegd. Bovendien is er in vergelijking met het vorige deel in de franchise een noemenswaardige aanpa ing doorgevoerd. Ditmaal is het namelijk ook mogelijk om je metgezellen daadwerkelijk onder handen te nemen gedurende de gevechten. En dit is zeer zeker een welkome toevoeging, niet in de laatste plaats doordat de diepgang van het vechtsysteem nu nog wat meer aangedikt wordt. Het vechtsegment speelt zich, zoals gezegd, af gedurende regenachtige nachten. Gedurende de resterende tijd geniet je van het alledaagse (school)leventje. Zodoende dien je, wanneer je enigszins wilt laten blijken van nette komaf te zijn, de schoolle en te volgen, deel te nemen aan wat buitenschoolse activiteiten en eventueel op zoek te gaan naar een fijn bijbaantje. En hoewel deze spelelementen stuk voor stuk erg sterk in elkaar steken, is de interactie met de andere personen uit het spel verreweg het meest intere ant.
De mogelijkheden om eigen invulling te geven aan de relaties zijn werkelijk ongekend, waardoor het spel bij vlagen meer doet denken aan een heuse simulatie van een mensenleven dan aan een rollenspel dat de nadruk legt op het onderhouden van relaties. Waar het in rollenspellen normaliter nogal oppervlakkig blijft en emoties sterk overdreven worden, is in Persona 4 het tegendeel het geval. Dit resulteert in een geloofwaardige en intere ante ontwikkeling van de personages, waardoor je bovendien daadwerkelijk het gevoel hebt hen beter te willen leren kennen. Dat je ook nog de mogelijkheid hebt om een eigen wending te geven aan de toch al boeiende dialogen, onderstreept de kracht van dit segment alleen maar.
Dat de relaties met de personen uit je alledaagse bestaan bovendien invloed uitoefenen op de kracht en gevechtsmogelijkheden van de betreffende Persona, zorgt er bovendien voor dat het onderhouden van de sociale contacten een zichtbaar effect heeft op het spelverloop. Sterker nog, om de latere gevechten tot een goed einde te kunnen brengen, is het zeker geen overbodige luxe wanneer de relaties met je compagnons niet al te belabberd zijn. De moeilijkheidsgraad ligt namelijk behoorlijk hoog.
Dit, gecombineerd met de behoorlijke lengte van de verhaallijn, heeft tot gevolg dat Persona 4 een spelervaring van minstens honderd uur te bieden heeft. Het is dat de astronomische winter onlangs geëindigd is, anders zou hier dan ook een pleidooi gestaan hebben over het gegeven dat Persona 4 met gemak in staat is om de speler plezierig door de koude en donkere winteravonden te loodsen. Zo'n game is Persona 4.
Gezien het platform waar Persona 4 voor verschijnt, de hoogbejaarde PlayStation 2, is het nogal opzienbarend te noemen dat tot nu toe nog geen enkel woord is gerept over de audiovisuele status van het spel. Grotendeels komt dit doordat ontwikkelaar ook op dit vlak puik werk geleverd heeft. Natuurlijk worden geen technische hoogstandjes op het scherm getoverd, maar door de fenomenale presentatie en de eigenzinnige audiovisuele stijl weet Persona 4 zich relatief makkelijk staande te houden. Zelfs de Engelse stemmen zijn van een hoog kaliber en voegen daadwerkelijk iets toe aan de spelervaring. En dan hebben we het nog niet eens gehad over de prachtig geanimeerde tu enfilmpjes, de steeds afwijkende weergave van de kerkers en de meeslepende achtergrondmuziek.
Kent Shin Megami Tensei: Persona 4 dan geen enkele mankementen? Dat wel, maar deze zijn zo kleinschalig van aard dat ze nagenoeg verwaarloosbaar zijn. Noemenswaardig is wellicht dat het spel wat langzaam op gang komt. De eerste uren worden vooral gevuld door dialogen en tu enfilmpjes, waardoor het een behoorlijk lang duurt voordat je actief aan de slag kunt met het spel. Daarnaast zijn sommige eindbazen wel erg sterk, waardoor je bij vlagen gedwongen wordt om je team sterker te laten worden door hen wat doelloze gevechten te laten volbrengen. De memorabele spelervaring en de unieke benadering van meerdere spelelementen weet dit echter volledig te verbloemen.