Sea of Thieves

Sea of Thieves is gestructureerd rond drie Trading Companies, die je met hun Voyages het ruime sop opsturen om iets terug te brengen. De Gold Hoarders geven je schatkaarten mee en eisen dat je de gevonden schatten inlevert, om ze met een speciale sleutel te openen en de buit te delen. De Order of Souls betalen grof geld voor de schedels van skeletkapiteins. De Merchant Alliance vraagt je om eilanden af te speuren naar goederen als een kist vol bananen of een paar kippen. Ongeacht het smaakje, elke opdracht betekent een reis van A naar B en weer terug. Met de verdiende goudstukken en reputatie kun je cosmetische zaken ontgrendelen, zoals een vrolijk gekleurde concertina of een glinsterend boegbeeld.

Bovenstaande alinea beschrijft bijna alles wat er in de game te doen valt. Naarmate je stijgt in reputatie bij elke Trading Company, neemt de complexiteit van elke opdracht toe. Maar dat komt er vooral op neer dat je naar meer dan één eiland moet varen om de queeste te voltooien. Het enige waar je naartoe kunt werken zijn die cosmetische franjes. De twee schepen in de game – een sloep voor 1 à 2 spelers en een galjoen voor 3 à 4 spelers – zijn niet functioneel aan te passen. Op de lange termijn mogen de meest volhardende spelers zichzelf een Pirate Legend noemen en ontvangen ze een eigen piratenhol. Deze minimale end game valt niet te rijmen met de bespottelijke prijs die Microsoft voor de game durft te vragen.

Sea of Thieves leunt zwaar op de interactie die ontstaat wanneer piraten elkaar tegenkomen. De game bevat meer dan genoeg manieren om te communiceren met je schipmaten: een ingebouwde voice chat, voorgebakken tekstuele berichten en gebaren. Dit is maar goed ook, want een goed samenwerkende bemanning kan de hele wereld aan. Een sloep met twee op elkaar ingespeelde piraten kan met één hand een galjoen met vier langs elkaar heen werkende flierefluiters tot zinken brengen.

Die noodzaak tot communicatie maakt het vinden van gelijkgestemde zeerovers cruciaal en de huidige middelen zijn simpelweg ontoereikend. Sea of Thieves probeert met zijn menustructuur en interface zo min mogelijk in de weg van de ervaring te zitten, maar de ondersteunende functies van

de game zijn momenteel erg karig. We kunnen niet selecteren op taal tijdens de matchmaking, er zijn geen Guilds – stel je eens voor dat je aan de vlag zou kunnen zien of je te maken hebt met vriend of vijand, en dat je dan met andermans vlag een vloot kunt infiltreren – en de trage en onoverzichtelijke Xbox-app verdient het niet om in de schaduw te staan van Steam als sociale dienst.

Ondanks dat Sea of Thieves leeg aanvoelt, kunnen we niet wachten om verder te spelen. Dat heeft alles te maken met de wijze waarop ontwikkelaar Rare de game heeft ontworpen. De repetitieve Voyages zijn niet het punt van de game, net zo min als dat het kopen van een paar gekleurde zeilen het einddoel is. Om het plezier van Sea of Thieves te vinden, moet je tussen de spelregels lezen. Het zeilen zelf is bijvoorbeeld niet heel uitdagend. Hijs de zeilen, draai het doek om zo veel mogelijk wind te pakken en je komt er wel. Het wordt een heel andere ervaring als je met acht schatkisten en piratenschedels in het ruim op de vlucht moet voor een galjoen. Dan vecht je voor elk zuchtje wind en tuur je met het angstzweet op je voorhoofd door de verrekijker. Je krimpt ineen als je dan de vijandelijke kapitein naar je ziet wijzen, maar juicht het uit wanneer de kluns een uit het water stekende rots over het hoofd ziet.

Elke handeling is op zichzelf kinderlijk eenvoudig – schade aan je schip repareer je door een houten plank tegen een gat aan te timmeren – maar elke handeling komt op uitgekookte wijze samen als een som die groter is dan de delen. De emmer gebruik je bijvoorbeeld om water te hozen, maar met behulp van wat rum maak je er een wapen van. Naast dat je in dronken toestand over het dek heen zwalkt en je alleen maar valse noten produceert met je draailier, vliegt je maaginhoud alle kanten op. Als je vervolgens de groene derrie opvangt met een emmer en in het gezicht gooit van een onvriendelijke zeerover, is deze voor de rest van zijn korte leven blind. Veel elementen in Sea of Thieves die in eerste instantie slechts ter versiering lijken te dienen, kunnen zo op onverwachte en vaak hilarische wijze nuttig zijn.

Sea of Thieves is op zijn best als je de grind negeert, want de game slaagt uitstekend als verhalenmachine. We gaan nooit vergeten hoe de schrik ons om het hart sloeg toen, tijdens het plunderen van een skelettenfort, we een galjoen recht op ons af zagen varen. Na een verbeten schermutseling met donderbussen, haaien en een goed geplaatst vat buskruit wisten we te ontsnappen, maar niet voor lang. Met onze rivaal in het kielzog zetten we een uur lang alle zeilen bij en voeren we langs elk piratennest op de kaart om lachend stukje bij beetje onze buit in te leveren bij de Trading Companies. Zo beperkt als Sea of Thieves is, lokt de game voortdurend deze fantastische situaties uit.

Als de sterren goed staan en de wind gunstig is, betovert Sea of Thieves ons met de grappigste en spannendste multiplayerervaring die we ons kunnen heugen. De gameplay-elementen interacteren op geniale wijze met elkaar en als je het geluk hebt om een goede bemanning te vinden, staat de game garant voor onvergetelijke ervaringen. Sea of Thieves stelt echter in gelijke mate teleur in hoe weinig diepgang de game verder kent. Ondanks alle pijnpunten – we kunnen die Xbox-app wel kielhalen – blijft Sea of Thieves dankzij zijn charme en memorabele momenten nog net drijven.

Sea of Thieves is nu beschikbaar voor Windows en Xbox One. De review is op basis van de pc-versie.