In 2004 maakten we voor het eerst kennis met John Cramer, beter bekend als de Jigsaw Killer. Deze seriemoordenaar kidnapte mensen die hun leven verspilden, en plaatste ze in gevaarlijke situaties om hen zo te leren hun leven weer lief te hebben. Zoals het een goede horrorfilm betaamt, ging dit gepaard met het nodige bloedvergieten. De filmserie is inmiddels toe aan zijn zesde deel, maar in Saw: The Videogame kunnen spelers voor het eerst zelf aan de slag met de gruwelijke puzzels van Jigsaw.
In de game kruip je in de huid van rechercheur David Tapp, de rol die in de eerste Saw-film werd vertolkt door acteur Danny Glover. Nadat zijn partner Sing is omgekomen in een van Jigsaw's vallen, heeft Tapp het zijn mi ie gemaakt om de gesjeesde moordenaar op te sporen en te berechten. In gevecht met zijn antagonist raakt hij echter gewond en bewusteloos. Wanneer Tapp wakker wordt, merkt hij dat hij zelf het lijdende voorwerp is geworden van Jigsaw's heropvoeding. Vastgeketend aan een stoel en met dodelijk val op zijn hoofd, moet hij zien te ontsnappen uit het verlaten gesticht waar hij is opgesloten. Daarbij wordt de rechercheur tegengewerkt door talloze vijanden, die allemaal hun eigen spel moeten overleven. Het helpt ook niet echt dat de sleutel die hun vrijheid garandeert zich bevindt in de buik van Tapp.
Bloederige puzzelaar
Na een korte introductie waarin Tapp wordt toegesproken door de bekende Billy the Puppet, word je gepresenteerd met de eerste puzzel: het verwijderen van de berenval die op je hoofd is geplaatst en je binnen luttele seconden letterlijk een kopje kleiner zal maken. Deze contextgevoelige puzzel keert in diverse vormen terug in Saw. De nadruk in de game ligt, naast het verkennen van je omgeving en het vechten met andere spelers, namelijk vooral op puzzelen. Zo open je sloten, door een schijf te roteren en op de juiste momenten de juiste knop in te drukken, en zijn er (zonder al te veel te verklappen) breinbrekers waarbij stroom en kokend hete stoom een rol spelen. Bijzonder aan Saw is dat bij veel van de puzzels het leven van jezelf, maar ook een ander persoon op het spel staat. De puzzels vergen een grote mate van vingervlugheid en inzicht en de strakke tijdslimieten zullen je aan het zweten brengen. Alle personages die je tegenkomt hebben op een of andere manier een band met Tapp. Zo red je al vroeg in de game Amanda Young, een voormalige drugsverslaafde die tijdens de eerste film door de rechercheur werd ondervraagd, en Jennings Foster, een collega van Tapp die tijdens een dronken bui een aanrijding met een dodelijke afloop veroorzaakte. De bekende personages hebben allemaal hun eigen motieven, waarbij de aandacht voor detail van de ontwikkelaars indrukwekkend is te noemen. Ook heeft acteur Tobin Bell zijn stem verleend aan Billy the Puppet, de enge pop die je tijdens het spel middels videoboodschappen opdrachten geeft. De verschillende kamers en vallen die je tegenkomt, zoals de badkamer uit de eerste film en de explosieve halsband, zijn eveneens een feest van herkenning voor fans van de films.
Gemiste kans
De gangen van het verlaten Whitehurst-gesticht, dat al snel toch niet zo verlaten blijkt, liggen bezaaid met gebroken glas, kapotte meubels en boobytraps. Vaak is de enige vorm van verlichting je aansteker of fototoestel, wat ervoor zorgt dat elke hoek je mogelijke dood betekent. De vallen die Jigsaw heeft geplaatst kunnen echter ook in je voordeel worden gebruikt. Tapp kan draden spannen, die gekoppeld aan een shotgun voor het nodige dood en verderf zorgen, maar ook pla en water onder stroom zetten en deuren barricaderen. Door deuren te blokkeren kun je voorkomen dat je in gevecht komt met Jigsaw's andere slachtoffers, aangezien het vechtsysteem niet om over naar huis te schrijven is. Met de schouderknop van je controller start je de aanvalsmodus, waarbij je enkele knoppen hebt om te slaan en te blocken. Het vechten voelt traag en klungelig aan en nooit heb je echt het idee dat je de tegenstander raakt. Er zit een pauze tu en het moment dat je een knop indrukt en een aanval, wat goed timen lastig maakt, en wapens als honkbalknuppels breken vaak nog voordat je een vijand hebt verslagen. Daarnaast is het frustrerend dat je tegenstanders op de grond niet kunt aanvallen en de over de schouder-camera kan soms tegenwerken. Het weldoordacht plaatsen van een val verdient dan ook de voorkeur. Deze boobytraps zijn echter ver voor het einde allemaal de revue gepa eerd, waardoor Saw na een aantal uur een herhalingsoefening wordt.
Zo nu en dan moet je voor een sleutel wat backtracken, maar terwijl je door de gangen van Whitehurst loopt, voel je je constant opgejaagd in je zoektocht naar aanwijzingen. De meeste puzzels die je tegenkomt zijn inventief en het verhaal heeft een lekkere voortgang, waardoor je elke keer weer benieuwd bent wat Jigsaw voor je in petto heeft. Het is dan ook jammer dat het waardeloze vechtsysteem leidt tot onnodig frustrerende momenten en dat Saw in herhaling valt. Een andere gemiste kans is het gebrek aan multiplayermodi; het in de val lokken van nietsvermoedende tegenstanders geeft immers een ontzettend voldaan gevoel.