Samurai Warriors is een spin-off van de bekendere DynastyWarriors-reeks. Laatstgenoemde situeert zich in middeleeuws China. SamuraiWarriors is dus de tegenhanger die het middeleeuwse Japan behandelt. Voor derest komen beide reeksen behoorlijk overheen. In Samurai Warriors 2 bestuur jeeen held die meevecht op een groot slagveld. Deze slagvelden en helden zijnallemaal gebaseerd op de geschiedenis, maar wel hevig geromantiseerd engedramatiseerd. Echt historisch accuraat is het dus niet. Dit maakt in principe niet uit, zolang het maar een boeiendverhaal en intense slagvelden oplevert. Dat is in Samurai Warriors 2 echterabsoluut niet het geval. Het spel bevat 26 helden waarmee je kunt spelen. Quauiterlijk, achtergrond, wapens en vechtstijl verschillen ze behoorlijkonderling. Ze spelen echter praktisch allemaal hetzelfde. De gameplay ismeestal niet meer dan constant op dezelfde aanvalsknop rammen om op die manierzoveel mogelijk mannetjes uit de weg te maaien. Die mannetjes zijn allemaaloliedom en enorm pa ief. Je kunt meestal complete regimenten voorbij rennen,zonder dat je ook maar iets overkomt. Echt intere ant of uitdagend zijn dezegevechten dus absoluut niet. Alleen de vijandige commandanten en helden zijnredelijk agre ief en bieden nog enige uitdaging. Een gevoel van intensiteit wordt tijdens de slagvelden echtnooit bereikt. De omgeving is erg kaal, met hier en daar wat eenvoudige ennietszeggende objecten die trouwens iedere keer weer hetzelfde zijn. Allevlaktes en gebiedjes wordt afgeschermd met lelijke rechthoekige obstakels ofzelfs onzichtbare muren. De omgevingsgeluiden zijn matig en komen zelden goeddoor en de vijandige soldaten zien er allemaal exact hetzelfde uit. Laat ik ook de muziek even niet ongenoemd laten. Dit behoort namelijk traditionele Japanse muziek te zijn, maar men moest het zonodig verzieken door bijna alles te versnellen en overal een goedkope en ronduit foute trancebeat onder te zetten. Enigeinleving kun je dus wel vergeten.
Je kunt ook niet bepaald ver vooruit kijken op het slagveld.Niet alleen door de matige beeldopbouw, maar ook doordat de camera te dicht opje karakter staat en constant een beetje naar beneden gericht staat. Overzichtelijkheidkun je mede daardoor wel vergeten. Nee, je hebt niet snel het gevoel dat jejezelf op een slagveld bevindt in deze game. Het is soms net alsof je door deTwilight Zone loopt en af en toe een groepje vijanden tegenkomt die je zonderal teveel weerstand van de kaart veegt. God, wat is dit saai.
Overigens heb je wel verschillende mi ies en doelen die jeop elk slagveld moet behalen. Toch komen alle doelen op hetzelfde neer: heteeuwige, eentonige inhakken op legertjes hersendode mannetjes. Dit hakken hadnog enigszins leuk kunnen zijn wanneer de verscheidene combo’s en aanvallenlekker aan zouden voelen, maar er zit nauwelijks enig gevoel achter. De slagenhebben niet de impact die je zou wensen, waardoor het nooit enerverend wordt.
Mi chien nog wel erger is de informatie-overload die je steeds te verwerkenkrijgt. Er gebeurt zoveel tegelijk op een slagveld, dat je constant overladenwordt met gebeurteni en waar je rekening mee moet houden. Al snel raak je hetoverzicht compleet kwijt. Dat al die Japanners van die aparte namen hebben,helpt ook niet mee. Zie jij op een willekeurig slagveld zo maar even twintigverschillende namen te onthouden zonder verdere introductie in de vorm van eenverhaal. Ik geef het je te doen als westerling!Over de verhaallijn gesproken: die stelt net zo weinig voorals het vechtsysteem. Je kunt met elk karakter een aantal slagvelden doorlopen,die stuk voor stuk een achtergrondverhaal hebben. De achtergrond van iedergevecht wordt slechts met een droge lap tekst overgebracht, wat je al sneloverslaat. Alleen de introducerende filmpjes van de karakters zijn fraaigemaakt, maar inhoudelijk stellen die ook weinig voor. In mi chien net eenminuut moet je een binding krijgen met het karakter en zijn of haarachtergrond. Een onmogelijke taak. Die taak wordt nog eens verder bemoeilijktdoor de vreselijk slecht ingesproken stemmen. Je moet het doen met Engelstaligestemacteurs, en die hebben nou niet bepaald hun best gedaan om ook maarenigszins geloofwaardig over te komen. In combinatie met het slecht geschrevenen oppervlakkige script, zorgt dit voor een enorm cheesy tafereel watbehoorlijke afkeer oproept. Nee, het is niet echt leuk om deze game te spelen. Ohja, jehebt dan nog een Survival Mode, die zich puur richt op de actie en al diedrukte op het slagveld en de cheesy verhaallijn achterwege laat. Daar krijg jedan een kaal en hoekig gebouw voor terug wat voor een fort door moet gaan enwaarin je verdieping na verdieping weer diezelfde oersaaie en eentonigevijanden moet verslaan met dat zo oppervlakkige vechtsysteem. De enige manierwaarop Koei dit nog een beetje intere ant probeert te houden, is doorzogenaamde verzoekjes toe te voegen waar je tijdens je spannende avontuur doorhet fort aan moet proberen te voldoen. Tegen de tijd dat je aan die verzoekentoekomt, heb je de Survival Mode echter wel weer gezien. Men heeft ook een bordspel toegevoegd, wat in het kort teomschrijven is als een agre ievere vorm van Monopoly. Het is pijnlijk om temoeten constateren dat dit extraatje daadwerkelijk het leukste aan de hele gameis. Je hebt wel nog een multiplayer-mode waarin je met twee of zelfs vierpersonen de verschillende slagvelden kunt doorlopen, maar ik betwijfel of jeüberhaupt mensen kunt vinden die dit oersaaie gebeuren met je zouden willenspelen. Op de Xbox 360 kun je de game ook nog tegen elkaar over Live! spelen.Dit klinkt echter leuker dan het is, want je speelt allebei op een anderslagveld en dan is het gewoon een race om wie als eerste de vijandige,computergestuurde, commandant op zijn speelveld weet te verslaan. Nee, daarzaten we echt op te wachten hoor! Om trouwens nog even op de Xbox 360-versie door te gaan; dieis wel beter dan de PS2-versie. Toch zegt dat nog bijster weinig. Wees gerusthoor, qua gameplay en opties zijn beide versies exact hetzelfde (buiten deoverbodige Xbox Live! mode). Grafisch is de Xbox 360-versie echter beter. Degame is lang niet zo grauw en heeft meer kleur en helderheid, heeft weinig totgeen last van kartelrandjes, kent wat gedetailleerdere karaktermodellen, is vanwat kleine grafische effecten zoals bloom lighting voorzien en heeft veelscherpere en duidelijkere menu’s. Natuurlijk is de resolutie ook een staphoger. Maar zoals ik al aangaf, zegt dit allemaal bijster weinig. De PS2-versieis voor dat platform namelijk al behoorlijk lelijk en met wat minieme grafischeverbeteringen voor een zogezegde next-gen uitvoering, blijf je ook op de Xbox360 een lelijke game houden. Nee, wat mij betreft loop je met een grote boog om deze gameheen. Helemaal als het gaat om de Xbox 360-versie, want de toch al redelijkachterhaalde gameplay komt op een next-gen console alleen nog maar pijnlijker naarvoren. Ik ben gedurende deze review eigenlijk alleen maar negatief geweest overde game en vanuit mijn oogpunt is dat ook gerechtvaardigd. Toch moet ik de gamewel meegeven dat alles buiten de gameplay, geluid en verhaallijn behoorlijkgoed verzorgd is. Bovendien zit er een heel aardig systeem in voor hetontwikkelen van je karakters op gebied van moves, skills en wapens. Door delengte van de slagvelden en de hoeveelheid karakters, zul je bovendien weleventjes aan de slag blijven. Toch zou ik dit spel met de nodige twijfel alleende echte diehard hack ’n slash fans aanbevelen. Voor iedere andere persoon ishier niets te vinden wat met speelplezier te maken heeft.