De game kenmerkt zich door een minimalistische en suggestieve stijl: het ruimtevacuüm kan allerhande felle kleuren aannemen en er zweven velerlei ruimte(vaarts)symbolen en -metaforen rond die je ofwel moet ontwijken of juist moet verkennen om bij te tanken of speciale items te vinden. Zelf speel je een naamloze en gezichtsloze astronaut die zijn thuis is kwijtgeraakt en zijn/haar noodgedwongen heimwee in vrije poëzie verwoordt. De game brengt zo treffend de alleenheid en de tegelijkertijd verontrustende als verblijdende ledigheid van het oneindige tot uitdrukking.
Starry night, carry me away
Het spel bestaat uit drie hoofdstukken. In het eerste hoofdstuk wordt de aarde vernietigd en trekken een handjevol mensen erop uit een nieuwe thuisplaneet te vinden. De ruimte is open en procedureel gegenereerd en daardoor daadwerkelijk oneindig. Je schip zal vaak sneuvelen, waardoor er een zekere onrust en gehaaste gedwongenheid ontstaat waar je je aan over moet geven. Het universum is de ruimteverkenner niet vriendelijk gestemd. Dansende kometen ontwijken is lastig door het gebrek aan controle over de bewegingen van je schip, of je vooruit of achter gaat is onduidelijk en obstakels kunnen zomaar op je pad geslingerd worden. RymdResa vergt continue waakzaamheid. Maar doordat je scheepje zelf niets meer dan een blanco silhouet is, ligt de nadruk toch al geheel op het omringende universum.
In het tweede hoofdstuk, als je je planeet hebt gevonden, is het zaak je thuis vorm te geven. Als je dat eenmaal hebt gedaan, kun je een moederschip bouwen om in het derde hoofdstuk de ruimte te verkennen en proberen te begrijpen. De eerste twee hoofdstukken zijn gauw uitgespeeld, het derde hoofdstuk is een stuk langer. In dit laatste hoofdstuk kun je veel mi ies uitvoeren waarvoor je het spel lange tijd dient te spelen. Hierdoor treedt er een vervelende herhaling op: dezelfde gedichten worden gedeclameerd, je gaat voor de zoveelste keer dood en alweer moet je die grote afstand afleggen en tu en dezelfde obstakels een weg proberen te banen. Je schip kan zichzelf niet verdedigen; ontwijken is het enige dat je kunt en dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Hierdoor wordt vooral het derde hoofdstuk een proeve van geduld. Uiteindelijk blijken toch een paar uur te zijn verstreken, maar dan heb je het ook even gehad. Om er later gewoon weer mee verder te gaan, want ergens is RymdResa een fraaie ervaring.
Cowardly, I hide in the darkne
Het spel neemt je niet bij de hand, het geeft je geen uitleg over wat je te doen staat. Al doende leer je. Doodgaan hoort erbij, maar dan begin je eenvoudigweg opnieuw. De mi ies zijn verhaalloos: simpele fetch-quests, in feite. Het verhaal maak je zelf. Het is sterk afhankelijk van de emoties die worden opgeroepen en hoe je de poëzie interpreteert. Overduidelijke thema’s zijn de oneindigheid van de ruimte, de machteloosheid van de mens, de menselijke conditie ten overstaan van dood en leegte, de schoonheid van eenvoud. Maar doordat de gedichten worden voorgelezen door een gedigitaliseerde, geslachtsloze stem wordt de afstand tu en het menselijke en het ruimtelijke, het werkelijke en het surrealistische nog groter. In een ruimte die zo onvoorstelbaar gigantisch en machtig is, hoeveel bestaansrecht heeft de mens dan?
Zwevend door de duisternis, begeleid door zichzelf continu herhalende synthesizermuziek, kom je in een zekere trance terecht, die nu en dan door een gedicht wordt onderbroken. Met groene, blauwe, roze, paarse, zwarte en dan plotseling verblindend witte ruimtes, gevuld met sterrenzeeën en ruimterotsen die in een elliptische rondedans het vacuüm bevolken, wordt het heelal erg surrealistisch weergeven. Droomachtig. Soms word je dan overvallen door een gevoel van alleenheid . Het is een triestheid die de simpele spelmechanieken, de verzadigde visuele stijl, de korte gedichtjes en het niet precies weten wat te doen, met zich meebrengen. Het is vreemd hoe zoiets een gevoelige snaar kan raken. De astronaut spiraalt steeds verder neerwaarts in melancholie en corrosie, zijn/haar gedichte verkennerservaringen worden steeds vrijer en ontkoppelen zich van hoe jij het spel als gamer ervaart. Je gaat je erdoor afvragen hoe je het spel echt ervaart of zou moeten ervaren.
On the dark side of the moon they stranded us
In RymdResa is elke ruimtereis anders. Met het groot aantal items dat je kunt verzamelen biedt het spel genoeg stof tot urenvulling. Maar helaas werkt het spel je in zijn herhalingen net iets te vaak op de zenuwen, zeker in het derde hoofdstuk. Vijandelijke schepen zijn erg schietgraag en als je, voordat je alweer het loodje legt, net niet genoeg space points verzameld hebt, rest je niets dan een nog zwakker schip waarin je nog makkelijker neergeschoten wordt. Waar de eerste twee hoofdstukken een demonstratie van rustgevende eenvoud zijn, is het derde hoofdstuk op deze momenten één grote brok frustratie. Dat is jammer, want het doet afbreuk aan de zeer bijzondere ervaring die RymdResa te bieden heeft. Desondanks blijft deze indie bijzonder fraai en, voor wie in bezinning en poëzie geïntere eerd is, een erg intere ante game, die gezien de belofte van updates alleen nog maar intere anter zal worden.
RymdResa is te spelen op pc, Mac en Linux, Xbox One, WiiU en iPad. Op Steam kost RymdResa €11,99.