Zoals gezegd is Rush for Berlin een tactische real-time strategy, welke zich afspeelt op de Europese slagvelden van 1944-45. Het doel is, wat de naam ook al aangeeft, om de Duitse hoofdstad over te nemen om zo de Duitsers. Net als toen waren er ook meerdere legers op de been die richting Duitsland vertrokken en die vind je dan ook in deze game terug. Je hebt dus de keuze uit de Ru en, de Geallieerden, de Fransen en hun strijd voor vrijheid en verra end genoeg is er ook nog een Duitse campagne waarin je de mogelijkheid krijgt om, in plaats van de geschiedenis te volgen die wij kennen, een alternatieve realiteit te scheppen en dus een campagne speelt waarin je dient terug te trekken uit Duitsland nadat je te horen hebt gekregen dat Hitler zelfmoord heeft gepleegd.
Het verschil tu en Rush for Berlin en andere strategiegames is dat je in dit geval maar over één soort van grondstoffen kan beschikken. Niks geen geld of andere manieren van betaling, nee, alles gaat via tijd. Want hoe meer belangrijke gebouwen je inpikt, hoe sneller je eenheden kunt produceren en des te sneller je een leger in kunt schakelen. En hoe meer tanks en infantrie je in je bezit hebt, hoe gemakkelijker het wordt. Ondanks dat het “rock-paper-sci ors”-principe ook in deze game geldt, krijg ik wel het idee dat degene met de meeste tanks pertinent zal winnen. Beetje vreemd allemaal.
Voor de rest speelt Rush for Berlin net als elk ander RTS-spel. Selecteer je eenheden, selecteer de vijand en aanvallen maar. Hier en daar zijn er enkele gameplaytweaks te vinden, zoals de officier helden eenheden. Hoewel ze geen individuele namen hebben, beschikken ze wel over speciale vaardigheden die typisch bij hun eigen natie horen. De Ru en hebben bijvoorbeeld een officier die dubbele porties vodka uitdeelt aan de troepen, voor nét dat beetje extra motivatie en dus vuurkracht. De Amerikanen daarentegen hebben een speciale Ranger die paratroopers in kan zetten. Toch nog een beetje meer diepgang dus.
Maar goed, zoals je wellicht kunt indenken is het van belang dat een dergelijke game in het bezit is van een flinke dosis kunstmatige intelligentie. Gelukkig valt het op dit gebied allemaal nog wel mee met Rush for Berlin. Je troepen zijn in de meeste gevallen vrij verstandig te noemen als het gaat om verdedigen en aanvallen, echt veel micromanagement vergt het niet. Pathfinding daarentegen kan soms nog wel eens frustreren, zeker wanneer je een hoop tanks door smalle paadjes moet leiden. Ze zullen geregeld tegen elkaar op botsen en elkaar in de weg lopen, wat de gameplay er niet sneller op maakt. Sowieso valt het met het tempo nog wel mee, Rush for Berlin is dan ook wel een game waar je voor moet gaan zitten.
Is het qua gameplay allemaal nog al ‘same old’, op het grafische vlak is het eigenlijk allemaal nog best goed te pruimen. De 3D-engine doet zijn ding en kan prima sfeervolle plaatjes op het beeld tonen. Vooral de omgevingen (waaronder de bomen), de explosies en de tanks komen aardig over. Helaas slaat men de plank flink mis bij het geluid. Kijk, dat die muziek nogal misplaatst is (de ene keer ontzettend dramatisch, de andere keer overdreven heldhaftig) en dat ik de explosies als eens eerder gehoord heb kan ik nog door de vingers zien, ware het niet dat de stemmen van vrijwel alle soldaten zeer bedroevend zijn te noemen en gewoon nergens naar klinken. De zoveelste game met een te beperkt budget voor de stemacteurs helaas.
Ja, er knaagt flink wat tijdens het spelen van dit spel. Het probleem bij dit soort games is dat ik het allemaal wel eens eerder heb gezien. Weliswaar niet specifiek in dit jasje, maar de hele manier van spelen en als maar weer die Tweede Wereldoorlog als setting, dat hoeft allemaal niet meer van mij. Ik heb me er dan ook meerdere malen op betrapt dat ik de game simpelweg saai en vervelend begon te vinden. Het was allemaal meer van hetzelfde en nergens werd het écht spannend. De singleplayer biedt te weinig om je geboeid te houden en op het gebied van multiplayer kan Rush for Berlin ook niet echt potten breken. Naast de gewoonlijke skirmish-opties heeft het ook andere modi, waarin je bijvoorbeeld als speler bepaalde doelen moet voltooien of samen met een kameraad de vijandelijke AI (die overigens flinke tegenstand biedt) moet verslaan in co-op. Erg leuk allemaal, maar na een potje of twee had ik het al weer gezien. Zó leuk was het dus ook weer niet...
Nee, hoewel de presentatie zeker niet verkeerd is (op die slechte stemacteurs na dan) en de graphics er zeker mee door kunnen én men nog enkele leuke gameplaytweaks heeft kunnen ontwikkelen, doet Rush for Berlin mij toch te weinig. Ben je compleet RTS-freak en kun je nog steeds maar geen genoegen krijgen van de Tweede Wereldoorlog, dan kun je er wellicht over nadenken om Rush for Berlin aan te schaffen. Anderen zijn waarschijnlijk beter af met een oude strategiegame uit de kast of moeten nog even wachten op de toppers die gaan komen. Rush for Berlin hoort helaas niet bij de categorie 'toppers', daarvoor is het teveel van hetzelfde en biedt het nét te weinig spectaculairs om boven de middenmoot te komen.