Breed uitgemeten of origineel is dit verhaal echter niet: Vader van meisje wordt vermoord door zijn compagnons, meisje poetst haar samoeraizwaard op en gaat op wraak uit. Einde verhaal. Gekleed in motorpak en voorzien van een katana zoekt ze naar de moordenaars van haar familielid, wat doet vermoeden dat minstens één iemand binnen ontwikkelaar Devolver Digital thuis een Kill Bill-dvd in de kast heeft staan. Gelukkig is het zwaard van onze heldin scherper dan het script.
Hacken, hakken, hacken, hakken…
Om de vijf voormalige zakenpartners van je vader een kopje kleiner te maken, moet je eerst achterhalen waar deze zich verscholen hebben. Elk van deze eindbazen neemt drie levels in beslag: twee waarin je dient te achterhalen waar zij zich bevinden, één waarin je deze eindbaas een kopje kleiner kan maken. Al deze levels bestaan uit kantoorpanden die bewaakt worden door handlangers met pistolen, automatische geweren en samoeraizwaarden. Je spoort de eindbazen op door deze kantoorpanden binnen te dringen en computers te hacken. Hacken is echter een groot woord, aangezien je met één druk op de knop de informatie in je bezit hebt. De uitdaging ligt hem in het heelhuids bereiken van deze computers, omdat het hoofdpersonage bij de eerste de beste kogel het loodje legt.
Minstens één iemand binnen ontwikkelaar Devolver Digital heeft thuis een Kill Bill-dvd in de kast staan
Je bent echter niet kansloos tegen het wapenarsenaal van de tegenstander. Onze blonde samoerai kan tegen muren opklimmen, aan plafonds hangen, heeft een grijphaak om aan te slingeren en springt zonder moeite meters de lucht in. Op deze manier kun je stilletjes je omgeving verkennen en vanuit de schaduwen je aanval voorbereiden. Je kunt je vrijelijk rond bewegen in de wereld van Ronin totdat je in een open gevecht raakt. Wanneer één van de vijanden je opmerkt, schakelt de gameplay over naar turn-based combat en verschijnt er een rijtje actiepunten onder in beeld. Al springend en snijdend moet je jezelf een weg door rondvliegende kogels banen en je tegenstanders één voor één uitschakelen. Elke succesvolle kill vult je actiepunten aan, tot een maximum van vijf. Vijf actiepunten geven je een extra beurt waarmee je nog sneller gehakt maakt van de tegenpartij.
Deze mix van hacken en hakken is erg vermakelijk, maar voelt al snel eentonig aan. De omgevingen kennen een gelimiteerd aantal elementen, waardoor je toch vaak dezelfde aanpak hanteert om je tegenstanders te lijf te gaan. Het is daarom belangrijk om vanaf het begin af aan elk level door te spelen zonder burgers dood te maken, het alarm af te laten gaan en vijanden in leven te laten. Als je aan deze drie voorwaarden voldoet, krijg je bij het einde van elk level een skillpoint wat je aan een zeer bescheiden skilltree kunt besteden. Hier vind je nieuwe vaardigheden, zoals het gooien van je zwaard en het gebruiken van verdovingspijlen. Elk van deze vaardigheden wordt beschikbaar wanneer je een vooraf bepaald aantal actiepunten verzameld hebt. Met deze vaardigheden wordt de combat meer divers en daarmee vermakelijker. Dat wil niet zeggen dat gevechten gaandeweg makkelijker worden, want grote groepen tegenstanders vormen een serieuze uitdaging. Elk soort vijand heeft een andere aanval die meerdere rondes kan duren. Dat betekent dat je als het ware een groot potje samoerai-schaak speelt waarbij je een of twee zetten vooruit moet denken om jezelf niet in de nesten te werken.
Klein, maar niet verfijnd
Ronin is geen groot spel. De analytische denkers onder ons kunnen één van de vijftien levels in gemiddeld tien minuten uitspelen. Toch zullen de meesten hier langer over doen. Te vaak doordenk je een sprong niet goed, waardoor je recht in het pad van een kogel komt te staan. Ook het per ongeluk doden van een burger, waardoor je géén skillpoint verdient, overkomt je meer dan eens. In deze gevallen laad je de vorige checkpoint en kun je het nogmaals proberen. Dit kan frustrerend werken, maar zorgt wel voor een redelijke uitdaging die het spel intere ant houdt.
Een minder prettige uitdaging vormt de besturing. Van tijd tot tijd laat je samoerai jou in de steek door niet precies de sprong te maken die de in-game heads-up display je toont. Als gevolg verraad je jezelf vaak onbedoeld of spring je recht in de klauwen van je tegenstander. Daar komt nog eens bij dat je samoerai soms spontaan naar een ander deel van het level verschuift. Soms spring je door vaste muren of vloeren heen om op de verkeerde plek op het verkeerde moment uit te komen. Dit gebeurt zelden, maar is zeer frustrerend wanneer het je een perfecte doorloop kost.
Smakelijk, maar slordig
Ronin wint voor zijn verhaal en gameplay geen originaliteitsprijs, maar dat maakt de gameplay niet minder vermakelijk. De mix van stealth en turn-based zwaardgevechten vereist dat je goed nadenkt voor je een aanval kiest en straft ‘Leroy Jenkins’-gedrag onmiddellijk af. De uitdaging die dit brengt drijft je soms tot hardop vloeken, maar draagt wel bij aan het speelplezier. De eentonigheid van de levels en de imperfecties in de besturing ontnemen je gedurende het spel steeds meer van dat speelplezier, waardoor er voor deze samoerai-game weinig eer te behalen valt.