Als je droomt over een game, begeef je jezelf op dun ijs. Je staat mi chien zelfs op het punt van het achterlaten van de maatschappij en je dagelijkse verantwoordelijkheden om niets anders te doen dan je te verdiepen in die ene game. Mijmeren over upgrades, aflegbare paden, tactieken bij vijanden en de vele geheimen die de game herbergt. Rogue Legacy doet dit met je.
Rogue Legacy: roguelike of roguelite?
Rogue Legacy heeft op het eerste gezicht het meeste weg van Spelunky. Net als in die game heb je controle over een held die een willekeurig gegenereerde tweedimensionale wereld betreedt, om zich vervolgens door onbekende gebieden gevuld met gevaren heen te worstelen. Net als in Spelunky speelt permadeath een grote rol: dood is dood en je mag lekker overnieuw beginnen met een ander personage. Om het lijstje compleet te maken is een steile leercurve ook aanwezig. Vijanden raken voelt in het begin lastig, maar na genoeg oefenen nemen je reflexen het van je over, terwijl strategisch nadenken over je aanvallen altijd een groot onderdeel van de game blijft. Deze onderdelen zijn allemaal kenmerkend aan een roguelike, maar Rogue Legacy doet net even dat beetje extra om er iets unieks van te maken.
Rogue Legacy weet de kenmerkende hoge moeilijkheid van andere roguelikes te behouden, terwijl het voor beginners ook toegankelijk is. Meppen en springen is alles dat je moet kunnen om te beginnen. Gaandeweg leer je hoe het spel veel subtieler is dan het in de eerste instantie lijkt, zoals de implementatie van kort achteruit lopen na een slag. Het is iets dat niet gelijk opvalt, maar later je leven redt omdat je hierdoor kan meppen, vervolgens snel achteruit loopt zonder om te draaien en weg kan springen op het allerlaatste moment. Zo heb jij die bloedkogel van een zwevende oogbal ontweken, maar het gedrocht wel geveld.
Maar lage instapgrens of niet, nederlagen zijn er in overvloed. Elke vijand is een bedreiging en het kleinste moment van onoplettendheid leidt tot je ondergang. Een kamer vol oogballen, skeletten, magiërs en corrupte ridders uitroeien vereist meer dan alleen rennen, springen en meppen. Het vereist fine e en vaardigheid.
Het gevoel van het verslaan van één van de vijf eindbazen is daarom niet te onderschatten. Een enorm doodshoofd dat constant kleinere vijanden uitspuugt of een reusachtige oogbal die je non-stop lastigvalt met een barrage aan kogels, zijn gevaartes waar je talloze keren de strijd mee moet aangaan voordat je een strategie kan ontwikkelen om ze te verslaan. Een overwinning kan alleen vergeleken worden met iets grootschaligs, zoals het bereiken van de top van een berg. Je voelt het briesje bijna.
Toegankelijk
Al rap leer je dat goud je gaat helpen om vooruitgang te boeken. Hiermee koop je permanente upgrades, zoals meer health, mana en nieuwe kla en. Daarnaast tref je blauwdrukken voor nieuwe uitrusting om later bij een smid te kopen, evenals runes voor inwi elbare attributen als een tweede sprong in de lucht. Of vampirisme waarmee je gezondheidspunten krijgt voor elke neergeslagen vijand.
Deze rpg-elementen zorgen ervoor dat je met vrijwel elke speelse ie het gevoel hebt voortgang te hebben geboekt. Geen eindbaas gevonden of verslagen? Dan heb je vast genoeg goud voor een nieuwe helm of een verhoging van je aanvalskracht. Hierdoor leg je de game niet zomaar neer na elke nederlaag. De drang om je nieuwe aankopen uit te proberen is te groot, en voor je het weet zit je weer diep in het kasteel, op zoek naar schatten van ongekende waarde en kolo ale eindbazen.
De combinatie van de rpg-elementen en de lage instapgrens maakt de game toegankelijk, zonder vermindering van uitdaging of het verlies van diepgang. De game straft je vanaf de eerste seconde af, maar niet zonder enige vorm van beloning: de perfecte balans tu en soft en hard.
Rogue Addertje
Het addertje onder het gras is dat je niet de mogelijkheid hebt om ongelimiteerd goud te verzamelen om te sparen voor die ene felbegeerde upgrade. Voor het starten van een nieuwe ronde dien je al je zuurverdiende centen uit te geven, omdat de teller terugvalt naar nul zodra je het kasteel betreedt. Een slimme truc die je dwingt om bedachtzaam om te gaan met je speelse ies en uitgaven.
Na elke dood krijg je de keuze uit drie van je achtergebleven afstammelingen. Elke persoon is anders, zo ook hier. De één is dyslectisch, terwijl de ander last heeft van chronische duizeligheid en de volgende kleurenblind is. Deze en vele andere personagespecifieke eigenschappen hebben allemaal effect op de gameplay, sommige op erg betekenisvolle manieren. Dyslectische personages krijgen door elkaar gehu elde tekst voorgeschoteld, terwijl de kleurenblinde zoon of dochter alles in zwart/wit waarneemt. Dat eerste is weliswaar triviaal, al is het zo af en toe lastig om op het scherm weergegeven doelen te interpreteren, maar door kleurenblindheid is het moeilijk om typen vijanden van elkaar te onderscheiden. Dit geeft een tactische draai aan het uitkiezen van een nieuw personage, in combinatie met de doelen die je stelt voor je volgende plundertocht. Erachter komen wat voor effect deze eigenschappen hebben levert daarnaast zat hilarische momentjes op. Hoe ziet iemands wereld eruit als hij "lijdt" aan nostalgie? Precies: sepia.
Cellar Door Games is niet vies van wat humor, dus verwacht veel leuke afleidingen te treffen tijdens je kruistochten. Misplaatste kermi en met minigames compleet met depre ieve clown, verhalen over de ontwikkeling van vorige titels en wat zelfspot zijn goed geplaatst om de uitputtende gevechten te onderbreken. Waarom zitten er kippenbouten in kroonluchters? Dat weten de ontwikkelaars eigenlijk ook niet. Omdat het kan?
Imperfecties
Na een paar uur spelen gaan wel een aantal dingen opvallen. De dungeons zijn willekeurig opgesteld, maar kamers worden herhaald. Dit wordt erg duidelijk wanneer je zelfs in de verschillende gebieden, zoals het bos of de toren, dezelfde indelingen gaat herkennen in de omgevingen. Daardoor kom je er gauw achter dat er simpelweg een hoop verschillende kamers zijn ontworpen, welke kamers er in elke ronde zitten en hoe ze aan elkaar verbonden is slechts willekeurig. Lo taande kamers herken je net iets te gauw, waardoor het niet als natuurlijke progre ie aanvoelt en het haalt een verra ingselement weg uit nieuwe rondes. Voor vijanden geldt eigenlijk hetzelfde: ze hebben veelal andere skins en krachtigere aanvallen. Niet bijster intere ant.
De rpg-elementen, personagespecifieke eigenschappen en economie zijn onderdelen die iets nieuws toevoegen aan Rogue Legacy, maar het gebrek aan variatie is weer een klein stapje terug. Gelukkig is de game verslavend genoeg om dit te negeren. De drang om je verkregen upgrades en nieuwe uitrusting te proberen, ook in die herhalende kamers en met dezelfde vijanden, levert variatie genoeg op om de game intere ant te houden.
Verslavend is uiteindelijk ook het kernwoord dat Rogue Legacy het beste beschrijft. Een verslaving valt elk element van je leven binnen en weigert los te laten, tot in je dromen aan toe. Rogue Legacy doet dit dankzij een aantal geweldige toevoegingen aan een welbekend genre dat dit een fri e ervaring maakt, imperfecties en al. Dunner ijs bestaat niet.
Rogue Legacy is verkrijgbaar via Steam.