Bekijk de videorecensie
Rise of the Argonauts vertelt het verhaal van Jason en het Gulden Vlies. Hoewel de game de Griekse mythe niet één-op-één kopieert, is de e entie van het verhaal gelijk gebleven. Op de trouwdag van koning Jason van Iolcus en zijn geliefde Alcheme slaat het noodlot toe: Alcheme wordt door een op dat moment nog onbekend figuur vermoord. Fier als Jason is, geeft hij zijn toekomstige vrouw niet direct op, maar besluit hij op zoek te gaan naar het Gulden Vlies: een artefact dat de doden weer tot leven kan brengen.Het Gulden Vlies blijkt een goed bewaard object te zijn en alleen met de hulp van minstens zo sterke handlangers is er een kans dat Jason zich een weg naar het Vlies vecht. Dit is waar de Argonauten hun intrede doen. De Argonauten zijn andere legendarische figuren uit de Griekse mythologie, waarvan uiteindelijk Achilles, Hercules, Pan en Atalanta aan je zijde zullen vechten. Al snel leer je dat de tocht naar het Gulden Vlies je langs verschillende eilanden zal voeren. Je zet koers, natuurlijk in lijn met de mythe, met de grootse boot: de 'Argo'.
De gameplay van Rise of the Argonauts is grofweg in tweeën te verdelen: het vechten en het praten. De verhouding tu en de twee is zo'n 60-40 in het voordeel van het vechten. De balans tu en het vechten en het praten is niet heel evenwichtig. Het kan goed voorkomen dat je een half uur alleen maar aan het praten bent, vervolgens een half uur vecht, om daarna weer een half uur te gaan praten. Het ritme is dan ook niet het sterkste punt van Rise of the Argonauts, maar gelukkig stemmen de beide segmenten wel tot voldoening.
Het verhaal wordt verteld door middel van uitvoerige gesprekken tu en Jason en alle personages die hij tegenkomt. In de gesprekken heb je ook zelf een aandeel, aangezien je bepaalt hoe Jason zich opstelt. Dit doe je door te kiezen voor het gedachtegoed van één van de vier goden die centraal staan in Rise of the Argonauts: Ares, Hermes, Athena of Apollo. Per gesprekskeuze krijg je vier mogelijke antwoorden, waarbij je met een simpele duw in de juiste richting een antwoord kiest.
Zoals gezegd spelen de goden een belangrijke rol in Rise of the Argonauts. Door in gesprekken het gedachtegoed van goden te promoten of door bepaalde acties uit te voeren speel je 'deeds' vrij. De acties zijn nog het best te vergelijken met de Achievement- en Trophy-systemen, bijvoorbeeld het doden van een x-aantal beesten in in de gunst van Ares te komen. 'Deeds' kun je vervolgens opdragen aan één van de vier goden. Ares is hierbij de god die richt op de bloeddorstige actie, Hermes op het helen van personages en het zwaarvechten, Athena op het speervechten en Apollo vooral op het verdedigen. Het RPG-element van de game komt hier ter sprake, want uiteraard draag je Jason's acties niet voor niets op. In een speciaal menu kun je met de 'deeds' verbeterde statistieken of 'God Powers' kopen.
Dit alles gebeurt in een kla ieke tech three, waarbij je voor betere aankopen eerst een aantal minder krachtige varianten aan moet schaffen. Het systeem werkt prima en de verbeteringen die je vrijspeelt voegen ook echt wat toe, omdat je niet alleen visueel maar ook gameplaytechnisch merkt dat je sterker wordt.
Naast praten zul je voornamelijk vechten in Rise of the Argonauts. Het vechtsysteem is ontworpen rond slechts een aantal knoppen, maar weet toch van begin tot eind te volstaan. Door goed te combineren met de verschillende bewegingen én met de verschillende wapens, kun je tevens behoorlijk dynamisch vechten. Jason heeft namelijk de beschikking over een zwaard, een speer, een gigantische knots en uiteraard zijn schild. Schilden van vijanden sla je zo tot pulp met de knots, maar de slagsnelheid van het wapen ligt weer zo laag dat je ook gemakkelijk geraakt wordt. Het schild kapot slaan met de knots en vervolgens wi elen naar de speer om de vijand aan de spies te rijgen, is dan een slimmere tactiek.De actie wordt op cinematische wijze in beeld gebracht, waarbij rondvliegende ledematen je niet bespaard worden. De premi e die ontwikkelaar Liquid Entertainment vooraf maakte, is tevens waar: latere, betere wapens geven je ook echt het gevoel sterker te zijn in gevechten. In combinatie met de opzwepende muziek maakt dit het vechten in Rise of the Argonauts een aangename bezigheid. Je mede-Argonauten zullen echter wel eens in de weg staan, zowel fysiek als visueel, maar echt storend wordt dit nooit. Daarbij blijft het tof om de reusachtige Hercules vijanden met z'n blote handen aan gort te zien slaan.
Jammer genoeg kent Rise of the Argonauts naast een tof verhaal en brute actie ook behoorlijk wat minpunten die de gameplay drastisch naar beneden trekken. Allereerst zijn de paden die je bewandeld zo lineair als een meetlat. Je loopt letterlijk paadje in, paadje uit op zoek naar je volgende locatie. Het gevoel van lineairiteit wordt nog eens versterkt wanneer je naar de zijkant van zo'n pad loopt. Daar bots je al snel tegen een onzichtbare muur die je zo'n anderhalve meter van de echte 'muur' verwijderd houdt. Gelukkig zijn er wel tal van side-quests aannemen, die ieder hun eigen voordeel opleveren. Bij de één verkrijg je een beter wapen, bij de ander weer een 'deed', enzovoorts. Het gevoel van lineairiteit wordt hier door iets minder, maar zodra je een quest aangenomen hebt en weer door een gang loopt, merk je toch dat je voor de vrijheid Rise of the Argonauts niet hoeft te spelen.
Een ander vervelend punt is dat de makers te ver doorschieten in het aanbieden van een HUD-loze speelervaring. We zijn inmiddels gewend aan het ontbreken van een levensmeter in gevechten, maar het mi en van een mini-kaart tijdens het rondwandelen is ronduit irritant. Er is nergens een indicatie waar je heen moet en om bij de kaart te komen, moet je het startmenu in. Dit klinkt wellicht wat zeurderig, maar wanneer je om de haverklap een menu in moet om uit te vinden of je nog enigszins de goede kant oploopt, kun je het spel wel schieten.
Ook kennen de talrijke conversaties een vervelend puntje. Gesprekken vinden soms op plekken plaats waar zoveel omgevingsgeluid te horen is dat je de stemmen van de personages niet goed meer kunt verstaan. En is het niet het omgevingsgeluid, dan is het wel de muziek die de stemmen op de achtergrond duwt. Wanneer je denkt dit euvel op de lo en door in het menu het stemvolume harder te zetten dan de muziek, kom je bedrogen uit: is het niet de muziek die overstemt, dan is het wel een waterval die de conversatie hindert. Het aanzetten van ondertiteling is dan ook meer noodzaak, dan keuze. Tot slot kent de game behoorlijk wat bugs, vooral cameraproblemen. In de eindfase liepen we echter ook een keer tegen een vastloper aan. Gelukkig lag het savepunt slechts tien minuutjes eerder, maar toch: dit verwachten we niet van een game anno 2008.
Al dit soort minpunten geven Rise of the Argonauts een gore poets, waar het eigenlijk meer verdient op basis van het verhaal en de inleving die het de speler biedt. Ondanks de minpunten speel je namelijk wel makkelijk door de game heen en blijft het verhaal zo boeien dat je, ondanks enkele mindere aspecten, door wilt spelen. Epische momenten worden afgewi eld met pure knulligheid, en dit maakt Rise of the Argonauts niet de topper waar we allemaal op hoopten. Het positieve gevoel blijft na de ongeveer twintig uur durende singleplayer absoluut hangen, maar de minpunten gooien juist op de cruciale momenten roet in het eten.
Bekijk de videorecensie