Het aanbod van hardcore-titels voor Kinect is nog altijd niet om over naar huis te schrijven. Buiten Child of Eden lijkt het wel of er alleen maar spellen zijn waarin je met beestjes mag spelen of jezelf in het zweet behoort te werken. Rise of Nightmares laat zien dat het slachten van de ondoden in een survival-horror-titel minstens zo intensief kan zijn. Wel een waarschuwing voordat je begint: het is niet verstandig om dit spel in het donker te spelen. Niet omdat het zo angstaanjagend is, maar meer omdat Kinect slecht functioneert met weinig licht. Jammer.
Horrorclichés
Rise of Nightmares draait om Josh en zijn vrouw Kate die per trein op reis zijn in Oost-Europa, een horrorgebied bij uitstek. Na een knallende ruzie over Josh zijn drankprobleem wordt Kate ontvoerd en ontspoort de trein. Met een klein groepje overlevenden ontsnap je ternauwernood aan een wi e dood en ga je op onderzoek uit, in een volgens Roemeense legende vervloekt gebied en bijbehorend kasteel. Het is absoluut een clichématig verhaal, zeker in het begin, maar gelukkig zitten er uiteindelijk genoeg fri e draaien in die voorkomen dat het voorspelbaar wordt. Ook leuk: buiten het Engels wordt er niks ondertiteld, waardoor je niet altijd weet wat het internationale gezelschap zegt. Klinkt simpel, maar het werkt uitermate sterk bij een mysterie.
Tijdens de verhaalmodus zijn een flink aantal detective-tapes te vinden die een tipje van de sluier oplichten. Zo kom je erachter dat de privédetective die de tapes gemaakt heeft op pad was om ene Viktor op te sporen, een briljante Duitse wetenschapper. Daarnaast zijn er nog een hele stapel tarotkaarten te vinden, maar deze dienen buiten voer (en een achievement) voor verzamelaars geen nut.
Zwalken als een zombie
De besturing van Rise of Nightmares, die volledig leunt op Kinect, is in het begin behoorlijk onwennig. Je zwalkt rond alsof je te veel gezopen hebt, maar dat is geen schande, je bent immers alcoholist. Door met je schouder te bewegen, draai je rond je as en door een voet naar voren of achteren te zetten loop je voor- of achteruit. Op zich werkt dit allemaal prima, maar mocht je er toch geen zin in hebben, dan kun je het spel ook voor je laten bewegen door je rechtervuist in de lucht te houden. Tenminste, totdat je in een gevaarlijke omgeving secuur tu en gevaren door moet navigeren. De besturing werkt op deze momenten, die naarmate het spel vordert steeds vaker voorkomen, simpelweg niet goed genoeg. Te snel wordt geregistreerd dat je naar voren loopt terwijl je bijdraait, waardoor je bovenop een val gaat staan die je juist probeerde te ontwijken. Het is dat de checkpoints nog enigszins gunstig verspreid zijn, maar je zult hoe dan ook vaak tegen laadschermen aankijken. Het zijn stukken die je de leuke implementaties van Kinect, zoals de natuurlijke manier van deuren openmaken en het zwemmen voor je leven, bijna compleet doen vergeten.
Een andere bron van frustratie duikt op zodra er gevochten moet worden tegen de ma a’s aan zombies. Op zo’n moment moet je een bokshouding aannemen. Het probleem hierbij is dat je in deze houding automatisch een voet naar voren zet en zo dus altijd op het gevaar afloopt, terwijl afwachten soms beter is. Ook draai je bijna automatisch met je bovenlichaam in het heetst van de strijd, waardoor je constant je personage aan het herpositioneren bent. Het zijn problemen die praktisch onoverkoombaar zijn, tenzij je als een stijve hark speelt.
Niet doodgewoon
Het wapentuig dat je tot je beschikking hebt om de zombies van hun ledematen te ontdoen, is gelukkig wel lekker divers. Van simpele loden pijpen en me en tot medisch gereedschap en (zeldzame) kettingzagen. Elk type wapen heeft een logische besturing, zoals een knipbeweging bij een heggenschaar. Wapens slijten wel met gebruik en je kunt er maar één bij je dragen, dus je moet constant op je hoede zijn tijdens een gevecht. Gaat je wapen namelijk stuk, dan val je terug op je blote vuisten en een simpele trap, maar effectief werken deze tactieken niet.
Naast een breed aanbod aan verschillende soorten wapens, weet Rise of Nightmares ook voldoende afwi elende elementen aan te dragen tijdens de ongeveer zeven uur durende verhaalmodus. Deze elementen komen altijd net op het juiste moment en veranderen de speelstijl ingrijpend, zoals bijvoorbeeld de Azoth-handschoen die je tijdens het spel vindt. Kort daarvoor begon je je steeds machtelozer te voelen, met vijanden die in steeds grotere aantallen op je af kwamen, maar dat tij keert met de magische handschoen. De krachtige afstandsaanval die je loslaat kan een hele groep in een keer wegvagen, wat de rollen behoorlijk omdraait. Helaas gooit de besturing ook hier weer roet in het eten, wat maakt dat deze aanval nog wel eens verkeerd wordt geïnterpreteerd als het aannemen van een verdedigende houding.
In een schedeldop
Als uiteindelijk de credits over het scherm rollen, na een clichématig open einde, blijft er weinig over om naar terug te keren. Er komt wel een extra speelmodus vrij, genaamd Endle Nightmares, maar ook deze gaat grotendeels ten onder aan de vaak knullige besturing. Het doel is simpel genoeg: overleef een oneindige hoeveelheid vijanden terwijl je in korte tijd de uitgang van het level moet zien te bereiken. Dat er nu een tijdsdruk bij komt kijken en er nog meer zombies rondlopen, maakt het echter des te schrijnender dat Rise of Nightmares zo lastig bestuurt.
Het is Rise of Nightmares in een notendop. De game barst van de potentie, maar blijft zwalken tu en goed en slecht. De momenten die afwi eling bieden, voelen daarom eerder aan als schamele beloning voor de frusterende stukken. Die voeren helaas iets te veel de boventoon.