Muziekspellen hebben qua populariteit de afgelopen jaren een enorme vlucht genomen. Sterker nog, sommige franchises zijn steevast terug te vinden in de top van de verkooplijsten, ook voor de DS. Na titels als Guitar Hero en Elite Beat Agents is het nu de beurt aan Rhythm Paradise, een compilatie van muzikale minispellen uit Nintendo's eigen stal.
Rhythm Paradise is het rechtstreekse vervolg op het Game Boy Advance-spel Rhythm Tengoku. Ondanks dat het spelconcept van beide titels in e entie hetzelfde is, kent het vervolg toch een aangenaam fris karakter. Dit komt name door de luchtige insteek en de veelvoud aan minispellen.
Het spelconcept van Rhythm Paradise is niet eens zo wereldschokkend: blijf in het ritme dat de game je voorschotelt. Dit doe je door met behulp van de stylus op het juiste moment op het touchscreen te tikken, snelle schuifbeweginkjes te maken of het scherm voor een kort tijdsbestek aan te raken. Het soort handeling is afhankelijk van het minispel. Zo dien je een zwiepende beweging te maken bij het tafeltenni en en is het de bedoeling op het scherm te tikken om een aap in z'n handen te laten klappen.
Rhythm Paradise gebruikt het touchscreen op de manier zoals we die kennen van Brain Training en Ninja Gaiden. Je houdt de Nintendo DS dus als een soort boek vast. Met dit in gedachte is het lang niet zo vreemd dat het touchscreen de hoofdmoot van de besturing vormt, aangezien het gros van de knoppen op deze manier onbereikbaar wordt. Dit zorgt ervoor dat de besturing simpel en intuïtief is, maar zeker niet simplistisch aanvoelt. Het is al een hele opgave de juiste maat aan te houden, laat staan een perfecte score neer te zetten.
Bovendien weet de audiovisuele stijl Rhythm Paradise van een totaal eigen karakter te voorzien. Het spel kenmerkt zich namelijk door een minimalistische tekenstijl. Deze stijl sluit op komische wijze aan bij de setting van de minispellen, die juist zeer absurd en overdreven van aard zijn. Denk aan twee reptielen die elkaar proberen te verleiden door obscure geluiden te produceren en een duetje van twee reusachtige Maoi-beelden. Daarnaast is er sprake van een erg sterke muziekkeuze. Geregeld komt een deuntje voorbij dat overduidelijk haar oorsprong kent in de kenmerkende Japanse popmuziek of worden ritmes gebaseerd op de meest ongewone omgevingsgeluiden.
Hoewel een degelijke besturing en een intere ante audiovisuele stijl zeker van belang zijn, staat of valt een spel als Rhythm Paradise met de daadwerkelijke minispellen. En hiermee zit het wel goed. Opdrachten zijn er op de eerste plaats meer dan genoeg. In totaal zijn er enkele tientallen minispellen te vinden in Rhythm Paradise, waarvan de meeste vrijgespeeld moeten worden. Ook is het mogelijk om gedurende de hoofdmodus de nodige extraatjes vrij te spelen. Zo zijn er enkele gimmicks, die inspelen op zowel het gebruik van het touchscreen als de ritmische benadering van het spel.
Daarnaast steken de minispellen stuk voor stuk prima in elkaar. Verantwoordelijk hiervoor zijn de eerder genoemde aandoenlijke aankleding, de korte duur en de intuïtieve besturing. Relevanter nog is wellicht de nadruk op het ritmische spelelement. Deze benadering zorgt er namelijk voor dat de minispellen door de steeds wi elende deuntjes behoorlijk gevarieerd zijn. Ook heeft het ritmische spelelement tot gevolg dat het spel de nodige uitdaging te bieden heeft.
Sterker nog, de kans is groot dat je minigames meerdere keren moet spelen voordat je het tot een goed einde hebt gebracht. Erg vergevend is Rhythm Paradise namelijk niet. Je mag maar enkele fouten begaan en de ritmes wi elen vaak ook nog gedurende een enkele minigame, wat het er allemaal niet makkelijker op maakt. Daarbij komt ook nog eens dat het registreren van de schuivende en slepende bewegingen wel erg nauw luistert. Het komt geregeld voor dat een beweging niet juist vertaald wordt in het spel, wat funest kan zijn voor de uiteindelijke beoordeling.
Naarmate je vordert, wordt de moeilijkheidsgraad bovendien behoorlijk opgeschroefd en dit verlengt de speelduur aanzienlijk. Dit geldt al helemaal wanneer je bereid bent tijd te steken in de zogenoemd oneindige minispellen, die stuk voor stuk vrijgespeeld moeten worden en volledig draaien om het zo lang mogelijk volhouden van een bepaalde handeling. Toch had het zeker niet mi taan als de curve van de moeilijkheidsgraad een stuk minder steil geweest zou zijn. Wanneer je een klein halfuur nodig hebt voor het volbrengen van een enkel minispel dat per keer in wezen slechts drie minuten duurt, is het gauw gedaan met de pret. Dit had makkelijk voorkomen kunnen worden door ofwel een extra moeilijkheidsgraad aan het geheel toe te voegen of de minispellen te ordenen naar uitdaging. Vanaf het begin af aan zijn ze nu immers allesbehalve naar moeilijkheidsgraad gerangschikt, wat ten koste gaat van een degelijke opbouw van het spel.
Ook is Rhythm Paradise niet het meest geschikte spel voor langdurige speelse ies. Dit komt vooral doordat er in wezen maar een beperkt aantal handelingen te verrichten is. Zo dien je exact hetzelfde te doen wanneer je een ruimteschip een kogel wilt laten afvuren als dat je een landbouwer op de grond wilt laten stampen. De bovenstaande kanttekeningen voorkomen weliswaar dat Rhythm Paradise een heuse topper is, maar dat neemt niet weg dat het spel garant staat voor behoorlijk wat plezierige momenten.