Revelations 2012

Wie zich Geocities nog kan herinneren, zal vreemd opkijken van de kersverse website van Revelations 2012. De website lijkt zo uit het Geocities-tijdperk te komen, toen geel over blauw nog mooi oogde, Comic Sans nog aanzien genoot als een hip lettertype en graphics nog niet belangrijk waren. In feite lijkt de website in veel opzichten op de game: spuuglelijk, onlogisch, onbegrijpelijk en eigenlijk best grappig. In de tijd dat ik de game gespeeld heb, heb ik gelachen, gehuild en mijzelf de grootst mogelijke idioot van de wereld gevoeld.

Spice Girls

Revelations 2012 is een daadwerkelijke game die je voor tien euro op Steam kunt kopen. De game is gemaakt met de Source-engine van Valve, maar toch zien de graphics er belachelijk lelijk uit. Je kunt de coöperatieve shooter met vier mensen spelen. De gameplay lijkt verdacht veel op Left 4 Dead, alleen dan zonder zombies, toffe wapens en plezier. Rondom de letters van het laadscherm brandt blauw vuur. In het startscherm van Revelations 2012 zijn vier wildemannen te zien die om een vuurt een soort van inheems Spice Girls-dansje uitvoeren. Na twintig minuten in mijn eentje in de lobby te hebben gewacht, ben ik maar met drie computergestuurde medespelers een game begonnen. Iets met een goed begin is het halve werk. Het vreselijke laadscherm verschijnt weer. Er staat: 'Ben je lang genoeg om dood te gaan?'

APOCALYPS! END OF TIME! INSERT MEER DRAMA HIER!!

De first-person shooter draait om de Apocalyps die volgens gekke mensen op 21 december 2012 gaat plaatsvinden. Op die datum eindigt ‘een Mayakalender’ en gaan we allemaal naar de klote. In Revelations 2012 heeft deze Apocalyps al plaatsgevonden en leven we in een soort van Oud-Egyptische tijd waar kwaadaardige goden via een portal toegang tot de aarde hebben. Vier personages, die sporadisch enkel 'oh yeah' uitkramen, hebben geen achterliggend verhaal. Hier moet je het mee doen.

Het onlogische en vreemde verhaal maakt niet eens zo veel uit, als de actie maar goed is. Nadat ik eerst mijn twee muisknoppen aan de schietfuncties had gekoppeld (ik kon niet eens schieten?), begon de hilarische ervaring. Al snel kom je bij twee bruggen aan waar grote ronde stenen naar beneden rollen. Je loopt heel gemakkelijk naar het eindpunt zonder geraakt te worden, maar je team wordt al meteen compleet afgemaakt. Het was na tien minuten niet eens mogelijk om door te spelen, omdat het gehele team door de rollende stenen met de grond gelijk was gemaakt.

Lomp

De vijanden zijn ongeveer even lomp als je computergestuurde medespelers. Ze lopen tegen elkaar op, botsen tegen muren en klimmen op een belachelijke manier op gebouwen en palen. De schietgevechten lijken een beetje op Serious Sam, waarbij hordes vijanden op je af stormen terwijl jij in de rondte knalt. In Serious Sam doe je dat met enorm gave wapens. In Revelations 2012 gebruik je het meest depressieve wapen ooit: een kristallenknaller. Het geweer, dat om je arm is gebouwd, is het enige wapen dat je krijgt en kan een aantal verschillende schoten afvuren. Het is een prestatie hoe de ontwikkelaars een plasmageweer (want daar lijkt het op) - toch één van de tofste wapens in games - zo totaal niet opwindend hebben kunnen maken. Elk schot heeft maar weinig visuele impact (vijanden lopen gewoon door alsof er niets gebeurt) en het schietgeluid is enorm onbevredigd: alsof iemand zachtjes in je oor blaast.

In Revelations 2012 ben je naast schieten bezig om van punt A naar B te komen. Je gooit een aantal schakelaars om, zoekt een sleutel en schiet weer wat meer. Omdat vijanden van de meest onlogische plekken vandaan komen (zoals plotseling vanonder een steen), heb je vrijwel constant de linker muisknop ingedrukt. Als je een vijand doodt, verandert hij in een soort van plasmahoopje gevuld met botten. Een leuk detail dat aardig werkt. Ook de eerste eindbaas is een lichtpuntje. Je vecht eindelijk eens tegen een vijand die je serieus kunt nemen. De eindbaas ziet er gaaf uit: een groot skelet met hoorns en een diepe, duistere stem. Dat het eindbaasgevecht enkel uit je linker muisknop indrukken en sporadisch naar links en rechts bewegen bestaat, ben je voor een klein moment vergeten.

Geslaagde grap

Na twee uur spelen snap ik niet dat iemand dit spel voor zijn plezier speelt. Het is afgrijselijk. Ik zoomde uit en bekeek de game via het derdepersoonsperspectief. Mijn personage was aan het dansen. Dat deed hij de gehele game al. Zelfs als je aan het schieten bent, doet je personage een twistdansje uit de jaren zestig. Het is duidelijk: dit móet een grap zijn. De ontwikkelaars liggen waarschijnlijk naast hun stoel van het lachen. “Laten we eens kijken hoe slecht we een game kunnen maken die toch nog gerecenseerd wordt en aandacht krijgt”, was misschien het idee. Proficiat jongens. Revelations 2012 is waarschijnlijk het slechtste spel dat menig gamer én recensent ooit heeft gespeeld.

Revelations 2012 is gespeeld op PC.

10

Legendarisch

Conclusie

Revelations 2012 is een hilarische ervaring, want deze idiote en vrijwel onspeelbare game kan niet serieus bedoeld zijn. De game krijgt een heel punt voor de paar slappe lachbuien die het heeft veroorzaakt, maar daar blijft het ook bij.

Plus- minpunten

Hilarisch

Oh ja: het is één van de slechtste games ooit gemaakt