Wat zijn we de afgelopen weken vol afgunst aangekeken. En nee, niet uit jaloezie, meer uit een soort laatdunkendheid. De oorzaak hiervan was de Circle Pad Pro. Dit stukje hardware krijg je bij de Limited Edition van Revelations en het voorziet de 3DS van een tweede analoge knuppel en extra schouderknoppen. Het ziet er belachelijk uit (de 3DS heeft plots iets weg van Atari Lynx), maar blijkt wel functioneel. Wat heet, het is een van de redenen waarom Revelations zo goed uit de verf komt.
Terwijl het in de vorige Resident Evil voor de 3DS (Mercenaries) nog enigszins behelpen was om je langs allerlei vijanden te manoeuvreren, het overzicht te behouden en tu endoor te richten en schieten, heb je nu de controle die ook de consoleversies kenmerkt. Door de circle pad, voornamelijk. Vooruit, je kunt alleen lopen (en dus niet rennen), maar ondertu en richt en schiet je vrolijk verder. Met je touchscreen voer je speciale handelingen uit (zoals het genezen van jezelf) en het feit dat je met de rechterknuppel kunt richten en om je heen kunt kijken, voegt enorm veel toe. Revelations blijft langzamer dan het gemiddelde derdepersoons actiespel, omdat je daadwerkelijk moet kiezen of je vlucht en zo een adempauze voor jezelf creëert of vol overgave je laatste kogels afknalt. Dit lijkt een detail, maar blijkt cruciaal; vaak is een aanval van een monster dodelijk.
Numero zes?
Controle over de besturing is echter heel wat anders dan invloed hebben op wat er gebeurt. Hoe vloeiend je de goedgevormde Jill Valentine ook door de omgevingen loodst, Revelations werpt je zonder pardon in situaties die je niet verwacht en waar je je eigenlijk niet in wilt bevinden. Juist, precies zoals in de eerste paar Resident Evil's. In tegenstelling tot bij deel vijf zul je regelmatig schrikken en in het nauw gedreven worden. De grote vraag is daarom ook waarom we hier niet te maken met nummer zes. Natuurlijk, die heeft Capcom afgelopen week aangekondigd. Maar als er de afgelopen paar jaar één deel verschenen is dat niet als een spin-off overkomt, dan is het wel Revelations.
Althans, dat gaat op voor de hoofdstukken die zich op Jill Valentine's avontuur focu en. Als deze lichtvoetige dame ga je (in eerste instantie) op zoek naar Chris Redfield, die zich op een verlaten cruiseschip zou begeven. Deze reddingstocht omvat ongeveer driekwart van het spel en is een combinatie van het het leveldesign uit deel één tot en met Code Veronica, en de meer gestroomlijnde actie uit met name deel vier. Over het algemeen pakt deze opzet erg goed uit. Revelations blinkt uit op de momenten dat je voor een gesloten deur komt te staan en een reeds bezocht gebied moet herontdekken in de hoop nuttige hints te vinden. Hoewel je wéét dat je een horrorspel speelt, ben je in zo'n situatie iets minder op je hoede. Je hebt eigenlijk alleen maar oog voor eventuele sleutels, kaarten of brieven. En juist dan slaat het spel toe door er een schrikmoment tu endoor te gooien.
Bebloed bad
Of het tegenovergestelde gebeurt; je hoort van alles om je heen (hopelijk via een degelijke koptelefoon!), maar er gebeurt helemaal niets. Dit soort akelige momenten komen nog beter tot hun recht door de setting. Je kunt sowieso niet ontsnappen en bent afgezonderd van bijvoorbeeld militaire hulptroepen. Ook zijn de verschillende ruimtes gewoon naar om je in te begeven. Het bijna clichématige voorbeeld binnen horrorfilms en -games is de badkamer waarin het bad, bebloed en wel, nog vol zit met water. De vraag is dan of je het wilt laten leeglopen of niet. Wie weet wat je daar aantreft.
Eigenlijk is het door deze opzet jammer dat je samen met Parker Luciani op pad bent. Deze brede gast roept allereerst domme, sfeerbedervende dingen, maar haalt zo nu en dan ook de spanning een beetje weg. Zelfs al is hij vooral aan je zijde wanneer je wat meer tegenstanders dan normaal treft. De variatie hierin is overigens wel prima - je hebt lelijke, langzaam vooruit schuifelende mutanten maar ook grote monsters die tactisch inzicht vereisen. Dat je op een gegeven moment op grote schaal vijanden tegenkomt die onzichtbaar kunnen worden, is dan weer jammer. De eerste geeft het nog een onheilspellende en dynamische wending, daarna is het eerder vervelend om te kijken of en waar ze zich bevinden. Ze komen te vaak en in te grote aantallen op je af, waardoor het spannende er af is. Bovendien heb je de techniek om hen te verslaan al snel door en wordt het daarna een routineklusje.
Twee vormen van actie
De grootste kanttekening heeft echter niets te maken met Jill of Parker. Het zijn juist de hoofdstukken die zich buiten het schip om afspelen die een beetje teleurstellen. Deze richten zich vooral op de actie en spelen daardoor totaal anders. Dit is op zich nog niet eens zo erg; Revelations is in de kern een horrorspel, maar knalt prima weg. Nee, het is meer de opzet van de mi ies. Een goed voorbeeld speelt zich vrij vroeg in de game af. Je bestuurt Chris en ligt gewond op de grond. Je moet wachten tot Jill je weer op de been helpt, maar ondertu en komen er wolven op je af. Die moet je natuurlijk van je af zien te houden, maar het stomme is dat je compagnon er voor Jan Lul bijloopt. Ze lijkt geen moeite te doen om je te redden of om de wolven tegen te houden; het spel wil dat jij een x aantal vijanden afknalt, pas daarna kom je weer verder. Dit gebeurt ook letterlijk wanneer je een grote ruimte moet infiltreren en letterlijk de opdracht krijgt 'alle tegenstanders af te maken'. En je raadt het al: die tegenstanders blijven maar komen. Het voelt simpelweg te kunstmatig.
Gelukkig dat je het gros van de game op het schip ronddwaalt en dat de actiemomenten wel tot hun recht komen in de coöperatieve Raid-modus. Dit is een variant op de welbekende Mercenaries-modus. Wederom is het zaak zoveel mogelijk punten bijeen te sprokkelen, alleen nu door je zo snel en efficiënt mogelijk van punt a naar b te begeven. In totaal zijn er twintig levels en al vlug kun je je uitrusting naar eigen smaak aanpa en. Vooral de laatste tien levels zijn enorm uitdagend (een eindbaas uit het avontuur is hier 'gewoon' een tegenstander) en geven aan hoe leuk het kan zijn om ook op een handheld online te gamen. Teamspel loont en omdat er zoveel vrij te spelen is, het leveldesign overtuigt en de besturing nauwkeurig is, blijf je doorgaan.