Met een zeurderig kleine-meisjes-stemmetje stelt ze dat ze “heus wel een stoere en sterke vrouw is”. Waarna ze trillend als een rietje met een gefrustreerde stem toegeeft aan de grillen van stoere hoofdpersoon twee, Billy Coen. Stoer zoals alleen heel slechte schrijvers stoer kunnen verbeelden. Billy druipt van het testosteron, noemt Rebecca ‘dollface’ en gedraagt zich alsof zijn mannelijkheid genoeg is om de wereld te laten sidderen van aanbidding. Nee, dit zijn geen geloofwaardige personages.
Dit is een probleem, omdat Resident Evil het al niet moet hebben van een geloofwaardige setting. En dan hebben we het niet over de monsters en zombies. Traditioneel in zombie-fictie zijn de ondoden eerder een grote natuurkracht die de handvol overlevenden onder druk zetten en waardoor zowel het beste als het slechtste van de personages naar boven kan komen. Niets van dit alles in Zero. Wat je ziet is wat je krijgt: twee bestuurbare personages die enkel bestaan om interacties te hebben met de steeds ongeloofwaardiger puzzels en settings.
Resident Evil 0 begint aan boord van een op hol geslagen trein, die op geen enkele manier doet denken aan het soort treinen waar wij ooit in hebben gezeten. Meerdere verdiepingen, uitgebreide eetzaal, kunst aan de muren en Perzische tapijten op de vloeren. Het is alsof het landhuis uit deel 1 op rails is gezet. De setting zorgt er ook voor dat de ruimtes klein zijn, en de zichtlijnen beperkt.
Plaatjes
Net als in Resident Evil 1 zijn de achtergronden namelijk eigenlijk statische 2D-afbeeldingen waar de 3D-personages en monsters op zijn geplakt. Het ziet er op zich mooi uit, tot het moment dat je buiten het blikveld loopt en het beeld in één klap wi elt naar een nieuw camerastandpunt. Dit werkte eind jaren ‘90 heel goed, omdat het de enige manier was om supergedetailleerde omgevingen te tonen met systemen die daar helemaal niet voor ontworpen waren. In de eerste Resident Evil werkte dat. De game makers wisten wat de beperkingen waren, en probeerden ook niet meer dan waar ze mee weg konden komen. Zero doet te veel. Er zijn rare ‘breuken’ in de kleine locaties, die als je daar doorheen loopt opeens van blikrichting verschieten. Maar omdat de locatie zo klein is, ontstaan hierdoor blinde hoeken waar monsters en zombies zitten. Je kunt op ze schieten maar doet dat dus in feite blind, op een doel dat je als speler niet kunt waarnemen.
Zero heeft een heleboel kleine en grote animaties toegevoegd aan de omgevingen, zodat deze er wel behoorlijk levendig uit zien. Dit was toentertijd een hele prestatie, maar als we RE 0 vergelijken met de techniek van nu dan is deze niet goed oud geworden. Al vrij vroeg klim je bijvoorbeeld met de twee hoofdpersonen op het dak van de rijdende trein. Dit ziet er best flitsend uit, tot je na drie seconden ziet dat je over een statische afbeelding loopt en het voorbijrazend landschap in feite een herhalend filmpje is.
Kennis van nu
Het probleem is dat al dit soort trucjes bij het maken van RE 0 de enige manier waren om deze effecten te bereiken, maar dat games van nu in staat zijn om omgevingen met net zo veel detail in real-time te tonen zonder alle vervelende cameraproblemen. En ja, het is terecht om deze ‘oude’ game met moderne techniek te vergelijken, want het uitbrengen van een remaster suggereert dat deze game bedoeld en geschikt is voor gamers van nu. Technisch gezien faalt Resident Evil 0 in die mi ie.
Gameplay
We zouden kunnen leven met de grafische achterstanden, want graphics maken een game niet beter. Maar waar RE 0 echt onderuit gaat is in het overtrokken personage-zap-systeem. Het idee is simpel: je bestuurt twee helden en kunt naadloos schakelen tu en deze twee. Dat betekent dat ze samen op pad kunnen maar ook los van elkaar in verschillende locaties. Dit zorgt in theorie voor intere ante puzzels waarbij Billy en Rebecca op verschillende plekken moeten zijn om dezelfde puzzel op te lo en.
In de praktijk werkt dat systeem onhandig. Billy kan minder dragen dan Rebecca, wat betekent dat Rebecca als een soort muilezel alle overtollige spullen bij zich moet houden. Heb je iets nodig, dan moet je de twee dus bij elkaar brengen voor onhandig geruil. De puzzels waarbij twee personages nodig zijn, voelen erg geconstrueerd. En dat wil wat zeggen voor een game waarin je zelfs in een rijdende trein constant ‘zoek de sleutel’-puzzels moet oplo en.
Raar
Ook is Resident Evil 0 heel erg rechtlijnig ontworpen. Dat betekent dat je bepaalde handelingen in een bepaalde volgorde moet uitvoeren, anders gaat het verhaal niet verder. Dit gaat verder dan ‘gewoon’ lineair ontwerp. Denk aan situaties met een ruimte waarin je zakken vol zijn, maar je wel een bepaald voorwerp moet oppakken. De game gaat pas verder met dat voorwerp op zak en lanceert dan het baasgevecht in de ruimte ernaast. Terwijl het specifieke voorwerp volkomen ongerelateerd is aan desbetreffend baasgevecht.
Shock & yawn
Ja, er zijn nog genoeg momenten in RE 0 die je van je stoel doen springen van schrik. Er zijn brekende ruiten en springende honden. Er zijn slijmerige bloedzuigers. Er zijn zombies die opspringen als je ze niet verwacht. Dit werkt nog steeds voor wie daar gevoelig voor is. Maar zulke jump scares voelen eerder als goedkoop effectbejag dan een werkelijk goed opgebouwde horrorsfeer. Wij kunnen ook een ballon laten knappen achter het hoofd van een rustig tv-kijkende huisgenoot; dat maakt ons nog geen Alfred Hitchcock.
Resident Evil 0 is te genieten voor wie heel sterke nostalgische gevoelens voor de game koestert. Maar het daadwerkelijke spel blijft lang niet zo goed overeind als de remaster van de eerste Resident Evil. Het spel wil te veel, slaagt in te weinig en frustreert te vaak.
Resident Evil 0 HD Remaster is nu verkrijgbaar voor pc, PlayStation 4, PlayStation 3, Xbox One en Xbox 360. Ook is er een fysieke bundel verkrijgbaar voor de consoles met daarop zowel Resident Evil 0 HD Remaster als Resident Evil HD Remaster.