Filmgames worden doorgaans met een kritisch oog bekeken. Hoewel een stevige licentie in principe een goed fundament kan vormen voor een uitstekende game, blijkt maar al te vaak dat men niet te moeite neemt een licentie creatief te benutten. Zeker wanneer een film zich eigenlijk helemaal niet leent om in gamevorm te worden overgezet, zijn we meer dan ooit alert. Reservoir Dogs is daarvan een sprekend voorbeeld. Een film met veel gepraat en weinig daden. Toch durfde Eidos het aan om er een game van te maken. Eidos is zo slim geweest om met de Reservoir Dogs-game niet de gebeurtenissen uit de film dunnetjes over te doen, want dat zou een behoorlijk saaie game hebben opgeleverd. In plaats daarvan behandelt de game juist de gebeurtenissen die in de film buiten beeld bleven. En daarmee bedoelen we niet met afsnijden van het oor van Marvin Nash. Je krijgt in de game bijvoorbeeld te zien hoe de diamantroof zelf in zijn werk ging, hoe de verschillende personages uit de juwelier wisten te ontsnappen, waar de buit is verstopt door en hoe ze de politie van zich af wisten te schudden. Reservoir Dogs bestaat uit ongeveer vijftien hoofdstukken, die allen worden ingeleid door een kort fragmentje uit de film. In plaats van de echte filmbeelden in het spel te monteren, is ervoor gekozen de filmscènes vrij nauwkeurig over te zetten in CGI. Dit heeft onder andere als voordeel dat de personages in de tussenfilmpjes lijken op de personages in de game. Men heeft namelijk niet de stemmen en het uiterlijk van de andere acteurs weten te strikken. Een uitzondering daarop is Michael Madsen, die sowieso niet vreemd is van rolletjes in videogames. De hoofdstukken zelf vallen in twee categorieën, namelijk missies te voet en missies achter het stuur van een auto. Ongeveer tweederde van de missies zul je te voet afwerken. Het is niet mogelijk om in of uit een auto te stappen, je zult óf de gehele missie rondlopen, óf de gehele missie autorijden. Beide spelonderdelen zijn degelijk uitgewerkt en vullen elkaar goed aan. Je krijgt dus zeker niet de indruk dat men er achteraf wat autootjes ingepropt heeft om bijvoorbeeld een vergelijking met Grand Theft Auto te kunnen maken. Een belangrijk aspect van de missies te voet, is de mogelijkheid om als een echte professional te werk te gaan. In plaats van iedereen lukraak overhoop te schieten, wat ook zeker een mogelijkheid is, zorg je ervoor dat iedereen zich netjes overgeeft. Dit bereik je door een onschuldige voorbijganger of een politieagent te gijzelen en door vervolgens te dreigen dat je hem neer zult schieten. Door je woorden met fysiek geweld wat kracht bij te zetten, krijg je je tegenstanders al snel zover dat ze hun wapens neerleggen. Je kunt ze dan met je pistool naar de muur wijzen waar ze plaats moeten nemen. Eenmaal ingerekend zullen de vijanden de rest van het spel netjes blijven zitten, behalve wanneer je ineens lukraak het vuur opent op één van hun collega’s.

Kies je voor het betere knalwerk, dan kun je kiezen voor een vrij conventioneel wapenarsenaal met pistolen, shotguns, machinegeweren en granaten. Je kunt op tegenstanders locken en een klein stukje inzoomen om zo wat nauwkeuriger te schieten. Wanneer een metertje onder in beeld is volgelopen, kun je daarnaast een speciale vuurmode activeren waarin de tijd tijdelijk wordt stilgezet. Vervolgens kun je een flink aantal kogels afvuren, genoeg om tot drie of vier tegenstanders die zich in je gezichtsveld bevinden, uit de weg te ruimen. Het racen in Reservoir Dogs is érg arcade. De besturing van de auto is vrij grof, met een klein tikje naar links of naar rechts schuift je wagen als het ware opzij. Hierdoor kun je eenvoudig tegenliggers ontwijken, maar het heeft ook als gevolg dat je met een klein stuurfoutje tegen obstakels langs de weg aan botst. Voor een volwaardige racegame had de besturing misschien niet voldaan, maar voor een klein spelonderdeel zorgt het precies voor de juiste leercurve en uitdaging. Je kunt vanuit je auto ook schieten op andere voertuigen en natuurlijk de politie en het scheelt dat je daarbij niet zelf hoeft te mikken. Een auto-targeting systeem doet het werk. Grafisch komt Reservoir Dogs behoorlijk goed uit de verf. Vooral opvallend is de algemene helderheid van de graphics. Waar de meeste actiegames tegenwoordig in donkere, grauwe omgevingen plaats hebben, schijnt het zonnetje in Reservoir Dogs volop. Wanneer je een gebouw inloopt, zullen je ogen even moeten wennen aan het mindere licht, waarna de brightness zich weer netjes bijstelt. Het is weliswaar geen ‘HDR-lighting’, maar het effect komt er aardig in de buurt. Tijdens het racen kun je een uitgestrekte en realistisch opgebouwde stad bewonderen, waarbij voldoende alternatieve routes ervoor zorgen dat je niet het gevoel krijgt door een benauwde tunnel te racen. Op zich is Reservoir Dogs een prima actiegame die vooral leuk is om te spelen. Maar helaas houdt het daar ook wel bij op. Het spel pretendeert te laten zien wat de film achterwege liet, maar dit is verre van het geval. De gebeurtenissen in het spel zijn veel te actierijk en liggen erg voor de hand, terwijl je van Tarantino zelf eerder knotsgekke en onlogische gebeurtenissen zou verwachten. De muziek en personages uit de film zijn weliswaar aanwezig, maar de grimmige, ongemakkelijke sfeer, het psychologische spel tussen de personages en de briljante dialogen ontbreken. Een ander probleem is de spelduur. Reservoir Dogs is behoorlijk kort, in een uurtje of vijf kun je het spel uitspelen. Je kunt het weliswaar nog eens spelen voor een alternatief einde, een betere rating of om alle verstopte dossiers te vinden, maar zelfs dan krijg je vrij weinig waar voor je geld. Normaliter is het een cliché dat teveel wordt herhaald, maar op Reservoir Dogs is het voor 100% van toepassing: een ideale game om te huren. Je kunt je er een weekend prima mee vermaken, maar zult er totaal geen gewetenswroeging van krijgen wanneer je het spel op maandag weer moet inleveren.