In de cliffhanger waarmee de eerste episode eindigde, leek het tij te keren voor Hope. Het was niet duidelijk of dat positief of negatief zou uitpakken, maar aan het begin van deze tweede episode lost de situatie zich vanzelf op. Hope, de wat naïeve maar dappere hoofdpersoon die je in République door een gesloten inrichting begeleidt, kan verder met haar tocht.
Dat het einde van het eerste deel zo weinig consequenties heeft, voelt als een zwaktebod, maar hierdoor lopen de episodes qua gameplay wel naadloos in elkaar over. Als de mysterieuze big brother die haar helpt, ga je door waar je bent gebleven. Je bestudeert de kamers door beveiligingscamera's te hacken, geeft Hope aanwijzingen hoe ze moet lopen en waar ze zich moet verstoppen, en je ontsluit deuren en lost puzzels op.
De grote leider
Het steriele cellencomplex uit het vorige deel heeft definitief plaats gemaakt voor de luxueuze kamers waarin Hope voordat ze gevangen werd gezet les kreeg over de ministaat Metamorphosis waarin ze leeft. Beetje bij beetje wordt meer duidelijk over het totalitaire regime gesticht door een megalomane dictator genaamd de Overseer, die zich in Hopes inrichting bemoeit met de opvoeding van zijn 'kinderen'.
Waar je als speler in deze episode vooral meer ontdekt over de op camera altijd onherkenbare grote leider, zijn verleden en zijn krankzinnige ideeën, heeft Hope hele andere intere es. Ook de kamers met dikke rode tapijten en gouden ornamenten zijn namelijk haar gevangenis. Haar doel is om, voor het eerst, de buitenwereld te zien en de regen te voelen.
Slijmerige journaliste
Het spannende dystopische plot is zonder meer intrigerend, net als alle zijverhalen: van het lot van de opstandige Spaanse bibliothecaris die de leerlingen tegen de wil van de Overseer onderwijst in verboden literatuur, tot de cynische slijmerige journaliste die publiekelijk de hielen van de dictator likt om haar eigen hachje veilig te stellen, maar niet in zijn woorden gelooft.
Deze persoonlijke verhalen zijn de sterkste kant van deze tweede episode, als ook de manier waarop deze verhalen worden gebracht: met geluidsopnames, krantenartikelen, foto's, gehackte e-mails en zelfs informatiebordjes in het museum over de Overseer. Je bepaalt zelf hoeveel van deze informatie je verzamelt, niemand die je ertoe dwingt. Dat je er zelf actief naar moet zoeken, kan juist ook motiveren — de stukjes van het verhaal zijn de beloning voor je moeite.
Minder routineus
De vormgeving, de uitstekende graphics en het prima acteerwerk zijn onveranderd, daar was eerder ook weinig op aan te merken. Verder kun je weer verboden boeken en tapes van de di ident Zager verzamelen. Leuker is dat je ook nu weer gamecartridges vindt met leuke tips voor andere iOS-games (veelal indie). Aan de gameplay zelf is sowieso relatief weinig veranderd en wat is aangepast komt het spel meestal ten goede.
De bewakers bewegen minder routineus, vooral de grillige bewakers met ARC-pantser. De AI is onvoorspelbaarder en intelligenter waardoor de uitdaging om ze te omzeilen iets groter is. Een verbetering, want in de eerste episode heb je na enige oefening geen kind meer aan de bewakers. Dat neemt niet weg dat je ook hier relatief weinig moeite zult hebben met de vijanden. De lat ligt hoger, maar niet veel hoger. En de beperkte consequenties aan falen, halen wederom de scherpe randen van de spanning.
Langdradige puzzels
Er zijn meer en iets complexere puzzels. Dat is op zich een verbetering. Zo is een puzzel waar je in het museum informatie moet zoeken over de Overseer, zowel uitgebreid als zinvol. Je komt immers ook meer over de wereld te weten. Maar een paar grote puzzels zijn alsnog saai. De standbeelden van historische figuren 'activeren' op volgorde van de tijd waarin ze leefde, is niet echt ingewikkeld als hun geboorte- en sterfjaar gewoon wordt gegeven. Had je dat zelf niet begrepen, dan kauwt Hope het je voor. Wat de puzzel vervolgens alsnog lang laat duren - tenzij je een taser hebt - is dat Hope door een bewaakte galerij moet kruipen.
Vooral tegen het einde worden de puzzels onnodig langdradig. En dit geldt ook voor de navigatie door de inrichting zelf. Hoewel de 'backtracking' dankzij een minder lineaire layout en een handige kaart minder vervelend is dan in de eerste episode, ben je nog steeds gebonden aan de lineariteit van het hoofdplot en de hints die de sympathieke bewaker Cooper je geeft. Zo komt het voor dat je met enige trots een geheime kamer ontdekt om daar vervolgens niets te kunnen totdat je pas de expliciete opdracht krijgt naar die kamer te gaan. En dan mag Hope dus dat hele stuk weer terugsluipen.
Vooruitgang
De tekortkomingen van de eerste episode, zoals backtracking en niet bijster slimme AI, zijn kortom hier en daar ondervangen met kleine aanpa ingen, maar zeker niet uitgebannen. Daarnaast vallen kleine oneffenheden meer op, zoals de momenten waarop het automatisch schakelen tu en camera's een ongewenst, soms desoriënterend perspectief oplevert. Omdat het om een tweede episode gaat, zijn we toch wat minder vergevingsgezind.
Het is desondanks goed dat de makers naar de kritiek hebben geluisterd en in een relatief kort tijdsbestek veranderingen hebben doorgevoerd. Hopelijk zetten ze die lijn wat steviger voort. Bovendien zorgen het verhaal, dat nu echt op stoom komt, en de rijke achtergrond van de wereld ervoor dat je wilt blijven spelen. De opbouw is goed: simpel en verkennend in de eerste episode, al wat complexer en spannender in de tweede episode. Hierdoor wint de belofte dat we een epische thriller volgen aan geloofwaardigheid, en dat betekent hopelijk goeds voor de volgende episode.
Getest op iPad 4.