ReCore

De kracht zou ‘m in de spelwereld moeten zitten. De Aarde heeft z’n beste tijd gehad en (een deel van) de mensheid jaagt haar geluk na door zich op de planeet Far Eden te vestigen. Hoewel de naam een paradijs impliceert, is daar weinig van terechtgekomen. Althans, die indruk krijgt hoofdpersoon Joule Adams wanneer ze ontwaakt uit een lange cryoslaap. Ze lijkt de enige menselijke aanwezigheid en trekt er met een vriendelijke, blaffende robot op uit om te achterhalen wat op Far Eden is gebeurd.

ReCore lijkt groots in te zetten op het mysterie van Far Eden. Een voice-over geeft de ontdekkingsreis extra gewicht en de planeet is op haar eigen manier aantrekkelijk: als Mars bestaat Far Eden vooral uit woestijnen en gebergtes. Maar het is duidelijk dat de mensheid hier heeft huisgehouden, gezien wat kleine nederzettingen en de vele staalconstructies. Die harde, weinig subtiele bouwwerken doen denken aan de post apocalyptische Aarde uit Enslaved: Odyssey to the West, waar industriële technologie eveneens de sfeer bepaalt.

ReCore heeft haar vormgeving dus mee, maar helpt deze eigenhandig om zeep door er geforceerd een game omheen te bouwen. Je doorloopt in wezen kerker na kerker, schiet op bewegend lood en ijzer, en gebruikt de onderweg verzamelde materialen om je vaardigheden en uitrusting op te krikken. Zoals het een Metroidvania betaamt, reis je regelmatig terug naar eerder bezochte gebieden, waar je met de juiste robot aan je zijde voorheen onbereikbare plekken kunt bereiken.

Deze directe en overzichtelijke insteek heeft zich door de jaren heen bewezen, maar staat in schril contrast met het enigma en de thematiek van Far Eden. Zeker aan het begin van de game beklim je met grote moeite zo’n staalconstructie, waarna zich aan de top een nieuw contrei ontvouwt. Je ziet er bijvoorbeeld geavanceerde architectonische technieken of ontdekt dat in de verte een ondergronds pad ligt. De voice-over maakt de stemming nog interessanter – tot je de glinsterende, te verzamelen materialen overal ziet liggen. Het te begane pad wordt zo pijnlijk zichtbaar en het gevoel van mysterie is in één klap weg.

Bovendien wordt al snel duidelijk dat Far Eden een minuscule planeet is: binnen de kortste keren ben je min of meer overal geweest en is het vooral backtracken geblazen. Sterker nog, net wanneer je wat spectaculaire robots aan je zijde hebt, loop je tegen het einde van de game aan. Dit einde voelt gekunsteld. Na een uur of vijf doet de game vermoeden dat je aan het eind van ReCore: Chapter One bent; de eigenlijke schurk heeft zich tot dan toe nauwelijks laten zien en er zijn tegen die tijd slechts sporadisch puzzels of gevechten te vinden die je daadwerkelijk tot het uiterste drijven.

In andere open wereld- of Metroidvania-games zou zich in dit stadium een volledig nieuw (en vooral groter) gedeelte van de spelwereld openbaren. In ReCore stuit je op een tergende taak: verzamel 45 ‘prismacores’ om verder te mogen. Tot dan toe heb je er wellicht vijftien tot twintig gevonden, zonder dat ze er echt toe leken te doen – wat cutscenes en de titel van de game daargelaten. Het heeft een grindfest van jewelste tot gevolg, waar ReCore tot dat punt een relatief strak geregisseerde actieplatformer is, met de open wereld als een fraai vormgegeven hub.

Oftewel: ReCore zou baat hebben gehad bij meer richting, bij een zorgvuldigere uitwerking. In deze vorm verbloemen opvallende, ongelukkige ontwerpkeuzes een aandoenlijke en bij vlagen zeer fijne actiegame. Gevechten zijn spectaculair en vragen een zekere vingervlugheid: vijanden zijn geel, blauw of rood en idealiter stem je daar je wapen op af. Tegelijkertijd double jump je langs en over aanvallende derden en stuur je de twee robotische vrienden op een alarmerend agressieve tegenstander in de verte af.

In en net buiten de kerkers zijn er bovendien aardig ontworpen platformsequenties. Wat puzzelen betreft lijkt ReCore op een minder vernuftige variant op The Legend of Zelda: vermakelijk, zonder hoge ogen te gooien. En waar Far Eden het van haar mysterie moet hebben, zijn de robotcompagnons koddig, hartelijk en innemend – wellicht niet consistent, maar alsnog een aangename combinatie.

ReCore had in dat opzicht de potentie uit te groeien tot een fijne ouverture voor het volle najaar – en, voor Microsoft interessanter, een uithangbord voor Xbox Play Anywhere. Het is een aantrekkelijk idee om je Xbox One-titels te allen tijde op je pc te kunnen spelen en vice versa. En hoewel het niet direct voor de hand ligt hoe je een dergelijke crossplatformgame op je pc installeert, werkt dit uitstekend. Des te spijtiger is het dat ReCore technisch gezien wat haken en ogen kent: laadtijden zijn (vooral op Xbox One) van een ongekende lengte, clipping komt voor en animaties komen soms onbeholpen over.

Deze onvolkomenheden zijn niet chique, zonder daadwerkelijk afbreuk te doen aan de ReCore’s kwaliteiten. Die twijfelachtige eer is voorbehouden aan de meer fundamentele ontwerpkeuzes. Met meer daadkracht en een eigen karakter had ReCore de status en allure van die andere Microsoft-exclusive, Sunset Overdrive, kunnen hebben.

ReCore verschijnt op 16 September voor Windows 10 en Xbox One, als eerste Xbox Play Anywhere-titel. Voor deze review is ReCore op zowel Xbox One als pc getest.