Rampage: Total Destruction is een remake van (of vervolg op, als je het zo wil noemen) de game Rampage uit 1986, alweer twintig jaar geleden. Midway besloot om met Total Destruction niet te ver af te wijken van het concept van weleer, waardoor we de spelwereld opnieuw vanuit een zijgezicht mogen bekijken. Je kunt naar links en naar rechts bewegen, springen je ietwat in de diepte begeven. Dit om zowel voor gebouwen langs als tegen gebouwen op te kunnen lopen.

Je hebt de keuze uit een gigantisch aantal verschillende monsters, variërend van een aap en een geit tot een stier of een wild zwijn, maar dan ietwat uit de kluiten gewa en. Hoewel de beesten visueel stuk voor stuk erg origineel en leuk zijn uitgewerkt, bieden ze inhoudelijk weinig verschil. Ze hebben allemaal ongeveer dezelfde basismoves, met slechts kleine variaties in snelheid en kracht. Gedurende het spel zul je vele nieuwe beesten vrijspelen.

Met deze monsters dien je een stad, bestaande uit een aantal bloksgewijs opgebouwde gebouwen, met de grond gelijk temaken. Dit doe je door het gebouw op ongeveer driekwart van zijn oppervlakte met je aanvallen te confronteren. Terwijl je dit doet zullen diverse bonu en die zich in de gebouwen bevinden, zich openbaren. Naast de welbekende gezondheid en punten, vind je er ook een power-up die je sneller maakt, of tijdelijk extra kracht geeft.

Natuurlijk staat de lokale bevolking het niet toe dat je alles zomaar kort en klein maakt. Daarom worden er politieagenten, helikopters en voltallige SWAT teams op je afgestuurd. Het is verstandig deze eerst uit de weg te werken, voordat je met je gebouwvernietigende werkzaamheden verder gaat. Wanneer je alle flats met de grond gelijk hebt gemaakt, ga je verder naar de volgende rij flats waar je hetzelfde klusje opnieuw mag doen. Elke ‘mi ie’ staat je ook een speciale opdracht te wachten. Door deze te behalen kun je nieuwe moves voor je personage vrijspelen.Op zich klinkt het concept van Rampage vrij vermakelijk in de oren, maar in de praktijk komt daar weinig van terecht. Het grootste euvel is de stugge besturing van de monsters. Nu zullen deze klo en natuurlijk niet als een sierlijke Lara Croft over je scherm huppelen, maar hoe ze nu besturen is ons net iets te frustrerend. Ze bewegen er traag, reageren traag en besturen ook nog eens onnauwkeurig. Gebouwen neerhalen vergt hierdoor heel wat coördinatie en gepriegel die buiten het spelelement ‘gameplay’ valt.

Daarnaast geeft het neerhalen van gebouwen ook niet echt voldoening. Alle gebouwen zijn vierkant en wanneer je een hokje van het gebouw kapot gemaakt hebt, verschijnt er een klein gaatje in het gebouw. Vervolgens schuiven de gebouwen omlaag in wanneer je ze voldoende gemolesteerd hebt, louter voorzien van een stofwolkje aan de grond. In de tijd van physics en dynamische destructie, denkt Midway blijkbaar dat dit voldoende is om de hedendaagse gamer te bekoren.Maar het ergste is nog wel dat dit alles nauwelijks weet te boeien. Elke mi ie staat je weer precies hetzelfde te wachten en de uitdaging neemt maar langzaam toe. Voordat je ook maar enigszins je best hoeft te doen, heb je het spel (met zere vingers van het gepruts met de knopjes) al lang en breed uit je console gehaald. Ook de coöperatieve mode biedt geen soelaas. Het enige verschil is dat je je nu met zijn tweeën zit te vervelen en dat je met elkaar kunt praten over de zere vingers.

Rampage: Total Destruction is geen bijster opwindende remake van een spel dat blijkbaar de tand des tijds niet heeft doorstaan. Midway zag dit blijkbaar ook in en besloot het spel tegen een budgetprijs op de markt te brengen. Maar zelfs voor de schamele 25 euro die het spel kost, krijg je geen waar voor je geld. En dan heb ik het nog niet eens gehad over de graphics, de lelijke menu’s die je terugwanen in het Nintendo 64 tijdperk en de wel erg irritante muziek op de achtergrond. Total Destruction, dat is wat het DVD’tje van Rampage te wachten staat.