Bij het opstarten van de game word ik meteen toegeschreeuwd doorontzettend vrolijke en opgetogen stemmetjes. "Puyo Pop Feeveeerr!!"Joepie, Ik krijg er al zin in! De lijn van de boxart wordt dus perfectvoortgezet. Het simpele doch doeltreffende menu wordt ondersteund dooreen eveneens opgetogen en blij achtergrondmuziekje. Ik heb wel eensbeter gehoord en echt ontzettend catchy is het niet, maar men weet deneergezette sfeer in ieder geval vast te houden. Bij het doorlopen vanhet hoofdmenu zie ik drie opties. Een singleplayer mode, eenmultiplayer mode en een mode waarin je oneindig lang door kunt blijvenspelen in je eentje. Laten we de singleplayer er eens bij pakken.
De singleplayer is opgedeeld in drie niveau's die variëren inmoeilijkheidsgraad. Het eerste niveau bestaat uit drie levels en isvooral een training. Op het tweede en derde niveau wordt de game alsnel moeilijker en heb je elke keer acht levels te doorlopen. Ohja, erschijnt ook nog een soort van verhaallijn door de levels verweven tezijn. Ik geloof dat ik voor aanvang van elk level de hoofdpersoon tegeneen ander persoon heb horen brabbelen voordat ze het tegen elkaaropnemen.
Nouja, die gesprekken waren in ieder geval niet echt boeiend genoeg omhelemaal aan je DS gekluisterd te blijven. Alle stemmen in de game zijnop een behoorlijk amateuristische manier ingesproken en soms merkte ikzinsnedes als "Wicked!", "Totally rad!", "Get Real!" of het altijdsterke "Get really real!" voorbij komen. Ik had soms het gevoel meterug in de jaren '80 te bevinden, toen je nog zoiets als Atari had enNintendo nog niet zolang bestond. Hippe lui hoor die herenontwikkelaars daar bij SEGA!
Na de enigzsins gedesillusioneerde kennismaking met de behoorlijk cheesy en oppervlakkige dialogen en de pijnlijke poging van de ontwikkelaar om "de jeugd van tegenwoordig" op gepaste wijze aan te spreken, kon het spelen beginnen. Je kunt dit zowel via het touchscreen doen, als met de knopjes van de DS. Niet dat de touchscreen controls veel toevoegen hoor. Mi chien bedient het met de gewone knopjes zelfs wel beter. Het is in ieder geval de bedoeling dat je verschillende gekleurde Puyo's in rijen van vier met elkaar combineert om ze te laten verdwijnen. Je kunt ze bovendien niet alleen verticaal of horizontaal verbinden, maar ook een combinatie hiervan.
Dit is wat de game intere ant maakt, omdat je zo chains kunt maken door de Puyo's op een bepaalde manier op elkaar te stapelen. En chains zul je ook moeten maken, want anders kom je echt niet door de moeilijkere levels heen. Je moet dus echt vooruit denken en dat bovendien behoorlijk snel doen. Meer nog eigenlijk dan met Tetris, hoewel Puyo Pop wel wat meer op geluk gebaseerd lijkt. Het zal je regelmatig gebeuren dat je een chain van 5+ uit de hoge hoed tovert, zonder dat je er bewust mee bezig was. Nouja, een goed gevoel geeft het in ieder geval wel altijd.
Als je meer Puyo's weg werkt, ontstaan er zogenaamde nuisance Puyo's bij de tegenstander die zich als lastige blokken bovenop zijn bestaande Puyo creatie stapelen. Het is zaak de tegenstander zoveel mogelijk onder druk te zetten, zodat hij of zij geen tijd meer heeft om alles weg te werken en het scherm gevuld raakt. Nieuw in deze game, is de Fever-mode. Weet je meteen waar die subtitel vandaan komt. Als je het goed doet, loopt er een meter vol. Zodra deze gevuld is ga je in Fever Mode Je moet dan in razend tempo zo veel mogelijk chains wegwerken in speciaal daarvoor aangelegde Puyo-stapels. Als je het goed doet, kun je hierdoor je tegenstander helemaal in de pan hakken, maar wanneer je veel fouten maakt, raak je juist zelf in de problemen.
Puur kijkend naar de gameplay is Puyo Pop Fever een aardig geslaagde Tetris-alternatief voor de NDS. Als ik alleen even kijk naar het aantal gamemodi en instellingsmogelijkheden, dan is deze game erg sumier vergeleken met bijvoorbeeld Tetris DS. Je hebt dan wel een singleplayer met een soort van verhaal, maar daarvoor koop je een game als deze echt niet. Daar is de hele uitstraling van deze game ook veelste cheesy voor en het verhaal te oppervlakkig. Het is allemaal net even te vrolijk en blij, zonder dat er iets van charme in terug te vinden is.
Kijken we naar de multiplayer, dan moet ik ook daar een gebrek aan spelmodi constateren. Het is wel weer mooi dat je het met vier of zelfs acht spelers tegen elkaar op kunt nemen, maar een online-mode ontbreekt. Zie dus maar eens vier andere personen met Puyo Pop Fever in hun bezit te vinden, laat staan acht. De hele sfeer en uitstraling van de game maakt ook gewoon dat je waarschijnlijk niet lang tegen elkaar zult spelen. Kon je de muziekjes en stemmetjes en karakters maar uitschakelen, want ze kunnen echt vreselijk op je zenuwen gaan werken. Nee echt "Wicked!" is deze game niet. Daarentegen is het ook niet slecht en is de pure gameplay behoorlijk goed. Het jasje waarin het gestoken is, mag echter wel wat anders.