Met Maiden of Blackwater gaat de serie voor het eerst high-definition, iets dat met name de griezelige ambiance ten goede komt. De verlaten huizen, spookachtige tempels en donkere bo en die de speler als verschillende personages bezoekt zien er mi chien niet levensecht uit, maar dragen door goede lichteffecten aardig wat bij aan de naargeestige sfeer die de game neer weet te zetten.
Door en door Japans
Het verhaal van dit vijfde deel draait om Mt. Hikami, een berg die door zijn spirituele energie en bloederige geschiedenis een geliefde zelfmoordplek is geworden. De exacte oorzaak van het verval van het eens zo pittoreske bergdorpje wordt steeds verder uit de doeken gedaan in het verhaal dat zich in typische Japanse horrorstijl verder ontvouwt. Er wordt veel gefluisterd, gehijgd en namen worden heel vaak uitgesproken. Het hele verhaal is zo doordrenkt van Japanse geschiedenis, tradities en mythes dat het zonde is om de game in het Engels te doorlopen. Gelukkig is Maiden of Blackwater daarom ook gewoon in zijn originele taal met ondertiteling te spelen.
Voor wie zich helemaal aan Project Zero durft over te geven staat er een bijzonder griezelige game te wachten die vooral uitblinkt in de speler het gevoel te geven dat er constant gevaar om iedere hoek loert. Door de altijd aanwezige en intense soundtrack is het spel in het donker met een koptelefoon op bijna niet te spelen en ook kleine animaties zoals het openen van een deur of het oppakken van een voorwerp schroeven de spanning behoorlijk op. Een knappe prestatie, want in tegenstelling tot veel andere horrorgames leunt dit spel helemaal niet veel op snelle en goedkope schrikmomenten.
Eentonige geestenkiekjes
Dat Maiden of Blackwater toch nog een griezelige sfeer weet neer te zetten is helemaal knap gezien je in Project Zero eigenlijk zelden helemaal weerloos bent. Met behulp van de Camera Obscura kunnen de verschillende personages de agre ieve geesten en bijbehorende orbs verdrijven door ze zo goed en compleet mogelijk op de gevoelige plaat vast te leggen. Dit gebeurt door de Gamepad van de Wii U omhoog te houden waarna er naar het scherm van de controller gekeken moet worden alsof het de lens van de camera is. Het is een slim idee dat ook nog eens goed werkt omdat je de camera kan besturen via de gyroscoop of de controlstick.
Aanvaringen met geesten zijn lang niet zo eng als de momenten waarop er verlaten en krakende huizen doorzocht worden, maar ze breken de angstige momenten goed op door ook de nodige diepgang te bieden. Zo is de camera op allerlei manieren te upgraden waardoor er sneller nieuwe film ingeladen wordt of iedere gemaakte foto meer schade aanricht bij de geesten. Spannende momenten worden echter net te vaak onderbroken door aanvallen van steeds dezelfde geesten, waardoor het spel wat van zijn verra ingseffect kwijtraakt.
Ouderwets knullig
Hetzelfde kan gezegd worden over dezelfde omgevingen die je, als verschillende personages, moet doorlopen. In ieder hoofdstuk wordt Mt. Hikami steeds wat verder verkend, maar meestal gaat dat gepaard met een lange wandeling door stukken die je al eens eerder hebt bezocht. Soms zijn bepaalde doorgangen ineens gesloten totdat je van specifieke punten in de omgeving vanuit de juiste hoek foto’s hebt genomen of verschijnen er op veilige plekken ineens een heleboel geesten je eerst moet zien te verslaan. Het rekt de boel op een ouderwetse manier aardig op, maar het zorgt er ook voor dat Maiden of Blackwater wel heel erg veel in de herhaling valt.
Net als de manier waarop het spel je steeds weer naar dezelfde gebieden terugstuurt, voelt de besturing van Maiden of Blackwater alsof het is blijven hangen in vroegere tijden. Een personage laten omdraaien voelt bijzonder knullig, helemaal wanneer hij of zij in het heetst van de strijd omsingeld is door kwade geesten. In een game waarin vluchten vaak best een degelijke optie is voelt de besturing vaak te stroef of onhandig aan.
Los van het spelontwerp dat hier en daar wat steekjes laat vallen valt er ook wat te zeggen over de manier waarop de vrouwelijke personages zo nu en dan in beeld gebracht worden. De thema’s die Maiden of Blackwater aansnijdt zijn met zelfmoord, depre ie en de dood verre van luchtig, waardoor de manier waarop de vaak doodongelukkige meisjes in het spel geseksualiseerd worden ongepast aanvoelt. Zo extreem als de Japanse versie, waarin de extreem grote borsten overdreven stuiteren zoals in de Dead or Alive-games (Project Zero draait op dezelfde techniek) is het in de Europese versie niet, maar vreemd en zelfs een beetje ongemakkelijk is het wel. Geen verstandig persoon beklimt keer op keer in haar korte rokje en shirtje met ontblote schouders dezelfde in regenwolken gehulde berg, al moet natuurlijk wel gezegd worden dat de logica in het horrorgenre meestal ver te zoeken is.
Te groot voor de Wii U
Hoewel Maiden of Blackwater op wat mi ers na een overtuigende horrorervaring op de Wii U weet neer te zetten door slim gebruik te maken van de Gamepad, heeft Nintendo’s console ook een tekortkoming die bij dit spel extra opvalt. Omdat de game maar in beperkte oplage fysiek verkrijgbaar is zullen veel spelers aangewezen zijn op de digitale versie, die met zijn 16GB aan opslagruimte al snel de helft van de harde schijf van de gemiddelde Wii U in beslag neemt. Dat de meeste games van Nintendo genoeg hebben aan een paar gig bewijst dat Maiden of Blackwater niet bepaald geoptimaliseerd is voor het platform waarop het is uitgebracht.
Project Zero: Maiden of Blackwater is vanaf 30 oktober verkrijgbaar voor Wii U.