Het eerste deel van Project Zero werd ruim tien jaar geleden uitgebracht voor de PlayStation 2. Hoewel het spel werd ontvangen als een van de betere survival horrorgames van die tijd, geniet het niet de bekendheid van bijvoorbeeld een Resident Evil. Het vierde - en laatste - deel uit de serie werd om die reden alleen nog maar in Japan uitgebracht. Nintendo geeft ontwikkelaar Tecmo Koei, vlak voor de komst van de Wii U, nog een kans om zich internationaal te bewijzen met de remake van het veelgeprezen Project Zero 2. Dat de uitgever sinds kort mede-eigenaar is van de Project Zero-serie, zal uiteraard ook meegespeeld hebben.
Camera Obscura
Project Zero 2 begint als een vrij simpel en standaard horrorverhaal. De twee zusjes Mayu en Mio zitten in het bos en zien wat magische rode vlinders vliegen. Als ze er achteraan lopen, belanden ze in een verlaten dorp dat een eng geheim herbergt. Het duurt niet lang voor de twee gescheiden raken en Mio haar zus moet redden. Daarvoor moet ze het opnemen tegen de kwaadaardige spoken die in het dorp wonen. Het klinkt mi chien niet heel origineel, maar de opbouw van het spel is subliem en zorgt ervoor dat je op het puntje van je stoel blijft zitten. Een combinatie van twee speelstijlen zet hiervoor de basis.
Een deel van het spel bestaat uit het oplo en van vrij eenvoudige puzzels en het bij elkaar schrapen van informatie. Zo leer je langzaam steeds meer over het geheim van het dorp en de bizarre ceremonie die heeft plaatsgevonden. Het zoeken is simpel opgezet, maar fundamenteel voor de spannende opbouw omdat het meer inzicht verschaft in de bizarre gebeurteni en in het dorp.
Het andere deel van Project Zero 2 bestaat uit het verslaan van geesten. Je wapen is in dit geval een fotocamera, de Camera Obscura. De camera heeft speciale krachten die geesten zichtbaar maakt en ze ook gelijk kan uitdrijven. Door geesten vanuit first person op de foto te zetten, krijgen ze schade en verdwijnen ze uiteindelijk. Het fotograferen en onderzoeken sluit perfect op elkaar aan en zorgt ervoor dat je letterlijk opgaat in het spel. Dat is erg belangrijk om de spanning op te kunnen bouwen.
Ongemakkelijk
De kracht van Project Zero 2 is verder het creëren van een constant ongemakkelijke sfeer. Dit komt omdat overal dreiging van uitgaat. Het openen van een deur kan gevaar betekenen en zelfs ogenschijnlijk onschuldige bloemetjes brengen de nodige spanning met zich mee. Dat was in het origineel al goed uitgewerkt, maar vooral de technische vernieuwingen, die Project Zero 2 leent van het vierde deel uit de serie, zijn hiervoor verantwoordelijk.
De opvallendste aanpa ing is de dynamische camera. In het origineel van Project Zero 2 stond de camera op een statisch punt, maar dat is nu veranderd in een bewegelijke camera die net over de schouder van de protagonist kijkt. De helft van het beeld wordt gevuld met de hoofdpersoon, waardoor alles minder goed zichtbaar is en situaties moeilijker zijn in te schatten. Niet alleen komen geesten uit een onverwachte hoek, je ziet ze hierdoor ook nog erg laat aankomen en dat zorgt vaak voor benarde situaties.
Een tweede aanpa ing is de besturing. Je speelt in deze remake uiteraard met de Wii-mote en de Nunchuck, in plaats van met een PlayStation-controller, en dat is niet heel gemakkelijk. In dit geval is dat een pluspunt, omdat het bijdraagt aan de ongemakkelijke sfeer. Lopen is nog goed te doen, maar zodra je de Camera Obscura erbij pakt, wordt het lastig. Met de analoge stick beweeg je de camera van links naar rechts en met de Wii-mote stuur je de camera van boven naar beneden. Dat klinkt onhandig en dat is het ook. Gelukkig heb je een autofocusknop, maar het gebruik daarvan is in situaties met meerdere geesten niet altijd aan te raden. Het is een stuntelige besturing waardoor je je vaker hulpeloos voelt dan in controle, maar dat is ook precies wat je wilt van een survival horrorgame.
Blijvend spannend
Een laatste aanpa ing, geleend van het vierde deel, is de toevoeging van Ghost Hand. Elke keer als je een voorwerp oppakt, beweeg je langzaam je arm naar het voorwerp toe. Op een willekeurig moment kan een hand van een geest verschijnen die je te grazen neemt. Slechts door op tijd terug te trekken, kun je dit voorkomen. Omdat je nooit weet wanneer dit gebeurt, blijft elke handeling een spannende.
Verder zat het met de spelmechanieken al goed in het origineel. Naarmate de game vordert, wordt het steeds moeilijker en spannender. Hoewel je de Camera Obscura kunt upgraden, ben je nooit op je gemak en heb je nimmer de regie in handen. Geesten worden bijvoorbeeld sneller, moeilijker te verslaan en minder voorspelbaar. Je weet nooit wat je kunt verwachten en waar een geest vandaan komt, en dat blijft het gehele spel zo. Zelfs tien jaar na het origineel voelen de spanningsmechanieken niet verouderd aan en dat getuigt van een erg slim doordachte opbouw.
Aangenamer
Hoewel de graphics van de Wii-remake niet ineens wonderschoon zijn, dragen ze genoeg bij aan de spanning, dankzij het korrelige filter en de duisternis. Ook de stemmen zijn opnieuw ingesproken en dit keer beter dan in het origineel. Tecmo heeft wat dat betreft zijn best gedaan om de speelervaring toch wat aangenamer te maken, zonder dat er iets van de spanning verloren gaat.
Dit merk je nog meer door subtiele wijzigingen in het spel. Je wordt net wat vaker bijgestaan dan in het origineel. Er zijn bijvoorbeeld meer hulpmiddelen beschikbaar, zoals een minimap, extra potions en vriendelijke geesten. Ook krijg je wat meer punten na het verslaan van een monster, zodat je de Camera Obscura sneller kunt upgraden. Op deze manier is het spel net wat beter speelbaar. Het fundament van het spel blijft gelukkig overeind en de enge sfeer en ongemakkelijkheid constant aanwezig. De game is slechts wat toegankelijker gemaakt.
Spanningsbrekers
Toch wordt de spanning af en toe doorbroken door kleine foutjes, zoals het starten van tu enfilmpjes. Deze korte filmpjes komen altijd op het verkeerde moment, meestal als er iets spannends dreigt te gebeuren. Het haalt je kort uit je beleving en verklapt soms zelfs wat je kunt verwachten. Verder is het spel mi chien niet erg intere ant voor mensen die het origineel al hebben gespeeld, want het blijft natuurlijk een remake. De game moet veel hebben van de spanningsopbouw en als je al weet wat je kunt verwachten, is het toch minder intere ant. De extra eindes en wat andere kleine wijzingen veranderen hier eigenlijk niet veel aan.
De nieuwe Haunted House-mode is ook geen toevoeging om mensen over de streep te trekken. Het is een soort on-rails horroravontuur in first person, waarbij je wat moet doen met je Wii-controller. Zo moet je bijvoorbeeld je Wii-mote zo stil mogelijk houden om te bewijzen dat je niet bang bent, of juist heel hard wapperen met je controller om een geest weg te jagen. Een beetje kinderachtig en het past gewoon niet goed bij de rest van het spel.
Project Zero 2 speel je uiteindelijk voor het verhaal en de intens spannende ervaring. Tecmo heeft wat dat betreft een uiterst solide remake neergezet. De game blijft trouw aan het originele concept, maar kan dankzij technische vernieuwingen prima met zijn tijd mee. Project Zero 2 bewijst bovendien dat het nog steeds een van de spannendste survival horrorgames is, en dat is knap. Het is wel jammer dat de ontwikkelaars niet even gewacht hebben op de release van de Wii U, want de nieuwe tabletcontroller is Project Zero 2 op het lijf geschreven. Waarschijnlijk in de toekomst, aangezien Nintendo nu deels de rechten heeft op de serie.