Project X Zone vertelt over een wereld waarin talloze gamewerelden van de Japanse uitgevers SEGA, Namco Bandai en Capcom samengekomen zijn. Het waarom wordt afgedaan als daarom en zodoende laten we alle vraagtekens die normaliter bij zo’n opzetje worden gegeven meteen maar achterwege. We slikken het zonder klagen, want niemand verwacht dat de werelden van games als Resident Evil, Mega Man, Devil May Cry, Valkyria Chronicles, Shining Force en Space Channel 5 op wat voor logische manier dan ook aan elkaar geplakt worden. Om de ‘daarom-redenatie’ nog makkelijk behapbaar te maken is dit ook in verhaallijn en dialoog geen serieuze game. Er is een vreemd plot rondom portalen tu en werelden, waarbij de kleine grapjes in onderlinge ontmoetingen centraal staan terwijl de speler zich een weg baant door tientallen uren tacti… Euhm, turn-based strate… Euhm, nou ja, turn-based gameplay dus.
Fire Emblem-killer
Nee, we hadden van deze game echt niet verwacht dat het Fire Emblem van de troon zou stoten. Maar een beetje meer denkwerk had Project X Zone niet mi taan. In (eigenlijk te) korte mi ies komen we op een bekend rasterveld terecht. Personages die je rond beweegt bestaan standaard uit een vooropgezet duo dat je eventueel kan aanvullen met een solopersonage. En zo vul je bijvoorbeeld team Chun-li/Morrigan aan met Tron Bonne, of geef je duo Jill Valentine/Chris Redfield een bonus in de vorm van Heihachi Mishima. Vervolgens verschijnt er wat kanonnenvoer op het veld, een handjevol power-ups en meestal één of twee baaspersonages. Je verzet je duo’s, verslaat de vijanden, oogst de ervaringspunten en mag weer even genieten van een stukje stemmenwerk en verhaalvoortzetting.
En daar houdt het ongeveer wel op met de vergelijking tu en deze game en het meer traditionele werk uit het genre. Ga hier het gevecht aan en je heerlijk geanimeerde duo komt terecht in een ouderwets beat-‘m-up-scherm tegenover de vijand, inclusief ‘Fight!’ en ‘KO!’ commentator. In plaats van ellenlange combo’s heb je drie standaardknoppen waaronder drie automatisch combo’s verborgen zitten. Met de schouderknop roep je eenmalig de hulp in van het solopersonage dat je team complementeert en als je op het raster naast een ander duo staat zijn die met een druk op de andere schouderknop ook eenmalig te hulp te roepen. Je krijgt een seconde of tien te tijd om al je aanvallen af te vuren, waarna je weer terugkeert naar het bovenaanzicht.
Superaanval, of niet natuurlijk
Aangezien de combo’s simpelweg een kwestie zijn van op een knop drukken komt bij zo’n gevecht verder eigenlijk bijzonder weinig kijken. Het enige waar je (een beetje) rekening mee kunt houden is het moment waarop je de hulptroepen inschakelt, want wanneer je startduo en de versterking samen aanvallen (wat praktisch altijd is, gezien de hoeveelheid klappen die je in een combo uitdeelt) zorgen ervoor dat je speciale meter sneller oploopt. Staat die op 100%, dan mag je eenmalig een superaanval uitvoeren – wederom door niets meer te doen dan het indrukken van een enkele knop. Of je gebruikt kleine porties van deze procenten om een vijandelijke aanval te verdedigen of kort te counteren.
En dat was het wel zo’n beetje met de ‘tactiek’. In de praktijk komt het sowieso mi ie, na mi ie, na mi ie op hetzelfde neer. Je beukt wat kleinere vijanden in elkaar tot je meter op 100% staat, waarna je een superaanval loslaat op de baas van die mi ie. Of als je daar het geduld niet voor hebt, ram je die zonder superaanval in elkaar. Echt uitdagend wordt Project X Zone namelijk nergens gedurende de tientallen uren die deze spelervaring rijk is.
Valide bestaansreden
Wat deze titel uiteindelijk niet oplevert aan diepgang, maakt het deels goed op het gebied van vermaak. De animaties zijn om van te smullen en logischerwijs is het een genot voor de beter geschoolde gamer om deze extreem verzadigde lijst personages elkaar te zien ontmoeten. We durven zelfs te stellen dat deze goedkope en makkelijke manier van scoren zo effectief is, dat het Project X Zone eigenhandig een meer dan valide bestaansreden geeft. Net als de herkenbare melodietjes en omgevingen. De dialogen onderling zijn verder vaak grappig, meer dan eens leuk geschreven en intere ant, al kent het ook absoluut zijn meer wenkbrauwfronsende momenten. Ondergetekende is echt de laatste die het harnas van de moraalridder aantrekt, maar net een snufje minder overdreven grote tieten, korte rokjes, afvallende BH-bandjes en dubieuze opmerkingen had de game gesierd.
Het gebrek aan strategie, de weinig gevarieerde en korte mi ies en een verhaallijn die we met een korreltje zout moeten nemen zorgen er allemaal voor dat Project X Zone niet de heilige graal is geworden die een uitvoerige cro -over als dit belooft te zijn. Daarentegen zorgen de honderden bekende personages, hun ontmoetingen en interacties er op hun beurt weer voor dat het ook geen compleet debacle is geworden. Wat uiteindelijk overblijft is een soepel speelbaar geheel dat – in de handen van de juiste gamer – aardig wat vermaak oplevert.