Wie niet moet glimlachen van profe or Layton die woest met zijn vinger wijst terwijl hij ‘Objection!’ roept, of van Phoenix Wright die peentjes zweet bij het oplo en van een puzzel: dit spel is niet geschikt voor jou. Deze liefdesbaby van Level-5 en Capcom is gemaakt voor fans van beide series. Fans die bovendien al gelukkig zijn met een nieuw avontuur voor de helden uit de oorspronkelijke games. Want de zeer uitgebreide cast en gameplay die we inmiddels gewend zijn van de puzzel- en rechtbankseries, zijn hier beperkt tot de basis.
Een Britse rechtszaal
Het begint, zoals veel goede avonturen, op een stormachtige avond. Profe or Layton en zijn trouwe leerling Luke bieden in Londen onderdak aan een jonge vrouw, Espella, die is gevlucht uit haar dorpje Labyrinthia. Als Espella wordt ontvoerd door heuse heksen, gaat het duo op onderzoek in de hoop haar te redden. Dusver lijkt het spel op een echte Layton-game. Layton en Luke bestuderen met hun vergrootglas verschillende locaties, lo en puzzels op en lopen zelfs politie-inspecteur Chelmey tegen het lijf.
Ondertu en vliegen advocaat Phoenix Wright en zijn a istente Maya Fey - die we in de Ace Attorney-serie lang moesten mi en - naar Londen voor een juridisch uitwi elingsprogramma. Eenmaal geland, krijgt Phoenix meteen een rechtszaak voor zijn kiezen. Het schoolmeisje Espella (dezelfde ja) zou op een vrachtschip de scheepskok hebben aangevallen. Espella’s begeleidster, ene Darklaw, wil dat ze schuldig pleit, maar Phoenix gelooft vanzelfsprekend in haar onschuld. Deze ‘tweede’ proloog speelt als een echte Ace Attorney-zaak. Je speelt en denkt als Phoenix, verhoort getuigen, levert bewijs. Zelfs kleine details, zoals typemachinegeluiden voor gametekst die niet is ingesproken, doen denken aan Capcoms serie.
Een verhaal over verhalen
Inmiddels ben je al heel wat uren verder en heb je slechts de inleiding op het echte verhaal gehad. En in dat verhaal ontmoeten Layton en Phoenix elkaar eindelijk. De ontwikkelaars doen niet echt een poging hun gamewerelden, die toch wezenlijk van elkaar verschillen, te verenigen. Ze kiezen voor een makkelijkere oplo ing: alle helden worden getransporteerd naar Labyrinthia, een middeleeuwse wereld waarin ze geen van allen thuis zijn. Het voelt als een uitweg, maar het stadje is zonder meer fascinerend. Deels door de geheimzinnige maker en leider van de stad: de Storyteller schrijft het verhaal van Labyrinthia en al haar inwoners. Wat hij vertelt, komt altijd uit, ook als zijn verhaal geen happy end heeft.
Zo krijgen ook Layton, Luke, Phoenix en Maya een eigen rol in het verhaal, maar zij verzetten zich uiteraard tegen dat gebrek aan zelfbeschikking. Layton en Luke doen dat door op onderzoek uit te gaan en puzzels op te lo en; Phoenix en Maya doen dat in de rechtbank van Labyrinthia als een van de helden (waaronder wederom Espella) valselijk beschuldigd wordt. Bijvoorbeeld van hekserij, een diepgewortelde angst van de inwoners waardoor onschuldige vrouwen door Labyrinthia’s inquisitie ter dood worden veroordeeld. Langzaam loopt de gameplay van de twee series in elkaar over en zien we Layton met bewijs de rechtbank instormen of zien we Maya als ware puzzelexpert.
Laytons kraaloogjes
Ook in andere opzichten komen de series elkaar tegenmoet. De hintcoins die we kennen van Layton, en die helpen bij het oplo en van puzzels, kunnen bijvoorbeeld worden gebruikt in rechtszaken om getuigenverhoren makkelijker te maken. Personages die typisch lijken voor de Layton-games reageren hier soms net zo over the top als in de Ace Attorney-spellen, inclusief kenmerkende mini-animatie als Phoenix of Layton hun diepste geheim of grootste leugen ontrafelt. Ook de bij vlagen absurdistische humor kennen we van Ace Attorney. De grollen en het geschmier zijn een uitdaging voor de kalme Britse gentleman Hershell Layton, waar hij zich toch telkens prima uit redt. Het voegt luchtigheid en charme toe, vooral als de grote helden met elkaar praten en zelfs commentaar op elkaar hebben.
De conce ies die zijn gedaan om de twee series te verenigen, keren terug in de graphics en de muziek. Phoenix en Maya zijn iets meer aangepast op de cartooneske, koddige Layton-stijl, wat aanvankelijk wennen is. Andere personages, zoals Espella, zien er juist uit als kla ieke manga-figuren. Wat onder meer een komische opmerking over Laytons ‘kraaloogjes’ oplevert. De sfeer van de buitenwereld en de puzzels doen vooral denken aan Layton, die van de rechtbank aan Ace Attorney. Deze combinatie van grafische stijlen werkt wonderwel. En dat geldt ook voor de muziek, waarbij de bekende leitmotiven uit Ace Attorney door de gebruikte instrumenten Laytonesque lijken. Sowieso is de aankleding van het spel van hoge kwaliteit, van de vele animaties die het uitgebreide verhaal aan elkaar breien tot de afwerking van details in bijvoorbeeld de interface en de puzzels, geheel in de stijl van de magische, middeleeuwse wereld.
Niet helemaal de som der delen
De geslaagde mix tu en puzzels levert uren en uren speelplezier op met talloze, heerlijk herkenbare en vaak grappige verwijzingen naar de oorspronkelijke games. Maar in alle conce ies die voor die mix nodig zijn, zit ook de grootste valkuil van deze cro -over. Zo zijn er niet alleen wat minder puzzels, maar zijn die puzzels ook veel simpeler dan in echte Layton-games. Daarmee worden de spelers ontzien die vooral Ace Attorney kennen, maar komen Layton-fans niet helemaal aan hun trekken. Minigames zijn sowieso geheel afwezig. Andersom zijn de rechtszaken minder complex en bevatten minder kleurrijke bijfiguren dan we gewend zijn van Ace Attorney.
Bovendien mi en de helden een zekere persoonlijke betrokkenheid bij het verhaal. Ze hebben hun eigen werelden en al hun kenni en immers moeten verlaten voor de wereld en het verhaal van Labyrinthia. In het geval van Layton en Luke is dat niet zo erg. Het doet denken aan hun eerste avontuur, waarin ze ook als buitenstaanders de geheimen van een dorpje probeerden te ontrafelen. Het doet Phoenix en Maya, die vanaf de allereerste game in hun serie ook echt bepalend waren voor de ontwikkeling van het verhaal, echter geen recht. Ze lijken hier vaak bijfiguren, die toevallig goed zijn in een rechtszaal.
Zowel het Layton-deel van deze game als het Ace Attorney-deel voelt hierdoor eigenlijk wat incompleet. Herkenbaar en vertrouwd, maar net niet zo goed als de oorspronkelijke spellen waar ze naar verwijzen. Dit samen met de wat makkelijke uitweg van een nieuwe gamewereld, in plaats van het combineren van de twee gevestigde gamewerelden, zorgt ervoor dat de cro -over niet zo briljant is als we hoopten. Dat neemt niet weg dat Profe or Layton vs. Phoenix Wright: Ace Attorney een zeer vermakelijk en sfeervol avontuur is, dat fans van beide series zeker zoet houdt. Al haalt het spel niet het onderste uit de kan, de twee inspiratiebronnen bieden zoveel goeds dat ook een minder sterke mix van beide toch een mooi geheel oplevert.