Profe or Layton en de Melodie van het Spook mag dan wel het vierde deel in de Profe or Layton-reeks zijn, chronologisch gezien is dit het eerste. Het spel vertelt over het eerste grote mysterie dat Profe or Layton ontrafelde en waaraan hij zijn beroemdheid in de latere delen te danken heeft. De Melodie van het Spook vertelt ons tevens hoe Layton en zijn a istent Luke elkaar hebben ontmoet, wie Luke nu eigenlijk is en waar hij vandaan komt. Buiten een kort optreden van het politieduo Chelmey en Barton keren verder weinig bekende personages terug. Iets wat natuurlijk ook lastig is bij prequels wanneer de personages in latere delen geen blijk geven elkaar al te kennen.
De Melodie van het Spook brengt ons naar het dorp Misthallery, een gezellig ogend Engels dorpje dat sinds kort met enige regelmaat wordt aangevallen door een mysterieus spook. De komst van het spook wordt telkens vergezeld van een dichte mist in het dorp en de melodie van een fluit die door het dorp galt. Naderhand is er een enorme ravage, maar het spook eist geen slachtoffers, omdat de komst van het spook steeds door een orakel wordt voorspeld, waardoor de inwoners tijdig uit de getroffen buurten kunnen worden geëvacueerd. Wie of wat is het spook? Waar komt de melodie vandaan? Hoe weet het orakel waar het spook zal verschijnen? Dit zijn slechts enkele van de vragen die Profe or Layton moet zien op te helderen.
Het antwoord op de vragen is alleen wat minder bevredigend dan in voorgaande delen. Typerend voor de Profe or Layton-reeks worden weer de meest vreemde verklaringen aangedragen, waaronder uiteraard een aantal zeer onwaarschijnlijke verkleedpartijen. Maar dat is nog niet eens zo storend. Vervelender is dat Layton enkele verklaringen van nauwelijks betrouwbare personages zomaar als oplo ing voor lief neemt. Terwijl je zelf nog talloze lo e eindjes ziet, stempelt het spel de mysteries af als opgelost.
Ontbrekend stukje
Maar wat de Melodie van het Spook laat liggen op het gebied van het verhaal, dat maakt het ruimschoots goed met de meer dan 170 puzzels. Hoewel veel puzzels inmiddels bekende patronen volgen, zijn ze toch nog steeds onderscheidend genoeg om je telkens opnieuw aan het denken te zetten. Schuifpuzzels, doolhoven, meetkundige vraagstukken en getalraadsels, ze zijn allemaal wederom van de partij. Puzzels waarin je in onduidelijke plaatjes op zoek moet naar bepaalde elementen zijn gelukkig minder aanwezig, iets wat in het vorige deel nog vrij storend was. De lage resolutie van de Nintendo DS maakt het namelijk soms vrij lastig te ontwaren wat er staat afgebeeld, laat staan dat je er bijvoorbeeld verborgen figuren in ziet.
Naast de puzzels vind je uiteraard ook weer een aantal minigames in de koffer van Profe or Layton, waaronder leuke puzzels met een vis en een trein en een iets minder intere ante puzzel waarin je verhaaltjes met mi ende werkwoorden moet aanvullen. Ook nieuw zijn de lo e episodes, korte verhaaltjes die enkele personages die Layton op zijn pad tegenkomt, verder uitdiepen. De verhaaltjes zijn niet interactief, maar bieden de echte Layton-fans wel antwoorden op prangende vragen.
In Japan en de Verenigde Staten houdt het vertier niet op bij deze koffer, want zij krijgen naast het hoofdspel ook nog het Animal Cro ing-achtige London Life. In Europa heeft Nintendo echter gekozen om dit deel te schrappen, naar verluidt omdat het vertalen dan teveel werk zou zijn om het spel voor de kerst in de winkels te krijgen. Het spel kwam echter in Japan al uit in 2009, wat toch genoeg tijd moet geven om een spelletje te vertalen. Dit doet vermoeden dat financiële motieven eerder de doorslag hebben gegeven. Jammer, want we mogen er wel gewoon de volle mep voor betalen. Niet dat Layton dat niet waard is overigens, want ook zonder Londen Life biedt het spel meer dan genoeg content om je vijftien tot twintig uur zoet te houden.
