Er komt een grote bioscoopproductie uit, en daarbij past uiteraard een game die rond dezelfde tijd in de schappen ligt. Maar de film in kwestie, Prince of Persia, is weer een verfilming van een gameserie. Dus bij Prince of Persia: The Forgotten Sands hebben we eigenlijk te maken met een filmgame van een gamefilm. De kans is daarbij groot dat een gerenommeerde gameserie snel even uit de kast wordt gehaald om wat extra centjes in het laatje te brengen en dat zou de Prince of Persia-reeks absoluut niet verdienen. Gelukkig is dat bij The Forgotten Sands dan ook niet het geval. Zoals je eerder op Gamer.nl hebt kunnen lezen, is de HD-versie van de game een geslaagd product geworden. Wii-versies van HD-games hebben echter niet de reputatie om boven hun grotere broertjes uit te steken. The Forgotten Sands laat op de minder krachtige console echter een enorm sterke indruk achter.
Twaalf á dertien uur
Ten eerste is het zaak om één onduidelijkheid uit de wereld te helpen: Prince of Persia: The Forgotten Sands is op de Wii een totaal andere game dan op de PlayStation 3 en de Xbox 360. Het kent fundamenteel andere gameplaymechanieken, levels, gevechten en speellengte. Eigenaren van zowel de Wii als een HD-consoles kunnen dus twee verschillende spellen met dezelfde naam aanschaffen. Een eerste verschil is al de speelduur: op de Wii is de game zeker twee keer zo lang als op de HD-consoles, zodat je minimaal twaalf á dertien uur aan de slag bent in de verhaalmodus.
Natuurlijk bestaat de basis van deze nieuwste Prince of Persia uit een sterk platformfundament waarbij de prins allerlei halsbrekende capriolen uithaalt in een Perzisch paleis vol valstrikken. De game breekt fundamenteel met de in 2008 verschenen telg uit de serie en keert terug naar de roots: uitdagende platformactie langs roterende zagen en hakme en. Uniek in de Wii-game zijn de zogenoemde creatiekrachten: door op panelen op de muur of op de grond te mikken en op de B-knop van de Wiimote te drukken, activeer je ze. Een paneel op de muur zal in een wandring transformeren om je aan vast te grijpen en een paneel op de grond zal veranderen in een plaatselijk wervelstormpje dat je naar hoger gelegen platformen kan brengen.
Combinatie van creatiekrachten
Gaandeweg het spel krijg je de mogelijkheid om deze krachten niet alleen op voorbepaalde panelen te gebruiken, maar vrijelijk in de wereld neer te zetten. Hierdoor kun je deels je eigen platformroute bepalen. Bovendien krijg je er rond de helft van de game nog een derde kracht bij: het creëren van een bol in de lucht waar je in blijft zweven. Vooral de combinatie van deze krachten maakt The Forgotten Sands op de Wii tot een spel waarbij je net even een tweede denkstapje moet maken om de goede route uit te kienen. Niet alleen het platformen zelf is dan een uitdaging, ook het zelf creëren van een route middels de verschillende creatiekrachten is dat.
Het sterke van de game is dat deze krachten, die het spel te makkelijk zouden kunnen maken, weer worden ingetoomd door allerlei andere elementen in de spelwereld. Als muren overwoekerd zijn, kun je er geen creatiekracht plaatsen. De zwevende bollen worden kapot geprikt door pijlen. En dan zijn er ook nog planten die elk van je creatiekrachten slopen, waardoor je op sommige momenten heel snel na elkaar verschillende krachten moet gebruiken om je naar een volgend punt te begeven. Op deze momenten is The Forgotten Sands op zijn best.
Gevechten
Buiten de sterke en gevarieerde platformactie bestaat de game ook uit de nodige gevechten, die een relatief klein deel van het spel behelzen. De opzet van de gevechten is goed bedacht: er zijn verschillende typen vijanden met verschillende soorten aanvallen. Zo heeft een minotaurus een schild dat je eerst moet breken voordat je een krachtige sprongaanval kunt inzetten. Ook zijn er gevechten waarbij er leiders zijn en als je die doodt, verdwijnen ook de andere vijanden. Verder zijn er vijanden die andere opponenten krachtiger maken. Op deze manier komt er een zekere mate van tactiek bij een deel van de gevechten kijken.
Absoluut funest is hierbij echter de vermoeiende en onnodige bewegingsbesturing, waarbij je de Wiimote een zwieperd moet geven om een zwaardaanval in te zetten. Ook is het zo dat het continu herhalen van de sprongaanval de veiligste tactiek is, waardoor de potentieel intere ante gevechten verworden tot repetitieve aangelegenheden waar je vooral armpijn door het eindeloze gezwaai van krijgt. Toch duren de gevechten nooit echt lang en bieden ze een goede afwi eling voor de platformactie. Ze hadden alleen beter zonder bewegingsbesturing en iets diverser kunnen zijn.
Zand der tijd
Een ander probleem is dat de camera niet altijd precies doet wat je wilt. Deze is overigens ook vrij te besturen, zodat het euvel niet uitgroeit tot al te grote proporties, maar feit is dat je af en toe moeite moet doen om de gewenste beelden te krijgen. Het helpt dan ook niet dat de game af en toe een sprongrichting verkeerd oppikt, met een wi e dood tot gevolg. Overigens bevat The Forgotten Sands een checkpointsysteem dat een mix is tu en dat van de Prince of Persia uit 2008 en dat van The Sands of Time: je dient magisch zand te verzamelen om bolletjes te vullen en zolang je een gevuld bolletje hebt, word je teruggezet naar het punt waar je je direct voor je dood bevond. Als je echter geen magisch zand meer hebt, word je teruggezet naar het laatste checkpoint. De checkpoints liggen nooit zo ver uit elkaar dat je gigantische stukken opnieuw moet doen, dus dit systeem is een uitstekend compromis tu en toegankelijkheid en uitdaging.
Het knappe van The Forgotten Sands is niet alleen een recept met intere ante spelmechanieken, maar bovenal de prestatie dat de combinatie van deze spelmechanieken gedurende het lekker lange verhaal continu intere ant blijven. Dit is te danken aan de geleidelijke opbouw van je creatiekrachten, maar ook aan de afwi eling in gameplaysituaties (puzzels, gevechten, platformstukken) en levels. Deze levels zien er voor een Wii-game overigens prima uit. En als je de verhaalmodus dan hebt uitgespeeld, wachten je ook nog enkele lo taande uitdagingen, zoals enkele 2D-levels en een ingebouwd achievement-systeem. Uit alles blaakt dat Ubisoft Quebec heeft getracht om een echte, waardige game in de Prince of Persia-franchise te maken en dat is ze meer dan gelukt. Dit is de echte opvolger van The Sands of Time.