Ga maar na. Pony Island gaat over een pony op een eiland, maar Pony Island gaat ook over een strijd tegen de duivel. En Jezus. En corrupte databestanden. Tja, stel je daar maar wat bij voor.
Pony Island is beter uit te leggen als ‘lekker meta’. Je speelt de game in een arcadekast die Pony Island heet. Je staart naar een scherm met daarin een scherm. De game wekt de indruk zelfbewust te zijn. Pony Island weet dat jij op dat moment Pony Island speelt. Terwijl de vierde muur langzaamaan afbrokkelt, word je door mysterieuze tegenpolen in het spel wegwijs gemaakt in het spel.
‘Bedoeling’
Pony Island is niet zozeer cryptisch of abstract, maar zet je wel graag op het verkeerde been. Meer dan eens zoek je naar een back-knop die er niet is. Na wat speurwerk blijkt vaak dat de enige oplo ing al die tijd voor handen lag. Voor je het weet ben je ver verwijderd van het punt waar je begon met zoeken. En met ‘ver’ bedoelen we ook echt ver. Pony Island is wars van logisch game-design.
De maker van het spel (niet de ontwikkelaar, maar de maker van Pony Island - don’t ask) dwingt je om jezelf ondergeschikt te maken aan wat letterlijk de wil van de game is. Het resultaat is behoorlijk creepy. Dat is vooral bewonderenswaardig omdat Pony Island enkel bestaat uit sprites, stukjes lo e code en tekstuele dialoog.
Een van die kippenvelmomenten vindt plaats ‘buiten de game om’. Opeens belanden we in een nogal eenzijdige conversatie met een goede online vriend. Althans, dat denken we. Als we later beseffen dat het allemaal onzin was, moeten we even pauzeren uit ongemak (en daarom opnieuw beginnen). Het is moeilijk die situatie te duiden zonder Pony Islands belangrijkste speerpunt te verklappen, maar het was ontzettend confronterend en ongemakkelijk.
Niet leuk
Je wilt het concept en onze referenties snappen, dat begrijpen we, maar het uitleggen van Pony Island ontaardt in loze definitiefilosofie. Je kunt Pony Island een puzzelgame noemen, maar de puzzels zijn weinig spitsvondig en bovenal niet leuk. Je voltooit ze enkel om verder te komen in het hacken van een besturing ysteem van de game in de game. Bovendien is de game ook een side-scrolling platformer. De vraag is echter welke game in Pony Island de daadwerkelijke game is.
De gameplay als geheel is gelukkig ondergeschikt aan het verhaal in het verhaal van de game in de game. Dat kan vervelend zijn, zeker omdat de gameplay in herhaling valt, maar alsnog wil je Pony Island in één ruk uitspelen. Het echte einde van de game (niet te verwarren met het einde van de game in de game) is even bizar als de reis ernaartoe. Het geeft je een keuze die geen invloed heeft op Pony Island, maar wel op je gemoedstoestand.
Zo troffen we ons na het uitspelen van de game in een markante situatie. We volgden een commando op van een game dat geen betrekking had op de game. Pony Island is dusdanig meta en misleidend dat we uren nadien nog steeds niet weten of ons handelen effect heeft gehad. Omdat we onszelf niet verder willen tergen houden we dat graag zo.
Pony Island is nu voor 4,99 euro te koop op Steam.