Pokémon Scarlet en Violet worstelen met hun open wereld

Dat is een zure boodschap voor fans die de serie in de afgelopen jaren zijn kwijtgeraakt. Hoe meer openwereldelementen de reeks implementeert, hoe prominenter de technische oneffenheden worden. In Scarlet en Violet is het overduidelijk dat ontwikkelaar Game Freak te weinig ontwikkeltijd heeft gehad – Pokémon Legends Arceus verscheen nota bene nog in januari van dit jaar. De nieuwe games bevatten tal van technische mankementen, van een stotterende framerate en pop-in tot zo nu en dan een zwart laadscherm van een minuut.

Onspeelbaar wordt het nooit, maar voor het eerst zit de technische kant van een Pokémon-game de gameplay in de weg. Met name de bossen van Paldea maken het verkennen van uitgestrekte landschappen soms een uitdaging en een sprint trekken op de legendarische pokémon Koraidon voelt gewoon niet responsief. Dat terwijl de spelwereld helemaal niet zo rijkelijk is gevuld met flora en fauna als bijvoorbeeld Xenoblade Chronicles. Tel daar zeer wisselvallige textures bij op en Scarlet en Violet voelen nog niet af.

Onwijze lol

Dat is zonde, want anderzijds hebben we onwijze lol met deze gedurfde nieuwe insteek. De tutorial is nog steeds lang, maar na wat verplichte nummertjes op school word je daadwerkelijk de wijde wereld ingestuurd om één van de drie verhaallijnen te volgen: gyms, Titan-pokémon verslaan en Team Star-forten infiltreren. In de praktijk komt het er vooral op neer dat je maar een beetje uitzoekt wat je doet, in je eigen tempo en op je eigen volgorde.

Die vrijheid doet de games goed, alsof het gevoel van verkennen eindelijk terug is. Een zeldzame pokémon als Frigibax vinden vergt wat extra uitkamwerk en de gemiddelde speler wordt op weg naar z’n doel meermaals afgeleid door loslopende monsters, items en raids. Opvallend is wel dat Game Freak spelers niet volledig durft los te laten. Scarlet en Violet werpen met name in de vorm van bewegingsopties soms barrières op om ze niet te overweldigen met pokémon die veel sterker zijn dan zij. Zo opent de wereld zich pas écht wanneer Koraidon leert klimmen, en dat is voor de meeste spelers tamelijk laat in het spel.

De games spelen verder vrij vlot. Los van de veelzijdige legendarische pokémon tot je beschikking, zijn Scarlet en Violet wederom verder gestroomlijnd. Vergelijkbaar met Pokémon Legends Arceus vinden gevechten in de spelwereld zelf plaats, waarbij nieuwsgierige omstanders het gevecht soms aanschouwen of hun beurt afwachten om je te bestormen. Ook zorgen aspecten als autoheal en de Let’s Go-autobattle ervoor dat kleine handelingen moeiteloos verlopen. Het enige wat nog mist is de dynamische vangmechaniek uit Legends Arceus, want om een pokémon te vangen moet je hier het gevecht aangaan.

(Soort van) samen

De tweede grote toevoeging van Pokémon Scarlet en Violet is co-op: voor het eerst kunnen spelers in dezelfde spelwereld afspreken en deze samen verkennen. Zowel online als lokaal gaat afspreken bij een Pokécenter (dat tegenwoordig op een tankstation lijkt) vrij soepel, waarna spelers met maximaal vier man kunnen rondwandelen of hun eigen verhaallijn volgen. Ergens is het voor fans een droom die uitkomt: samen een zeldzame pokémon spotten, terplekke ruilen of samen shoppen. Ook de Tera Raid Battles, waarbij je het samen opneemt tegen een sterke pokémon met een alternatief type, zijn een leuke manier om samen beloningen te vergaren.

Daarbij missen wel enkele opties die we graag hadden gezien. Zo is het niet mogelijk om samen het gevecht met trainers of zelfs wilde pokémon aan te gaan en valt het tegen dat veel interacties met anderen nog via het menu gaan.

Ook is het aantal gebouwen dat spelers daadwerkelijk kunnen betreden vanwege co-op op één hand te tellen; zelfs winkels zijn gereduceerd tot een menu. Dat terwijl Paldea een behoorlijk veelzijdige en kleurrijke regio is. De game kent behoorlijk grote steden die lijken te bruisen van het leven, maar in werkelijkheid een lege huls blijken te zijn.

Wellicht de beste pokémon ooit

Dit in tegenstelling tot de nieuwe pokémon, waar Game Freak overduidelijk een hoop lol heeft gehad bij het ontwerpen. Van Wooper-evolutie Clodsire (wellicht de beste pokémon ooit) en de sushivis Tasugiri tot de brute Baxcaliber: de negende generatie biedt een aantal waardevolle toevoegingen. Daarbij doen de games na het hoofdverhaal nog iets interessants op het gebied van bestaande pokémon, iets waar je achter komt als je de relatief omvangrijke post-game induikt.

Zogenaamde Tera Types voegen voor verzamelaars nog een extra dimensie aan de game toe. Wanneer een pokémon transformeert, waarna spelers de zogenaamde Tera Orb moeten opladen bij het Pokécenter, ontvangen ze daarmee een alternatief type. Dat kan in theorie elk type zijn, zolang men het juiste monster vindt of genoeg Tera Shards verdient om een type om te zetten. Niet dat Scarlet en Violet moeilijke games zijn – al kun je sterke trainers door een gebrek aan level scaling zelf opzoeken – maar het is een ideale manier om je team een onverwachtse twist te geven. Bovendien zijn ze niet zo bepalend en aanwezig als bijvoorbeeld Dynamax uit Sword en Shield.

Wisselvallig

Onder de streep zijn Pokémon Scarlet en Violet vooral wisselvallige games. De open wereld werpt z’n vruchten af als het gaat om vrijheid, en tegen alle verwachtingen in werkt co-op vrij aardig. We hebben daarom in tijden niet zo’n plezier gehad met een mainline Pokémon-game. Anderzijds draaien de games matig tot ontzettend slecht en zullen alleen spelers die de franchise een warm hart toedragen dat kunnen accepteren.

Pokémon Scarlet en Violet zijn nu beschikbaar voor Nintendo Switch.

Conclusie

7

Goed

Conclusie

Pokémon Scarlet en Violet zijn wisselvallige Pokémon-games. De open spelwereld is op veel vlakken een bevrijding, maar de technische mankementen zijn behoorlijk storend.

Plus- minpunten

Vrijheid

co-op werkt goed

nieuwe generatie pokémon

Tera Types zijn een goede toevoeging

Technisch ondermaats

‘lege’ gebouwen