Ik heb al heel wat mooie avonturen mogen beleven met mijn DS. Als generaal heb ik legers moeten aanvoeren in Advance Wars: Dual Strike, als chirurg heb ik mensen van de dood moeten redden in Trauma Centre en als gesnorde loodgieter moest ik tientallen sterren mogen verzamelen in Super Mario 64 DS. Het mag duidelijk zijn, de tweeschermige handheld van Nintendo heeft mij in het verleden al menig maal weten te plezieren. Hopelijk weet Pogo Island mij, net zoals al die andere games, ook zo’n leuke spelervaring voor te schotelen. Pogo Island is een game die het best te omschrijven valt al een draagbare Mario Party-kloon, maar dan voor een wat jonger publiek. Dat het spel vooral je kleine broertje of zusje zal aanspreken merk je onmiddellijk tijdens het beginfilmpje waarin het verhaal uit de doeken wordt gedaan. De Pogo Mascottes zijn met hun schip op de zee aan het varen en er heerst een gezellige sfeer. Iedereen is uitgelaten en zo nu en dan vertellen de bemanningsleden eens een mopje of nemen ze elkaar beet. Ook de kapitein van het schip wil eventjes gek doen en besluit met zijn ogen dicht het vaartuig te besturen, wat de rest van de Pogo Mascottes natuurlijk hilarisch vinden. Het lachen vergaat hen echter eens het schip helemaal oncontroleerbaar wordt en uiteindelijk vastloopt op een zandstrand. Gelukkig blijkt het te gaan om het strand van een tropisch eiland, waar bovendien overal leuke spelletjes te spelen zijn. Laat het feest beginnen!   Ach, feest is eigenlijk een groot woord. Pogo Island ziet er op het eerste gezicht wel als een leuk, fris spel uit, maar ik durf wedden dat je DS snel weer aan de kant zal liggen na een paar uurtjes doorgebracht te hebben op het tropische spelletjeseiland. Het grootste probleem waarmee Pogo Island te kampen heeft is het belachelijke aantal aan minigames dat terug te vinden is in het spel. Je mag tijdens je tocht door de verschillende gebieden van het eiland namelijk met slechts tien verschillende spelletjes aan de slag gaan, waarvan er bovendien slechts vijf herspeelbaar zijn. De resterende minigames draaien allemaal rond het oplappen van je schip en gaan niet verder dan het repareren van het zeil door aangespoelde kledingstukken over gaten te naaien of gevonden speelgoed met een katapult in het laadruim te schieten.

De vijf herspeelbare minigames moeten volgens de ontwikkelaar volstaan, zodat je nog een hele tijd plezier kunt beleven aan het spelen van Pogo Island. Spijtig genoeg zijn de spelletjes niet zo baanbrekend leuk of vernieuwend dat je al je huidige DS-games meteen de deur uit zult gooien. Om te beginnen is er Poppit, een soort van Bejeweld-variant waarin de edelstenen zijn verwisseld met ballonnetjes die je met je stylus in groepjes van drie moet stukprikken. Niet zo origineel dus, dan maar aan de slag met Phlinx. Al snel merk je echter dat dit niets anders is dan Puzzle Bobble dat zich wederom laat besturen met de stylus, waardoor je al snel naar wat anders zal grijpen, bijvoorbeeld Tri-Peaks Solitaire. De titel van het spelletje doet al vermoeden dat het zal gaan om een kaartspel, en inderdaad, al snel vliegen de schoppen en harten je rond de oren. Na tien minuutjes smacht je reeds naar wat afwisseling en kies je voor Squelchies, wat uiteindelijk niets meer blijkt te zijn dan alweer een opgepoetste versie van Bejeweld met een snuifje Tetris erbij.

Phlinx en Squelchies

Het laatste spelletje dat nog beschikbaar is heet Word Whomp. Deze minigame laat je in ware Lingo-stijl zes lettertjes combineren om zo allerlei woorden te maken. Een leuk idee, ware het niet dat alle woorden die gevonden dienen te worden uit het Engels afkomstig zijn, terwijl het spel in Nederlandse winkels verkocht wordt en de doelgroep van Pogo Island (kinderen rond de twaalf jaar) dus onmogelijk met Word Whomp aan de slag kunnen. Mocht Pogo Island een heleboel minigames te bieden hebben dan zou het niet zo erg zijn dat één enkel spelletje onspeelbaar was, maar met slechts vijf minigames aan boord is het nogal rampzalig als er eentje wegvalt. Uiteindelijk heeft je kleine broertje of zusje dus maar vier spelletjes om mee aan de slag te gaan, die bovendien allemaal aftreksels zijn van reeds bestaande games. Word Whomp en Tri-Peaks Solitaire

Qua uiterlijk en geluid zit Pogo Island wel relatief goed in elkaar, maar dat kan het spel echt niet redden van de ondergang. Om het geheel toch nog wat replaywaarde mee te geven heeft de ontwikkelaar een soort van prijzenkast toegevoegd die gevuld kan worden met trofeetjes. Een trofee verdien je nadat je voldoet aan bepaalde voorwaarden. Heb je bijvoorbeeld niets beters te doen en speel je tweehonderd keer Poppit uit, dan verdien je een kaartje met daarop een afbeelding van vier blije Pogo Mascottes. En zeg nu zelf, wie wil dat nou niet!