Met de rijke historie aan exclusieve personages is het vreemd dat Sony niet eerder met een game als PlayStation All Stars kwam. Het is een ideale gelegenheid om personages als Kratos, Nathan Drake en Jak & Daxter in de spotlights te zetten, maar ook om een genre binnen te dringen waar weinig titels in verschijnen. Een goede brawler hebben we namelijk in geen tijden gezien. Vele criticasters op fora beweren weliswaar dat Super Smash Brothers een heiligdom is dat niet gekloond mag worden, maar Battle Royale verschilt net zoveel van de brawler van Nintendo als Tekken van Dead or Alive. Het verfrist het concept op fundamentele aspecten en biedt zijn eigen unieke ervaring, wat het tot een heerlijke game maakt. En dan maakt het helemaal niet uit waar het op gebaseerd is.
Van Kratos tot Fat Prince
Batte Royale bevat twintig personages die allemaal aanspreken door hun mooie uitstraling en persoonlijke historie. Zo zijn er gamehelden uit de grootste titels, zoals Raiden en Dante maar ook wat obscuurdere personages als Fat Prince en Toro. De doorgewinterde PlayStation-bezitter zal weliswaar personages mi en uit Soul Reaver, Crash Bandicoot of Final Fantasy, maar de huidige collectie dekt de lading naar behoren. Geen enkel figuurtje doet voor een ander onder en in elk personage wil je al snel zo mogelijk tijd steken.
Elk van deze personages heeft namelijk zijn eigen speelstijl en verschilt zowel qua mechaniek als dynamiek. Raiden is bijvoorbeeld een personage dat het moet hebben van snelle zwaardcombo’s die je op vloeiende wijze aan elkaar kunt linken en Radec uit Killzone is meer een personage dat positie moet kiezen en van afstand opereert. Afgezien van Cole en Evil Cole behoeft elk personage een andere tactische aanpak, wat altijd zorgt voor enerverende vechtpartijen. Natuurlijk voelen Dante, Raiden, Kratos en Naroki wel ongeveer hetzelfde aan, maar toch zorgen de gevarieerde vechtmogelijkheden voor voldoende verschillende nuances. Er zijn namelijk drie vechtknoppen waarmee je in combinatie met de joystick een bepaalde move uitvoert. Zo schiet Dante met driehoekje met zijn twee geweren, slaat hij met zijn zwaard met vierkantje en heeft hij speciale aanvallen met rondje. En zo heeft hij elk personage de beschikking over drie verschillende soorten thematische aanvalsarsenalen.
Ook de levels blinken uit in variatie. Niet alleen qua design, maar ook qua inhoud. Elk level is een mash-up van de meest uiteenlopende PlayStation-series, wat zorgt voor een uiterst sfeervolle ervaring. Zo zijn er mixen van God of War & Patapon, Metal Gear & Loco Roco en LittleBigPlanet & Buzz: excentrieke combinaties met ieder zijn eigen uitdagingen en dynamiek. In het level van God of War en Patapon zien we bijvoorbeeld hoe de enorme Hades op de achtergrond in de war wordt gebracht door de kleine Patapon, waarna de spelers bestookt worden met pijlen en een hakkende Hades. Maar ook is er een level dat constant naar beneden scrollt en een level waarin je een antwoord moet geven op een vraag. Het zorgt voor extra uitdaging tijdens de gevechten, terwijl het geheel nooit te chaotisch maakt. De straf als je geraakt wordt is niet groot en je wordt door het level nooit uit de flow van een gevecht gehaald.
Bluffen, raisen of All-in?
Met de beschikbare aanvallen is het zaak een speciale meter te vullen, waardoor je een speciale aanval kunt doen om punten te scoren. En alhoewel dit concept om wat gewenning vraagt, is het de grootste troef van Battle Royale. Het zorgt namelijk tegelijk voor risicobeheer, timing en spanning. Je kunt er voor kiezen om één keer de meter te vullen en proberen de tegenstander ermee te raken, maar de kans is relatief groot dat je mist. Vul je de meter voor de tweede keer, dan is de aanval al een stuk sterker en bij de derde keer is het eerder de vraag hoeveel tegenstanders je raakt in plaats van of je ze wel raakt. Tijdens gevechten zorgt dit ervoor dat elke speler constant op zijn hoede is. Je weet namelijk niet of de tegenstander van plan is zijn meter verder te vullen of wacht tot jij een klein foutje maakt, waardoor je ook gewoon geraakt kan worden door de zwakste speciale aanval. Het vechten verandert op zo’n manier al snel in een veredeld potje poker, waarin je razendsnel moet besli en of je risico neemt of je kansen afwacht voor een betere score. Het concept zorgt er overigens ook voor dat iedereen nagenoeg verplicht is vol in de aanval te gaan. Je kan geen afwachtende tactiek aangaan, omdat je alleen maar kunt winnen als je meter vol is.
Het is dan ook jammer dat de balans op het eerste gezicht soms niet helemaal perfect is. Iedereen komt weliswaar relatief even snel aan een gevulde meter, of je nou gebruik maakt van veel combo’s of gerichte aanvallen, maar sommige speciale aanvallen lijken een stuk sterker te zijn dan die van een ander. Zo kan Raiden met gemak met zijn tweede speciale aanval, meerdere vijanden doden, terwijl dit met Radec veel moeilijker is. Toch ben je met geen enkel personage veel meer in het voordeel, omdat de kracht van speciale aanvallen afhankelijk is van de context. De eerste aanval van Dante is bijvoorbeeld uiterst effectief met een rijtje tegenstanders voor zich, terwijl de eerste aanval van Raiden dodelijk is als er op een kluitje gevochten wordt. Dat laatste komt in de praktijk echter vrij vaak voor, waardoor Raiden een veel sterker personage lijkt. Als je je echt wilt ontwikkelen in Battle Royale, is het dus zaak elk personage door en door te kennen, waardoor je bepaalde situaties kunt omzeilen of juist veroorzaken. Daarnaast kun je de speciale aanvallen van het eerste en tweede niveau ook counteren, waardoor potjes beslist kunnen worden op basis van timing en minder op kracht.
Weinig singleplayercontent, veel multiplayer
Met zoveel personages met een intere ante achtergrond is het een beetje een gemiste kans dat de arcademodus zo weinig verhalende diepgang heeft. Elk personage heeft wel een oppervlakkige motivatie in deze singleplayermodus, maar echt boeiend is dat niet. Dat komt niet alleen door de simpele voice-acting en stilstaande plaatjes tijdens de verhalende momenten, maar ook omdat je nooit het idee hebt dat je iets onderneemt. Je kunt met elk personage een vaststaande route met een aantal gevechten langslopen, maar dit verzandt al snel in een repetitieve bezigheid. En dat is jammer, want de verzameling aan personages kan zorgen voor leuke confrontaties of toevoegingen aan de historie. Als je in eentje speelt, heb je naast deze modus ook nog de mogelijkheid om trials te doen, maar dat voelt nooit meer dan een uitgebreide tutorial. Als je nieuwe personages kon unlocken of leukere beloningen kon verdienen, was er mi chien wel nog een gefundeerde motivatie om ze te voltooien, maar nu ben je eigenlijk telkens stapsgewijs de mogelijkheden van je personage aan het ontdekken. En dat is veel leuker om te doen in lo e gevechten.
Het is lastig te bepalen in hoeverre het gebrek aan een intere ante singleplayer-ervaring het totale product teniet doet. In principe kun je je met de lo e gevechten namelijk al prima vermaken voor een lange tijd. Het is echter wel zo dat je door de slappe singleplayermodi mi chien motivatie mist om de game veelvuldig en diepgaand te spelen. Los van de motivatie om beter te worden natuurlijk. Zelf vonden we de lo e gevechten genoeg aantrekkingskracht hebben, ook omdat elk gevecht naar hartenlust is aan te pa en om de variatie erin te houden. Door de prima kunstmatige intelligentie kun je je in je eentje lang genoeg vermaken en online kun je je kunsten vlekkeloos vertonen. Alles gaat namelijk zonder probleem en je verbindt prima met andere PlayStation 3's of Vita’s. Het doet niks aan het gebrek aan narratieve diepgang en een historische eer aan de personages, maar het zorgt wel voor een erg goede brawler. Puur en alleen op basis van de ervaring die de lo e gevechten bieden (alleen of tegen vrienden),kun je je urenlang verliezen in het diepgaande en uiterst verslavende vechtconcept.