Het is een heerlijke consolegeneratie. Dat is niet alleen te danken aan alle blockbusters vol epische actie en flitsende graphics. Het komt ook door de zegeningen die Xbox Live Marketplace, PlayStation Network en WiiWare met zich meebrengen. Juist de kleine pareltjes, die niet zozeer een groot budget nodig hebben maar des te meer een goed idee, weten steeds meer zieltjes te winnen. Spellen als Braid, Super Meat Boy, Flower, Shadow Complex, Trine en Super Stardust HD hebben ons gamers doen inzien dat je voor een tientje of minder van creatieve meesterwerkjes kunt genieten. PixelJunk Shooter viel al in die categorie, en dit vervolg zeker ook.
Simpel en slim
Het concept van PixelJunk Shooter 2 is vrij simpel: je bestuurt een klein scheepje en moet dit al schietend door allerlei uitdagende levels heen manoeuvreren. Maar er is veel meer dan dat. Het unieke van de game is namelijk de aanwezigheid der elementen, en de interactie die je daarmee hebt. Er is water, lava, olie, ijs, mos, gas en nog meer. En als die elementen met elkaar mixen, heeft dat allerlei verschillende effecten. Lava laat ijs smelten, maar doet water veranderen in solide grond. Olie doet gas exploderen, en water doet mos oplo en. Jouw rol hierin? Paden door de levels heen schieten om te zorgen dat de verschillende elementen met elkaar mixen om op die manier je weg door levels te vinden.
Het mooie van PixelJunk Shooter 2 is dat het allemaal enorm simpel op te pikken is, maar ook verschrikkelijk inventief en uitgebreid in elkaar zit. De game geeft je vrij weinig uitleg over hoe alles precies werkt, maar puur op intuïtie en met proberen vind je dat vrijwel meteen uit. En als je de juiste combinatie van elementen om een puzzel op te lo en eenmaal hebt uitgevonden, is het zaak om te kijken hoe je deze bewerkstelligt. Deze soepele leercurve geeft de game de gelegenheid om telkens nieuwe elementen op je af te gooien, waarvan vrijwel meteen duidelijk wordt wat je ermee kunt. Dat geldt ook voor de verschillende ‘suits’ die je tegenkomt in de game: soms kun je met water of met lava schieten in plaats van met je raketten, en op een gegeven moment kun je zelfs grond weghappen om zo blokken op tegenstanders te laten vallen. Geweldig!
Uitdagend en lang
Op het gebied van het schieten is PixelJunk Shooter 2 een ander verhaal dan op het gebied van de elementen. Waar veel gamers de eerste game als uiterst relaxed ervaren, weet dit vervolg de moeilijkheidsgraad aardig op te schroeven. Zeker tijdens de eindbaasgevechten zal het niet abnormaal zijn om een aantal keren achter elkaar dood te gaan voordat het eindelijk lukt. Er zijn zelfs gamers die op internet klagen over de hoge moeilijkheidsgraad en de frustratiefactor die daaraan verbonden zit, maar dat is ietwat overdreven. De eindbazen zijn een ode aan oldskool space shooters, en zullen een glimlach op je gezicht toveren – totdat je hun razendsnelle en dodelijke aanvallen moet ontwijken.
Een kritiekpuntje op de eerste game – de lengte – is met deel twee fors aangepakt. De game kent vijftien levels en het hangt er maar helemaal vanaf hoe lang je daarover doet. Een enkel level kun je in een kwartiertje afhandelen, andere in een half uur en de levels met eindbaas kunnen wel een uur duren. Al met al zal je toch zeker zo’n zes uur zoet zijn met de singleplayer modus, en dat is een prima tijdsduur voor een downloadbare game met een zacht prijsje. De tijdsduur kan enigszins kunstmatig gerekt worden omdat je het laatste level van elk van de drie hoofdstukken pas kunt spelen als je genoeg diamanten (collectibles die door de levels versreid zijn) gevonden hebt. Soms zul je daarom een leveltje opnieuw moeten spelen om er meer te vinden – een onnodige toevoeging die het speltempo breekt.
Koek en ei
Hoewel het spel uitermate puik in elkaar steekt, is niet alles helemaal koek en ei. Zo is het idee van een competitieve multiplayer vrij aardig, alleen het heeft weinig zin als er niemand online is. We hebben welgeteld één potje kunnen spelen, terwijl we voor de rest op de afwezigheid van tegenstanders of een netwerkfout stuitten. Het is in deze modus de bedoeling om overlevenden te redden (wat in de singleplayermodus ook moet) of je tegenstander ervan te weerhouden om dat te doen. Bovendien kun je je schip voorzien van allerlei extraatjes om de tegenstander aan te pakken. Het was een beter idee geweest om de campaign online coöperatief speelbaar te maken (deze is al offline samen speelbaar) en de competitieve multiplayer weg te laten, want zonder tegenspelers heeft het allemaal niet zoveel zin.
De frustratiefactor kan in singleplayer toch wel af en toe de kop opsteken, maar het zou een beetje flauw zijn om uitdaging meteen frustratie te noemen. Het toucheren van één klein druppeltje lava dat je niet kunt zien vallen en tot een directe wi e dood leidt, kan echter wel moeiteloos in die categorie geplaatst worden. Ook is de laatste set levels, waarbij het element van licht en donker wordt toegevoegd, net wat slomer en minder boeiend dan de eerste twee hoofdstukken. Maar mi chien komt dat ook wel doordat PixelJunk Shooter 2 voor zichzelf al meteen een hele hoge standaard neerzet. De creativiteit die het spel level voor level weet uit te stralen en de lange speelduur maken dat dit spel door maar heel weinig gamers moet worden overgeslagen – of het moeten degenen zijn die echt alleen maar van epische actie en flitsende graphics houden.