Kleine onafhankelijke ontwikkelaars kiezen graag voor het platformgenre bij het ontwerpen van een nieuwe game. Het is een vrij rechttoe rechtaan concept, waar met enkele unieke toevoegingen toch een eigen stempel op drukken kan worden. Deze stroming heeft al een aantal pareltjes opgeleverd zoals Braid en Limbo. Ontwikkelaar Might & Delight komt nu ook met zijn visie op het platformgenre en combineert dit met flink wat puzzelwerk. Het resultaat hiervan is Pid (Planet in Distre ), een spel dat ondanks zijn unieke stijl en moderne elementen toch vrij ouderwets aanvoelt.
In het sprookjesachtige verhaal van Pid staat de jonge Kurt centraal. Dit vriendelijke jochie is na het instappen in een futuristische bus onbedoeld terechtgekomen in een vreemde wereld met een enorm kasteel. Het enige wat Kurt wil, is terug naar huis. Met de hulp van de inwoners en een aantal handige hulpmiddelen gaat hij op zoek naar een uitweg. Iets dat nog niet meevalt met vijandige rode robots, valstrikken en gestoorde eindbazen die je constant in de weg staan. Springen, bommen gooien en ontwijken zijn dan ook aan de orde van de dag. Natuurlijk geen verra ing in een traditioneel platformspel.
Zwaartekrachtstralen
Het eerste hulpmiddel dat je ontvangt, is meteen het meest in het oog springende. Kurt krijgt namelijk twee lichtgevende balletjes aan zijn handen geplakt die op de grond of tegen een muur aan kunnen worden gegooid, met als resultaat dat er een zwaartekrachtstraal verschijnt. Afhankelijk van waar je het balletje gooit (tegen de muur, grond of een draaiend object), ontstaat er een straal in de tegenovergestelde richting. Deze straal laat niet alleen kleine Kurt omhoog, opzij of diagonaal zweven, maar ook vijanden en spullen, mits deze niet blauw zijn gekleurd.
Dit spelconcept wordt op een goed tempo geïntroduceerd, waardoor je constant wordt uitgedaagd, maar toch de kans krijgt om te ontdekken wat mogelijk is met de straal. Zo verplaats je bommen, verstel je beveiligingscamera’s en werk je vijanden tegen spiezen. Het spel heeft nooit in een tergend lange uitleg of tutorial, maar verwerkt de vrij natuurlijk aanvoelende concepten op een vloeiende wijze in het spel. Tezamen met de wat loom reagerende Kurt, zorgt dit voor een fijn en relaxt begin van het spel. Dat dit niet goed kan blijven gaan, wordt na een fijne start al snel duidelijk.
Frustraties
Pid is niet altijd even eerlijk en soms ronduit frustrerend. Dit komt na ongeveer een uurtje in het spel goed naar voren. Waar sommige spellen via intelligente puzzels, een strakke spelmechaniek of briljante kunstmatige intelligentie een goede uitdaging weten te creëren, valt Pid nog weleens terug op de ouderwetse technieken van weleer. Te weinig leven, onwillige techniek en een onbehoorlijke grote hoeveelheid aan valstrikken. Dit zorgt niet alleen voor veel frustratie, maar doet vooral afbreuk aan de fijne zachte sfeer die het spel op het beeld tovert. Dat het springwerk en het plaatsen van de zwaartekrachtstralen niet altijd even nauwkeurig is, helpt in dit geval ook niet mee.
Ondanks dit ‘vuile’ spel van ontwikkelaar Might & Delight, is Pid op geen enkel moment echt onmogelijk, mede dankzij de vele checkpoints. Wie volhoudt en zijn frustratie goed weet weg te slikken, vordert gestaag en wordt beloond op prachtige visuele hoogstandjes en een afwi elende jazzy soundtrack die niet alleen enorm bijdraagt aan de sfeer, maar ook op zichzelf zijn mannetje staat.
Ongepolijste kunst
Behalve een singleplayermodus heeft Pid ook nog een coöperatieve modus. Een leuke toevoeging, die in de praktijk vooral voor dubbel zoveel frustratie zorgt. Er moet samengewerkt worden (iedereen krijgt één zwaartekrachtstraal) om verder te komen en dit valt nog niet mee. Wie daarnaast in het bezit is van stalen zenuwen kan zich na het uitspelen van de game ook nog wagen aan een moeilijkere speelstand.
Of spelers zo ver komen is de vraag. Pid is geen topgame in het genre. Het is vooral een ongepolijst stukje kunst. Een fabeltje dat op een smaakvolle manier verteld wordt, met heel veel liefde voor beeld en geluid. We hebben hier echter met een spel te maken en juist op dit gebied schiet Pid tekort. Pid is echter geenszins slecht. Het is zelfs een zeer vermakelijke en complete game, die een aanwinst is voor het downloadbare gamesegment. Maar uiteindelijk weet het niet het niveau te behalen dat hoort bij de mooie beelden en het aandoenlijke verhaal.