Zodra ik het woord “Objection” hoor, moet ik onbewust altijd denken aan Paul de Leeuw als Bob de Rooij in “Filmpje” tijdens de rechtzaak tegen Annie. Dit woord is echter één van de meest gebruikte termen in de gamereeks Phoenix Wright, waarin je wederom de charmante advocaat speelt die iedereen vrij mag pleiten. Wij vroegen maffiamaatje Bram Moskowicz niet om raad, maar besloten volledig onvoorbereid de rechtszaal in te stappen. Veroordelen wij dit vervolg op de leuke eerste game tot een keiharde straf of is de bewijslast om deze game de grond in te boren toch te zwak? We vallen maar meteen met de deur in huis: Phoenix Wright is een game die niet voor iedereen is weggelegd. Het belangrijkste punt om dit te verkondigen is de relatief lage hoeveelheid actie en de grote lappen tekst die gelezen moeten worden. Jij speelt, zoals gezegd, als Phoenix Wright, een advocaat met een goed hart die zijn cliënten koste wat kost vrij wilt krijgen. Om de verdachte ook echt vrij te krijgen zal er goed opgelet moeten worden tijdens het spel. Tijdens het praten met getuigen, verdachten en de politie moet je namelijk zien uit te vissen waar de fout in het verhaal zit. Kleine versprekingen, een tegenstrijdigheid of een verklaring die gewoon niet klopt met het bewijsmateriaal: dat is waar je naar op zoek gaat in Phoenix Wright. Dat is ook meteen waarom het spel niet voor iedereen geschikt zal zijn. Dit brengt ons meteen bij nog een reden waarom een groot deel van de gamers dit spel liever in de winkelschappen laat liggen: het point-and-click aspect van het spel. Wanneer je namelijk niet in de rechtszaal bent om je cliënt te verdedigen, ben je op de plaats delict of op andere plaatsen die te maken hebben met het gepleegde misdrijf. Tijdens deze stukken komt de kracht van de DS tot zijn recht. Met behulp van de stylus en het touchscreen moet je elk plaatsje op het scherm afzoeken, dit alles om net dat ene voorwerp te vinden dat je verder helpt. Aangezien dit erg actierijk is, zal ook dit gedeelte het overgrote deel van de gamers niet aanspreken Ook het tweede deel in de Phoenix Wright serie is weer opgedeeld in een bepaald aantal hoofdstukken die samen een grotere verhaallijn maken. In elke episode zul je een andere verdachte mogen verdedigen in de rechtszaal en elke keer is de verdachte ook daadwerkelijk onschuldig. Het enige dat jij nog moet doen is het bewijzen. Zoals gezegd gebeurt dit door te praten met mensen en plaatsen te bezoeken die met het misdrijf te maken hebben. Vaak vind je een bepaald object dat je nodig zal hebben in de rechtszaak of dat je zult moeten tonen aan één van de mensen die met het geheel te maken heeft. Op deze manier krijg je meer informatie en soms zul je hier zelfs een doorbraak mee bereiken. Hier komt echter ook meteen een punt van kritiek om de hoek kijken. Het grootste probleem van het spel is de enorme lineairiteit. Wanneer je een bepaald dingetje niet gevraagd hebt of een object niet aan die ene persoon hebt laten zien, zit je muurvast in het spel. Het eerste deel van de reeks had ook al last van dit probleem en helaas is daar in dit deel niet veel aan veranderd. Wat ook terugkeert is de humor waar het vorige deel mee overgoten was. Zoals het een Japans spel betaamt zit het boordevol totaal absurde humor en personages. Openbare aanklagers die rechters met een zweep slaan, advocaten die overdreven hard schreeuwen om hun gelijk te krijgen en een clown die zulke slechte grappen maakt dat je er toch om moet lachen. Het is ook weer iets dat niet bij iedereen in de smaak zal vallen, maar ondergetekende heeft zich kostelijk geamuseerd met alle absurde grappen. De meeste tijd van het spel zul je doorbrengen in de rechtszaal, alwaar je de cliënt tot de laatste snik zal moeten verdedigen. Dit gebeurt door middel van de zogenaamde cross examinations, oftewel kruisverhoren. Een getuige zal een verklaring afleggen die niet klopt. Het probleem is echter dat je meestal niet weet waar de tegenstrijdigheid zich bevindt. Gelukkig is het mogelijk om door te vragen tijdens deze verhoren. Op deze manier kom je er achter wat de getuige verborgen houdt. Als laatste redmiddel is het altijd mogelijk om een bewijsstuk te presenteren. Verschillend met het eerste deel is dat je nu niet alleen de objecten zelf kan laten zien, maar ook profielen van personen. Ondanks het feit dat dit een grote toevoeging is, is het iets dat je snel vergeet wanneer je het eerste deel gespeeld hebt. Het is makkelijk om te vergeten dat dit nu ook een mogelijkheid is. Het kan daarom nog wel eens voorkomen dat je vast komt te zitten omdat je simpelweg niet alle mogelijkheden langs bent gegaan. Een ander nieuw onderdeel bestaat uit de zogenaamde psyche-locks. Door een mysterieuze steen die je krijgt van één van de personages, krijg je te zien wanneer een persoon een bepaald geheim heeft. Door de correcte vragen te stellen en op de juiste momenten druk te zetten in de gesprekken is het mogelijk om deze sloten te slopen en zo het geheim te ontrafelen. Zodra je echter een verkeerde vraag stelt zal een stukje van een levensbalk afgaan, wat dus betekent dat je maar een klein aantal kansen hebt om het slot open te maken. Dit onderdeel is in principe een directe poort van de GameBoy Advance-game van Phoenix Wright die hier nooit uitgekomen is. Het laatste hoofdstuk van het eerste deel was echter volledig nieuw ontworpen voor de DS met zijn bijbehorende touchscreen. Helaas is in Justice for All geen episode ontwikkeld voor de handheld, maar is alles gewoon direct overgezet. De driedimensionale onderzoeken van de bewijsstukken zijn in dit deel dus geheel afwezig, wat best zonde is, aangezien het laatste hoofdstuk zonder enige twijfel het beste was. Dit is jammer, maar eigenlijk is het een punt waar we ook wel overheen komen. Phoenix Wright 2 is gewoon weer pret met een hoofdletter P. De zaken zijn interessant en uitdagend, de personages zijn boeiend en de humor is weer eersteklas. Enige minpuntjes zijn de linieairiteit en het ontbreken van een episode die speciaal voor de DS ontwikkeld is. Ook sluipt het gevaar van herhaling in de reeks, waar hopelijk in het volgende deel iets aan gedaan wordt. Dit deel brengt nog genoeg vernieuwing en interessante gameplay, maar stiekem hopen we dat in deel drie ook eens een verdachte schuldig is of dat wij de openbare aanklager mogen spelen. Dat laatste is echter allemaal niet aan de orde, want in Justice for All verdedigen we er gewoon lekker op los in een heerlijke game voor de Nintendo DS. Weer two thumbs up dus voor Phoenix Wright, die zich zonder meer tot één van de betere franchises op de DS profileert.