Het is een kla iek moment in elke superheldenfilm. De camera zwiept rond. De muziek zwelt aan. De held trekt vastberaden zijn pak aan. Het is zijn wens, nee zijn plicht, om ten strijde te trekken tegen ongerechtigheid. Extra glorieus is dat moment als de held terugkeert nadat hij uit de gratie is geraakt.
Markant haar
Ook superadvocaat Phoenix Wright krijgt die eer. Als hij in Dual Destinies zijn sjofele hoody inwi elt voor zijn driedelige blauwe pak, zijn stekelhaar in de gel zet en zijn attorney's badge opspeldt, weet je dat Phoenix Wright, Ace Attorney terug is. En als een echte held vecht hij weer tegen het kwaad en neemt hij het op voor de zwakkeren.
Na drie eerdere delen met Phoenix als hoofdpersoon was het niet gek dat Capcom een nieuwe held introduceerde. Phoenixs protegé Apollo Justice was en is een waardige opvolger met zijn al even markante haarstijl en zijn donderende stem in de rechtszaal. Maar Phoenix blijft het icoon van de serie. Vooral voor fans van het eerste uur is het dus fijn om nu als beide te kunnen spelen.
Inspelen op emoties
Toch draait Dual Destinies zeker niet alleen om Phoenix en Apollo. Een cruciale rol is weggelegd voor hun kersverse a istent Athena Cykes. Deze pittige jonge advocate met - hoe kan het ook anders - een jeugdtrauma heeft analytische psychologie gestudeerd en voegt daarmee zowel veel toe aan het overkoepelende verhaal als aan de gameplay.
Zowel Phoenix als Apollo hadden al hun eigen manieren om de leugens van getuigen en verdachten te doorzien. Athena speelt tijdens kruisverhoren in op de emoties van ondervraagden. Met haar gadget Widget en de zogeheten mood matrix kan ze gevoelens van anderen 'horen' aan, jawel, de ruis in hun hart. Zo vindt ze tegenstrijdigheden in getuigeni en die de anderen niet kunnen ontdekken.
Een denkspel, geen gokspel
Verder is de gameplay nagenoeg onveranderd. Het blijven een soort interactieve stripboeken met plaatjes en heel veel tekst. Tijdens een rechtszaak is er als vanouds eerst tijd om verdachten en getuigen te spreken en de crimescene te onderzoeken. Het was voorheen nodeloos veel gepriegel om alle pixels op het schermpje uit te kammen. Dit is aanzienlijk verbeterd met driedimensionale omgevingen waarin afgevinkt wordt wat je al hebt gevonden.
Je vindt zo aanzienlijk meer bewijs dan je uiteindelijk nodig hebt, wat de uitdaging tijdens het tweede deel van de rechtszaak - het proces zelf - groter maakt. Sowieso moet je tijdens het proces veel vaker de richting van je betoog kiezen. In het wilde weg gokken in de hoop dat je het goed hebt, is niet langer een betrouwbare speeltechniek. Er wordt dus meer intelligentie van je gevraagd. Aan de andere kant is het verloop van een rechtszaak soms vergezocht en zeker niet altijd even logisch. Vooral storend als je zelf al weet wie de echte dader is en waarom.
Serieus misdaaddrama, absurde grappen
Maar dat het vergezocht is, is iets waar de serie natuurlijk sowieso in uitblinkt. De personages, hun karakter, uiterlijk en gezichtsuitdrukkingen zijn nog meer bizar en over the top dan ooit. Neem de nieuwe aanklager Simon Blackquill: een salmiakkleurige, veroordeelde moordenaar die ondanks zijn celstraf voor het OM mag blijven werken en voortdurend dreigt zijn tegenstanders met een samuraizwaard te doorklieven dan wel op te laten eten door zijn roofvogel.
De toon is dit keer ietsje duisterder - dit is het eerste deel met een 16+ rating vanwege geweld en bloed - maar de kleurrijke cast houdt het komisch. Het was altijd al een opmerkelijke mix tu en serieus misdaaddrama en absurde humor en dat is hier niet anders. Behalve de nieuwe excentrieke figuren komen er veel oude bekenden voorbij, waaronder een paar fan favorites. Het is die collectie rare typetjes met hun nog raardere verhalen die de games boeiend houden.
Objection!
De personages behouden hun typische (2D-)charme, ook visueel. Het 3D-effect voegt enkel meer diepte en ruimtelijkheid toe aan de animaties en achtergronden, die daardoor wat weg hebben van diorama's. Dit is een mooie manier om de oorspronkelijke tekenstijl op te fri en zonder er afbreuk aan te doen. Daarnaast vormen de telkens korte 3D-tu enfilmpjes een welkome afwi eling op de vele uitgeschreven dialogen.
Elk personage is tijdens een tu enfilmpje voorzien van een eigen stem die bijzonder goed past, maar tijdens dialogen wordt nog steeds vooral met het bekende Hold It! en Objection! gegooid. Verder is een deel van de muziek hergebruikt. De oude thema's, leitmotieven waaraan je meteen hoort wat de situatie is (spanning, blijdschap, slapstick etc. ), zijn prettig herkenbaar en versterken de uitvergrote emoties. Uiteraard heeft elke zaak een eigen, unieke soundtrack.
Keukentrapje versus ladder
Tu en alle grote plotlijnen, mysteries die ontrafeld moeten worden, persoonlijke drama's, uitroeptekens en zweetdruppels, toont Capcom opnieuw heel veel oog voor detail, zowel in de vormgeving als in de talrijke leuke verwijzingen naar eerdere delen in de serie, andere games en popcultuur in het algemeen. Zo heeft een tv-katern in een krant een verwijzing naar een worstelwedstrijd tu en Howling Wolf en Pretty Boy Vampire. 'Dramatisch slecht', zegt een getuige. En ook de filosofische beschouwing over het verschil tu en een ladder en het keukentrapje houdt de hoofdpersonen bezig.
Je moet wel het geduld hebben om al die verwijzingen te vinden. En sowieso om het verhaal door te spitten. Dat kost aardig wat uren die niet allemaal even spannend of grappig zijn. Zoals gezegd bevat Dual Destinies weer heel veel tekst. Je leest meer dan dat je speelt. Dit, samen met de lineaire, wat beperkende vertelstijl en de absurde grappen, zorgen ervoor dat ook deze game een 'acquired taste' is die niet iedereen zal waarderen. En nieuwkomers hebben mogelijk wat problemen om erin te komen. De trouwe fans die al jaren wachten op een nieuw deel in de saga worden echter ruimschoots beloond met een in veel opzichten verbeterde en toch zo heerlijk herkenbare Phoenix Wright.