Eigenlijk is Persona Q: Shadow of the Labyrinth een gevalletje nomen est omen, oftewel de ‘naam is een voorteken.’ Over de kwaliteit van de Persona-serie valt niet te twisten: zowel Persona 3 als Persona 4 werden eerder op Gamer.nl beloond met een 9. De ‘Q’ is een verwijzing naar een andere rpg-serie van Atlus, namelijk ‘Sekaiju no MeiQ,’ hier bekend als Etrian Ody ey. Ook Etrian Ody ey IV: Legends of the Titan kreeg een dikke 9. En toch leek het een onwaarschijnlijke combinatie.
Waar de Persona-titels in de smaak vallen door lange dialogen en interacties tu en levendige personages, dankt Etrian Ody ey zijn succes aan de intense, moeilijke maar uitgebalanceerde gameplay waarin geen ruimte is voor diepgaande verhalen. Etrian Ody ey Untold: The Millennium Girl was een poging om rijkelijke vertellingen in de wereld van het dungeon-crawlen te brengen, maar bleek uiteindelijk geen doorslaand succes. Met Persona Q proberen ze het opnieuw et voilà: in de roos.
Venijnige doolhoven
Om mysterieuze redenen belanden de personages van Persona 3 en 4 in een parallelle wereld, waar ze elkaar tegen het lijf lopen en samen proberen te ontsnappen naar hun eigen werelden. Bijgestaan door de Velvet Room-bedienden ontdekken ze in een alternatieve versie van Yasogami High, de school uit Persona 4, verscheidene doolhoven die de sleutel vormen tot hun terugkeer naar huis. Het Persona-universum lijkt zich in het eerste uur in wat ongemakkelijke hoeken te moeten wringen om het thuis te laten pa en in de Etrian Ody ey-gameplay, maar zodra het een plekje gevonden heeft, doet het natuurlijk aan.
De gameplay van Persona Q is grotendeels overgenomen van Etrian Ody ey. Yasogami High dient als basis, waar vandaan je quests kunt aannemen, jezelf kunt laten healen, gevonden materialen kunt verkopen en met het geld dat je daarvoor krijgt nieuwe wapens kunt kopen. De doolhoven in Persona Q zijn net zo kleurrijk en gedetailleerd als ze bizar en venijnig zijn. Dat laatste komt met name door de FOE’s, bovengemiddeld sterke vijanden die in bepaalde patronen de doolhoven onveilig maken. Mocht je aan de FOE’s kunnen ontsnappen, dan zijn er altijd nog vijanden die je van achteren aanvallen of je team om zeep helpen met gif of verstening. De game vraagt namelijk niet zonder reden of je zeker weet dat je voldoende teleporteervoorwerpen bij je draagt. De moeilijkheidsgraad ligt hoog, maar de voldoening daarna is des te groter.
Een échte dungeon crawler...
De gevechten ontvouwen zich turn-based in twee rijen: de voor- en achterrij. Over het algemeen wordt de voorste rij gevuld met vechters die directe klappen uitdelen en bestaat de achterste rij uit personages die afhankelijk zijn van magie. Persona Q geeft je de vrijheid om de rijen zelf in te vullen met personages uit Persona 3 en 4. Waar je in deze delen nog een aanvalsbeurt kreeg bij het raken van de zwakte van de vijand, krijgen personages nu een ‘Boost’. Dit zorgt ervoor dat ze de volgende beurt als eerste mogen aanvallen en speciale aanvallen kunnen inzetten zonder de gebruikelijke HP- of SP-kosten. Tenzij vijanden het personage aanvallen, dan verdwijnt de Boost weer.
Een andere manier om SP te besparen is via sub-Persona’s. Wat Persona Q vanzelfsprekend niet kon overnemen uit Etrian Ody ey, is de Velvet Room, waarin het fuseren van Persona’s hetzelfde gaat als in de oorspronkelijke delen. De manier waarop Persona’s gebruikt worden is echter wel anders. Alle personages hebben naast hun eigen Persona, ook een sub-Persona. Een sub-Persona leent niet alleen zijn speciale aanvallen aan het personage waaraan deze gekoppeld is, maar ook zijn HP en SP. Tijdens gevechten worden de HP- en SP-balkjes uitgebreid met die van de sub-Persona. Deze herstellen zichzelf aan het einde van het gevecht. Daardoor wordt het tijdens de gevechten een uitdaging om zo veel mogelijk de HP en SP van Persona’s te gebruiken in plaats van die van je personages.
...Maar alleen voor fans
De charme van Persona Q zit ‘m, net als bij de ‘echte’ Persona-delen, met name in de interacties tu en de personages. Naast de gebruikelijke kletspartijen tu en het dungeon-crawlen door, gebeurt er aan het einde van letterlijk elke doodlopende weg wel iets dat de personages een reden geeft om met elkaar in discu ie te gaan. Zo probeert Naoto het mysterie rondom Chies verdwenen puddinkje op te lo en en weten Yukari en Junpei elkaar weer constant in elkaars haren te vliegen. Het zijn diezelfde personages waar je van bent gaan houden tijdens je avonturen in Tartarus of de tv-wereld, maar dan samen in situaties die zelfs de meest creatieve fanfiction-schrijvers niet hadden kunnen verzinnen.
De voornaamste reden waarom dit zo goed werkt is omdat Persona Q zichzelf niet zo serieus neemt. De personages zijn, zowel visueel als qua persoonlijkheid, karikaturen van de personages waar fans het nu nog over hebben. In Persona 4 was Yosuke bijvoorbeeld de onhandige tweede viool die zijn populariteit een boost probeerde te geven door het plagen van Chie, waarbij dat laatste het meest is gaan leven onder fans. Atlus weet dit en bouwt de Yosuke in Persona Q voornamelijk op uit het plagen van Chie, die op haar beurt haar voorliefde voor vlees niet meer kan onderdrukken. Ook Akihiko, die in de oorspronkelijke game de indruk wekte van een intelligente en sportieve ouderejaars, is nu competitiever dan ooit in zijn zoektocht naar eiwitten. Hierdoor biedt Persona Q overigens geen enkele ruimte aan nieuwskomers.
Persona Q laat zien dat dungeon-crawlen en lange dialogen prima samen kunnen gaan, mits er gebruik gemaakt kan worden van reeds bekende personages die verder geen ontwikkeling behoeven. Het avontuur is lang, vermakelijk en uitdagend genoeg om je de wacht op Persona 5 te doen vergeten.
Persona Q: Shadow of the Labyrinth is verkrijgbaar voor de 3DS.