Paper Mario: Sticker Star zal voor veel 3DS-bezitters een titel zijn waar ze al lange tijd naar uitkijken. Laten we eerlijk zijn, het is wat stilletjes bij Nintendo's handheld, en een bezoekje van de besnorde loodgieter is dan altijd meer dan welkom. Vooral als het de papieren versie is, die op de consoles menig harten heeft weten te veroveren met zijn RPG-avonturen.

Het is dan ook jammer dat dit vierde deel role-playing grotendeels achterwege laat. Je krijgt geen ervaringspunten na elk turn-based gevecht en Mario wordt niet beter gedurende het spel. Eigenlijk heeft het dus weinig zin om de honderden gevechten af te werken. Even makkelijk is het om je vijanden uit de weg te gaan en door alle levels heen te scheuren zonder al te veel matwerk. Het enige dat je verdient met vechten is muntjes, waarmee je stickers kunt kopen. Maar die stickers heb je alleen nodig om te vechten, dus uiteindelijk haalt het allemaal weinig uit.

 

Spoiler: de prinses wordt ontvoerd!

Het lijkt er sowieso op dat het spel liever een platformer wil zijn. Elk level is gewoon een level zoals we die kennen uit Mario's andere avonturen. Het enige verschil is dat je een turn-based gevecht voor je kiezen krijgt als je een Goomba bespringt. Je doorloopt de levels op zoek naar de speciale Royal Stickers, die de kracht hebben om van de simpelste vijanden reusachtige beesten te maken. Deze stickers raakten verspreid over het land toen Bowser het stickerfestijn verstoorde met zijn kwaadaardige plannen. O ja, hij heeft natuurlijk ook de prinses weer ontvoerd. Maar dat spreekt voor zich, toch?

In elk level vind je tientallen stickers, geplakt aan de muur of verstopt in geheime grotten. De plakplaatjes verzamel je in je stickeralbum en kun je daarna gebruiken om je vijanden te laten zien wie de baas is. Tijdens gevechten selecteer je de stickers uit je album, waarna je de corresponderende actie uitvoert. Zo zijn er plaatjes voor springen, kun je je hamer gebruiken, of spuw je vuur of ijs met de bijbehorende bloem. Er zijn veel verschillende stickers te vinden, wat de actie afwisselend en enigszins tactisch maakt. Je moet altijd in de gaten houden dat je de juiste stickers bij je hebt. Je wilt immers niet tegen een vijand met spikes op zijn hoofd komen te staan met alleen maar springstickers paraat.

Sticker maar in

De gevechten zijn over het algemeen niet erg moeilijk. Waar de game wel uitblinkt in lastigheid, is in de puzzels. Sommige oplossingen zijn werkelijk zo ver gezocht of vertrouwen dusdanig op eindeloos uitproberen, dat het de vraag is of de jongere doelgroep – waar het spel immers ook op gericht is – hier ooit uit gaat komen. Op een gegeven moment moet je bijvoorbeeld een hele berg afval opruimen. Dat kan niet met een sticker van een ventilator, om de propjes weg te blazen. Nee, het gaat alleen met een geit, die alle papiertjes op eet. Sneeuw kun je niet laten smelten met een verwarmingsticker, maar wel met een vuurbloem. Dit soort puzzels zorgen voor frustratie, vooral omdat je sticker verdwijnt als je hem verkeerd gebruikt. En aangezien sommige stickers vrij zeldzaam zijn, moet je die weer helemaal opnieuw vinden. Bovendien heb je niet altijd de goede sticker bij je, omdat dat gewoonweg niet in je album past.

Dat betekent een tocht door het hele level dat je net hebt gehad om terug te komen in het dorp, waar je voor veel muntjes speciale voorwerpen kunt kopen om in stickers te laten veranderen. En dit geldt niet alleen voor puzzels: sommige eindbazen zijn alleen te verslaan met specifieke stickers. Heb je die net niet bij je, dan word je dus gedwongen om weg te rennen of je te laten verslaan, om de volgende keer met de juiste sticker terug te keren. Daarvoor moet je wel weer heen en weer door het level, en alle vijanden spawnen weer opnieuw om je het leven zuur te maken. Hoogst irritant.

 

Papieren charmes

Laat dit alles de echte Paper Mario-fan niet afschrikken: de game is nog altijd fantastisch om te doorlopen. Er worden zoveel leuke geintjes uitgehaald met het feit dat alles in de wereld van papier is, dat je vaak genoeg met een grijns op je gezicht achter je 3DS zit. Zo lanceer je een rotsblok tegen de achtergrondversiering aan, waardoor alle bergen tegen elkaar aan storten als een dominospel. Daarnaast vouwen Toads en vijanden zich soms in de meest onmogelijke posities op. Ook de bekende humor is nog helemaal intact, met hilarische dialogen die verrassend fris voelen. Kamek die wordt uitgemaakt voor een hipster is bijvoorbeeld een gouden vondst.

De grote nadruk op stickers zorgt ook voor een frisse wind in de serie. Je kunt stukjes van de omgeving lospeuteren en op een andere plek weer terug plakken. Extra blokjes verschijnen door stickers op bepaalde plaatsen vast te kleven. En je moet stukjes tape los pulken om trappen en platformen uit de omgeving omhoog te laten vouwen, als een volleerde origamikunstenaar. Het geeft een extra dimensie aan de puzzels, omdat je altijd net even wat verder moet denken om te zien hoe alles in elkaar plakt.

Met alle leuke grappen, het aangename vechtsysteem en de betoverende charme die we van Paper Mario gewend zijn, is het jammer dat er zo veel frustrerende momenten in zijn geslopen. Op papier (haha) zou Sticker Star een must-have voor de 3DS moeten zijn. Maar de frustrerende puzzels en het vele backtracken verpesten veel van het spelplezier. Door het verwijderen van alle RPG-elementen mist bovendien het gevoel van urgentie en heb je eigenlijk geen motivatie om door te blijven spelen.