Eén van de leukste vormen van vermaak is leedvermaak. Soms is het een beetje zielig, maar vaak kun je er hartelijk om lachen. Je zult vast wel eens op YouTube een filmpje bekeken hebben waarbij een skateboarder vol met zijn kruis op een stang terecht kwam, of waarbij iemand flink op zijn bek ging met de fiets. Erg grappig, moeten ze bij Sony gedacht hebben. Laten we daar een game van maken. Positioneer een gigantische katapult in een stad, hang er een mens in en lanceren maar. Dat is het recept van Pain, en het is heel erg lollig. Dat komt vooral omdat de stad (het enige level dat tot nog toe beschikbaar is) enorm veel idiote objecten herbergt. Zo staat er een gigantische bowlingbal inclusief kegels op het ene gebouw, terwijl je op het andere een grote bak cornflakes (met lepel) aantreft. Daarnaast fietsen er af en toe wielrenners, inclusief sloopbare fiets, langs. Pain gaat dan ook vooral om het komisch presenteren van pijn, een beetje Jackass maar dan virtueel.

De game is gehuld in een cartoonesk jasje en de lol komt daarom extra goed over. Door de vrolijke aanpak kunnen de makers net iets verder gaan dan met een realistische setting. Zo loopt er een demonstrant in een tijgerpak langs, hangt er een aambeeld met een aapje aan een flatgebouw en zijn de afzonderlijke letters van een hotelnaam los te rammen. Nadat je je personage afschiet (waarbij je kunt mikken en de kracht kunt bepalen), kun je deze nog losjes bijsturen met het pookje en bovendien idiote capriolen uithalen om extra punten te scoren. Ook kun je eventueel al vliegende een object (zoals een explosieve kist) grijpen en wegslingeren. Het sleutelwoord van Pain is physics. Alle botsingen en rondstuiterende objecten worden door de Havok physicsengine leven ingeblazen, wat uitermate goed verwezenlijkt is. Wanneer je eenmaal ergens tegenaan knalt, is je rol nog niet uitgespeeld. Je hebt namelijk nog Ooch, een manier om je aangeslagen personage nog net dat extra zetje te geven. Voor elk van de vier letters van Ooch kun je éénmaal op een pijltjestoets drukken om je afgeschoten persoon nog net dat zetje richting bijvoorbeeld een explosief krat te geven. Wanneer je hierna nóg niet stilligt, herlaadt je Ooch zich en kun je dit kunstje herhalen. Als je bovendien snel met de controller schudt, krijg je een extra krachtige Ooch om je personage een redelijk stuk weg te slingeren. Deze mogelijkheid is best wel handig, hoewel het niet zo is dat je nog minutenlang bezig bent nadat je eenmaal wat geraakt hebt; eerder seconden.

Pain kent drie singleplayer- en drie offline multiplayer-gamemodi. In singleplayer kun je ten eerste flink rondraggen voor de hoogst mogelijke score, iets dat dankzij het geniale level enorm lollig is. Vervolgens is er de modus waarbij je een mimespeler die in de lucht hangt vast moet grijpen en door glazen panelen heen moet slingeren (ja, deze game is idioot). In de derde speelmodus moet je allerlei aapjes overal in de stad zien te raken. Alledrie de speelmodi zijn erg vermakelijk, hoewel bij de Mime Toss wel de besturingsproblemen van Pain zichtbaar worden (die zich overigens alleen in deze speelmodus duidelijke voordoen). Het sturen, grijpen en loslaten zorgen er soms voor dat je handen in de knoop komen te zitten, en bovendien is accuraat mikken niet goed mogelijk, hoewel dat ook weer zijn charme heeft. De offline multiplayermodi zijn erg lollig en passen goed in het spel. De modus Horse is waarschijnlijk het grappigste. Hier moet de ene speler zich tegen een object aanslingeren en vervolgens zoveel mogelijk punten halen, waarna de volgende speler zich tegen hetzelfde object moet storten om te proberen de score te overtreffen. En zo kiezen de spelers omstebeurt een object waartegen ze zich aan moeten storten. Ook is er bowlen, waarbij de ene speler de kegels om moet stoten en de andere dit door explosieven moet verhinderen. In de laatste modus, Fun With Explosives, is het de bedoeling dat je zoveel mogelijk van de talloze explosieve kratten in het level tot ontploffing moet zien te brengen. Als je de smaak te pakken hebt, stuiter je van explosief naar explosief.

Op de kleine besturingsproblemen na is er geen vuiltje aan de lucht voor Pain. Maar het grootste nadeel is dat de game je een beetje naait, of dat minstens in de toekomst wil gaan doen. Eigenlijk koop je geen volledig spel. Het feit dat je een level kunt selecteren en er vervolgens maar één level is, wil zeggen dat je in de toekomst levels bij kunt kopen. Het is zelfs nog schaamtelozer, want als je je personage uitkiest, zie je daar al meteen twee personages staan die je kunt kopen. De Amerikaanse prijs voor de game zelf is $9,99 en de personages kosten elk $0,99, wat aan de dure kant is voor zo'n onzinnige toevoeging. En met nieuwe beloofde speelmodi en speelvelden in ontwikkeling, zal de game toch een stuk duurder zijn dan de prijs die je oorspronkelijk betaalt. Eén level, hoe lollig het ook is, voelt gewoon als te weinig aan voor de game, zeker als je al weet dat er meer levels tegen betaling in de maak zijn. Uiteindelijk weet dit financiële gedoe de game zelf niet heel veel te schaden, hoewel het natuurlijk wel enigszins te betreuren is. Maar de enorme lol, de idiote omgeving en de ingenieuze speelmodi weten zeker wel te overtuigen en maken Pain tot een game die je vooral met meerdere mensen veel plezier kan opleveren.