In de afgelopen dertig jaar heeft Pac-Man zich voornamelijk toegelegd op het verorberen van pilletjes in een afgesloten doolhof, terwijl hij door een viertal spoken achterna wordt gezeten. Waar een spelpersonage als Mario bewijst meer te zijn dan zomaar een loodgieter die door buizen kruipt, heeft Pac-Man slechts hier en daar wat flauwe uitstapjes ondernomen – net als vrouwlief Mrs. Pac-Man overigens. Onze gele vriend is altijd onlosmakelijk verbonden gebleven met de originele arcadekastgame.
Hiervan is Pac-Man Championship Edition DX zich terdege bewust en de vernieuwing wordt dan ook binnen de muren van de doolhof – en daarmee het spelconcept – gezocht. Neonverlichte muren, pompende muziek en hoge snelheden, het komt over alsof de pillen die jaren moeiteloos zijn geslikt eindelijk hun uitwerking hebben. Onze gele vriend lijkt haast verzeild in een LSD-trip waarmee hij eindelijk ontsnapt aan zijn dertig jaar oude en wat stoffige imago.
C….*….
Los van alle visuele opsmuk, het opgevoerde tempo en opzwepende muziek overtuigt de game ook door de aangepaste spelopzet. Levels zijn geen statische doolhoven waarin het simpelweg zaak is een viertal spoken te ontwijken en simpelweg alle pillen te verorberen. In plaats daarvan wordt vaak slechts een klein rijtje pillen neergelegd en zijn verspreid door het labyrint een stuk of wat slapende spoken te vinden. Je moet enerzijds pillen vreten en nieuwe laten verschijnen door stukken fruit op te pikken, terwijl je ook probeert zoveel mogelijk spoken achter je aan te krijgen. Pac-Man ontpopt zich als een held vol bravoure die meer dan eens hele ‘spokenslangen’ achter zich aan heeft. Op momenten dat Pac-Man de kans krijgt en een power-up naar binnen werkt, worden de rollen omgedraaid en kunnen er grote puntenaantallen vergaard worden door gulzig geesten te versmaden.
Deze spelopzet zorgt ervoor dat je Pac-Man op een nieuwe manier speelt. Met alleen pillen eten kom je er niet, het is ook zaak om zo door de levels te navigeren met Pacs dat zoveel mogelijk geesten zich aansluiten bij de jacht om zo later in punten te kunnen worden omgezet. Dit zijn de mooiste momenten uit de game: terwijl met flitsende letters keer op keer een stortvloed aan punten aan het totaal worden toegevoegd, knettert het geluid en heb je het gevoel dat Pac-Man echt zijn tanden in de tegenstanders zet die hij eindelijk een lesje kan leren. Er is zelfs een spelmodus die je uitdaagt om zoveel mogelijk geesten met een enkele power-up te verorberen. Helaas mist hier dan weer een beetje waardering in de score. ‘You ate 92 ghosts’ klinkt toch minder groots dan ‘One million…twoops…euhm….points’ die binnengehaald kunnen worden binnen vijf minuten in de Championship-mode.
Dezelfde drive om voor een topscore te gaan mist overigens ook bij de verschillende Time Trials die per level zijn te voltooien. Het is slechts de bedoeling om een aantal stukken fruit binnen te halen waarna de aflopende timer stopt. Het is een erg beperkte opzet: het is een kwestie van het neergelegde pillenpad volgen. Er is maar één manier om de levels effectief te doorlopen, waardoor je het gevoel krijgt weer met die oude saaie Pac-Man te maken te hebben.
Slow motion
Om de razende Pac-Man bij te staan zijn een tweetal hulpmiddelen in het leven geroepen: bommen en slow motion. Bommen komen uitermate goed van pas op momenten dat je ingesloten dreigt te raken – uiteraard altijd door eigen toedoen - en even wat lucht wilt hebben. Zodra je een bom inzet worden alle spoken die achter je aan zitten door de schokgolf van de bom getransporteerd naar het midden van het level en verdwijnen er een stel. Het gevolg is zowel positief als negatief: je bent even van die nare geesten af, maar een hoge score behalen wordt weer een lastiger verhaal. Daarmee is het de perfecte power-up; het helpt je in tijden van nood, maar zover had je het eigenlijk niet eens willen laten komen.
De slow motion daarentegen is vooral nuttig om pixelprecies spoken te vlug af te zijn door snel weer rechtsomkeert te maken als je in een level per ongeluk een verkeerde afslag hebt gepakt. En dit wil nog wel eens voorkomen als het speltempo flink is opgevoerd: het is simpelweg niet bij te houden, of je nu speelt met de vierpuntsdruktoetsen of met het pookje van je Xbox 360- of PlayStation 3-controller. Het is prettig om terug te kunnen vallen op de slow motion, maar het voorkomt niet dat je soms het loodje legt omdat het spel zichzelf voorbij rent. Jammer als je op die manier een paar cruciale seconden verliest en een topscore misloopt, maar het is geenszins zo dat deze milde irritatie je ervan weerhoudt het daarna gelijk nog een keer te proberen. En laten we eerlijk zijn: het is fantastisch nieuws dat Pac-Man na dertig jaar eindelijk door zijn glazen plafond is gebroken.