Maar als onze helden van de laatste pont stappen, blijkt dat er maar vijf op zijn komen dagen. Jij speelt als Alex, het type onzeker maar toch ook heldhaftig. Ze heeft afgesproken met haar platonische stoner-vriend Ren, die op zijn beurt achter de dommige Nona aanzit. Zij heeft weer haar vriendin Clari a meegenomen, de typische koude bitch, die haar echte gevoelens verbergt achter een muur van nare opmerkingen. En dan is er nog Jonas, Alex haar nieuwe stiefbroer die ze pas een paar uur geleden heeft leren kennen.
Genoeg ingrediënten en spanningen voor een prachtig verhaal, maar dan komt de paranormale twist. Alex heeft een radiootje meegenomen naar het eiland, en als ze eraan begint te draaien opent ze per ongeluk een poort naar een andere dimensie. Of nou ja, wat er precies gebeurt weet ze eigenlijk niet, maar de poort brengt een hoop narigheid met zich mee.
Duistere stemmen praten op sinistere toon door haar radio, haar vrienden raken op sommige momenten bezeten door de wezens en Alex raakt regelmatig verstrikt in een tijdlus, waardoor ze ineens een paar seconden terug in de tijd wordt geworpen. Ze lijkt dan de enige te zijn die nog weet wat er de vorige keer gebeurd is, haar vrienden hebben alleen een vaag gevoel van déjà vu.
Een goed gesprek
Dat mysterie is bijster intere ant, maar het zijn de personages die je echt aan je monitor gekluisterd houden. De gesprekken zijn uitermate goed geschreven en komen tot leven door prima acteerwerk. De schrijvers weten geforceerde tienertaal, zoals we dat uit andere games kennen, meestal te omzeilen. De tieners in Oxenfree praten op serieuze wijze over hun relaties met elkaar en het mysterie dat hun leven bedreigt.
Die gesprekken vormen het hart van de gameplay. Tijdens conversaties heb je steeds drie antwoorden om uit te kiezen, vertegenwoordigd door gekleurde tekstballonnetjes boven het hoofd van Alex. Jouw keuzes beïnvloeden je relatie met je vrienden, en daarmee ook het verloop van het verhaal. Voor het grootste deel van de game splitst de groep zich in meerdere teams, en jij hebt steeds de keuze wie je op je reis meeneemt. Ook dat bepaalt mede welke van de meerdere verschillende eindes je uiteindelijk behaalt.
Het conversatiesysteem is intere ant en laat je zelf kiezen wat voor soort persoon Alex is. Het is alleen jammer dat het niet altijd even lekker werkt. Je krijgt je tekstballonnen al te zien terwijl iemand anders nog aan het praten is, en dus moet je eigenlijk tegelijk luisteren en lezen. Kies je te vroeg een optie, dan val je de ander in de rede, en hoor je dus niet wat hij allemaal te zeggen heeft. Dat is best vervelend voor een avontuur dat grotendeels draait om het verhaal en de gesprekken. Bovendien klinken de interrupties heel onnatuurlijk: als je iemand in het echt zo zou onderbreken, zou dat hartstikke asociaal zijn. Het verstoort de flow in de verder zo natuurlijk klinkende dialogen.
Het vrouwtje van de radio
Veel meer gameplay dan het praten is er in Oxenfree niet te vinden. Je kunt je nog vermaken met de radio, die de game een extra verontrustende sfeer geeft. Op elk moment kun je hem tevoorschijn halen om aan de knop te draaien, en er is altijd wel wat bizars mee op te vangen. Sommige dingen hebben waarschijnlijk weinig betekenis, zoals een oud muziekje dat krakend door je speakertjes schalt. Op andere momenten hoor je ineens een cryptische boodschap in een vreemde stem, of stuit je op een gids die je wat details over het eiland vertelt.
Oxenfree is een game die duidelijk in de categorie 'walking simulator' valt. Het interactieve verhaal had baat gehad bij wat puzzels, of een andere manier om het iets minder lineair te maken. Andere games in het genre, zoals Gone Home of Everybody's Gone to the Rapture, wekken nog een groot gevoel van exploratie op met gebieden die je op je gemak kunt ontdekken. Het eiland van Oxenfree nodigt daar niet toe uit: het grootste deel van het spel loop je over rechte paden terwijl je gesprekken voert. Er zijn wel wat geheimen te vinden die iets meer achtergrond geven bij het verhaal, maar je krijgt nooit het gevoel dat je omgeving veel meer is dan een verzameling rechte paden.
Een oude videoband
Gelukkig ziet dat eiland er wel prachtig uit, met een bijzondere, schilderachtige stijl. Ook de animaties van de personages zijn een lust voor het oog. Iedereen lijkt ken zo uit een tekenfilm te zijn gestapt. Het is dan ook jammer dat de camera permanent zo ver is uitgezoomd. Het geeft je wel het gevoel dat je maar een klein schakeltje bent in het grote mysterie, maar door de camera zo ver van de actie te houden is het moeilijker om een hechte band te voelen met de personages.
Wat meer variatie in camerawerk had het geheel wat dynamischer gemaakt. Verder maakt het spel heerlijk gebruik van speciale effecten. Als Alex bijvoorbeeld vastzit in een tijdlus, loopt er een statische storing door het beeld, net als bij een oude videoband.
Hoewel de verschillende eindes uitnodigen om de game nog een keer te spelen, is Oxenfree een avontuur dat je waarschijnlijk maar één keer zult beleven. De lineaire wandelingen waarin alleen je gesprekspartner verandert nodigen niet echt uit om nog een keer te doorlopen. Ook de aanwezige crashes zorgen voor de nodige frustratie, aangezien je meerdere keren per speelse ie terug naar je desktop wordt gegooid. Dat is jammer, want hoewel de game met een speelduur van vier uur zeker niet te kort is, vraagt het mysterie er wel om verder ontrafeld te worden.
Oxenfree is nu verkrijgbaar op pc en Mac via Steam en op Xbox One.