Waarom Owlboy zo lang in ontwikkeling is geweest laat zich eigenlijk wel raden. Het spel heeft een tot in de puntjes uitgewerkt tweedimensionaal pixelstijltje. Hi-bit, zo noemt ontwikkelaar D-Pad Studios het zelf. Die beschrijving is eigenlijk best treffend. Er is geen oude console die de grafische stijl van Owlboy fatsoenlijk zou kunnen recreëren, maar toch geven de gedetailleerde omgevingen en uitgebreide animaties je een prettig nostalgisch gevoel.
Alternatieve platformheld
De Owlboy zelf heeft ook wel wat weg van een alternatieve platformheld uit de koker van bijvoorbeeld SEGA. Het doofstomme uilenjongentje is niet de beste van zijn soort en krijgt bovendien constant op zijn kop van zijn mentor. Dat zijn avontuur draait over hoe Owlboy groeit in zijn pak met veren laat zich vervolgens wel raden.
Mi chien wel mede dankzij die voorspelbaarheid wil het verhaal van Owlboy maar niet op gang komen. Dat is jammer, helemaal gezien het feit dat het spel er enorm veel aandacht aan besteedt. Otus, zoals de Owlboy heet, zelf heeft weinig aan de gesprekken toe te voegen, maar wordt wel overal bij betrokken en daarna afgezeken. Het spel doet overduidelijk zijn best om een melodramatisch en ‘angsty’ verhaal voor te schotelen in de traditie van de betere Japanse rpg’s. Helaas zit dat de gameplay vooral in de weg door de constante onderbrekingen.
Co-op voor in je eentje
Die gameplay is namelijk een stuk leuker. Owlboy is in zijn eentje in staat om te vliegen en om objecten en andere personages op te pakken. Dat laatste element speelt de meest verra ende rol in het spel. Naarmate het verhaal vordert sluiten zich steeds meer vrienden en voormalige vijanden aan bij de zaak van Otus. Deze vrienden teleporteer je met een druk op de knop in de klauwen van Otus waar ze hun speciale vaardigheden kunnen toepa en. Wachter Geddy heeft een handige proppenschieter en latere personages introduceren nuttige gadgets zoals een vuurspuwende shotgun.
Roteren tu en personages die Owlboy met zich meezeult is cruciaal om verder te komen in het spel. Die wi elwerking pakt leuk uit want ieder figuur voelt ook echt compleet anders aan. Je hoeft je bovendien niet druk te maken dat de personages iets overkomt wanneer je ze bijvoorbeeld achterlaat in een instortende grot. Op ieder gewenst moment verschijnen ze direct weer tu en je klauwen. Even je maatje van metershoog laten vallen omdat je een knol of schatkist uit de grond wil trekken is dus geen probleem.
Gemiste kansen
Owlboy weet daarmee een voor de hand liggend probleem verra end simpel op te lo en. Diezelfde inventiviteit is te vinden in de levels zelf. Het spel speelt zich af in een aaneengesloten wereld waarin je in ieder gebied met een ander soort puzzel te maken krijgt. De ene keer moet je met behulp van levensgevaarlijke bomvijanden muren en deuren opblazen om verder te komen. De andere keer moet je een weg door doornstruiken zien te vinden door afgestorven delen in de fik te steken.
De afwi eling in omgevingen en hoepels waar je doorheen moet springen om verder te komen zijn tof, maar Owlboy laat in zijn wereld wel wat kansen liggen. Hoewel ieder gebied op elkaar is aangesloten had dat net zo goed achterwege gelaten kunnen worden. Er is weinig ruimte om de boel echt goed te verkennen en hoewel het er mi chien op lijkt dat Owlboy een soort vliegende Metroidvania is, heeft het spel nauwelijks iets van dat genre weg. De enorme rechtlijnigheid voelt als een gemiste kans in een game die los van de presentatie net niet helemaal goed tot zijn recht lijkt te komen.
Het zijn vooral de kleine dingen die Owlboy in de weg zitten. Het verhaal mag dan té aanwezig en melodramatisch zijn en de grappen komen ook nauwelijks uit de verf, maar de mooie sprites weten veel te redden. De humor komt veel beter over in deze sprekende animaties. Je zou bijna wensen dat alle personages – net als Owlboy zelf – niet kunnen spreken.
Owlboy is verkrijgbaar op Steam voor 22,99.