Ook de Nintendo DS moet er aan geloven: de handheld krijgt een eigen Overlord-game. Zoals dat meestal gaat met games die tegelijkertijd op consoles en de DS uitkomen, is deze versie compleet anders. Dat moet ook wel, want met twintig Minions door een driedimensionale wereld rennen lijkt zo goed als onmogelijk op de handheld.
Overlord: Minions heeft dan ook nog maar weinig weg van de Overlord-games op andere systemen. Het hoofdpersonage waar de game naar is vernoemd, de Overlord zelf, komt er niet eens in voor. In plaats daarvan speel je met vier verschillende Minions. Je bestuurt er telkens maar één tegelijkertijd, terwijl de rest indien gewenst achter je aan blijft lopen en je kunt wanneer je maar wilt wi elen tu en de verschillend gekleurde beestjes.
Wanneer je het nietszeggende verhaal, dat uit de doeken wordt gedaan via saaie statische tekeningen, en de korte uitleg over de besturing achter je hebt gelaten, blijft een game over die qua camera en besturing behoorlijk op bijvoorbeeld Zelda: the Phantom Hourgla lijkt. De camera is iets verhoogd en je bestuurt de Minions volledig met de stylus. Het grote verschil is dat je in Overlord: Minions level na level afwerkt, in plaats van een volledige wereld.
Maar er is nog een verschil: Minions wordt namelijk nergens zo uitdagend of origineel als een Zelda-game. De levels zitten vol met enorm simpele opdrachten die eigenlijk niet eens puzzels genoemd mogen worden. Meestal houdt dit in dat je een handvat moet vinden, zodat je die terug kunt brengen en een schakelaar in kunt drukken. Daardoor gaat er een deur open en kun je naar het volgende level. Soms kom je gedurende deze routineklu en ook langs een gifwolk, waar je alleen met de groene Minion langs kunt komen. Niet echt opzienbarend.
Dit hoeft niet een probleem te zijn. In Overlord II ben je in feite ook bezig met objecten van hot naar her sjouwen. In die game zijn er echter twee belangrijke factoren die de routineklusjes naar een hoger niveau tillen: de prettig ogende graphics en, belangrijker, de gevechten die je aangaat met vijanden. Daar komt namelijk enige tactiek bij kijken, iets wat in Minions volledig genegeerd wordt.
Feitelijk ben je in Minions constant bezig met kleine lijntjes trekken. Als je namelijk over een vijand heen wrijft, vallen de Minions hem aan. Daar ga je mee door tot de vijand dood is. Dat ben je eigenlijk na de eerste vijand al beu, laat staan na vijf levels. Het is knokken zonder dat daar enige tactiek bij komt kijken. Niet ongebruikelijk voor een game op de DS maar zo generiek als het maar zijn kan.
Eindbazen vragen om iets meer tactiek en zijn dan ook een klein hoogtepunt. Vaak moet je hierbij gebruik maken van de verschillende eigenschappen van de Minions (bijvoorbeeld iets gooien, blokken verschuiven of vuur gooien – actie's die specifiek gebonden zijn aan één Minion), terwijl de eindbaas ook nog eens aanvalt. Je moet in je hoofd de link leggen tu en bepaalde actie's die je uit moet voeren en het biedt dus wat meer uitdaging, waardoor de voldoening nadien ook groter is. Jammer dat niet hetzelfde gezegd kan worden over de rest van de game.