Deze melancholische omgeving waar het voortdurend door regent en onweert, vormt het canvas voor een verraderlijk pittige en verra end diepgaande platformer. Het concept is simpel: Elvis kan met een druk op de knop een blauw pak aan- of uittrekken en zo op blauwe dan wel rode blokken staan, maar wel steeds op één kleur tegelijk. Simpel zat zou je denken, maar de moeilijkheidsgraad stijgt in rap tempo met de introductie van steeds nieuwe soorten obstakels. Zo zijn er lasers die rode Elvis niet deren en blauwe Elvis wel en blokken die als tijdbommen uit elkaar spatten wanneer Elvis er met de verkeerde kleur op staat. Opvallend genoeg bevatten sommige levels nieuwe soorten blokken die je één keer tegenkomt en die verder niet gebruikt worden, alsof ze op slag vergeten zijn. Afgezien daarvan groeit het aantal nieuwe obstakels gestaag naarmate het spel vordert, wat de levels buitengewoon hectisch maakt.
Gelukkig zijn deze levels betrekkelijk kort: het komt zelden voor dat je langer dan een paar minuten bezig bent. Het resulteert in een haast volmaakte spanningsboog. Ieder level zorgt weer voor een adrenalinestoot die pas wegzakt wanneer je het scorebord ziet, terwijl je druk op de knoppen ramt om het volgende level – en adrenalinestoot – zo snel mogelijk te starten. Het voelt als een soort trance, mede veroorzaakt door de zeer aangename soundtrack en art style. Soms zul je met verbazing naar je score kijken, terwijl je je afvraagt hoe je dat ene pittige level nou eigenlijk gehaald hebt. Het maakt dat On Rusty Trails uitermate geschikt is om in één ruk uit te spelen.
Dure checkpoints
Elk level heeft een handvol checkpoints waar je je progre ie kunt opslaan. Mits je een van de muntjes hebt gevonden die eveneens over het level verspreid liggen. Een simpele maar geslaagde twist op de standaard platformerformule. Niet zozeer omdat deze muntjes zo moeilijk te vinden zijn, maar omdat je er ook voor kunt kiezen om een checkpoint niet te activeren. Voor elk muntje dat je wel pakt maar niet gebruikt, krijg je namelijk bonuspunten. Het zorgt voor een intere ante tweestrijd: betaal je voor de zekerheid een muntje voor de checkpoint, of neem je het risico om de checkpoint over te slaan om net even die score te verbeteren? Soms doe je er beter aan om toch voor de veilige optie te kiezen, mede door de onberekenbare besturing.
Daarmee hebben we een van de weinige minpunten van On Rusty Trails te pakken. Dat zit zo: Elvis is magnetisch en kan dus ook ondersteboven op de metalen blokken lopen. Moeiteloos kan hij een hoekje omlopen en op de zijkant van een platform staan. Dit gooit jammer genoeg soms roet in het eten wanneer je vanuit deze positie naar beneden wil springen. Elvis heeft dan de neiging om bijvoorbeeld zich zijwaarts te werpen. Deze kleine frustratie kan uitgroeien tot grote ergernis in levels waar timing en precisie cruciaal is. Vergeleken met de nagenoeg perfecte besturing van bijvoorbeeld Mark of the Ninja, zijn de bewegingen van Elvis gewoon nét niet helemaal naar je hand te zetten.
Dampende drol
Hoewel de korte levels kenmerkend zijn voor On Rusty Trails, zouden haastige spelers het subtiele verhaal best eens over het hoofd kunnen zien. Het Duitse Black Pants Studio heeft voor een show, don’t tell-aanpak gekozen. De personages slaken allerlei kreetjes gecombineerd met emoji-achtige symbolen: duimpje omhoog, dampende drol, middelvinger. Duidelijke taal. Op deze wijze wordt duidelijk gemaakt dat de rode driehoekjes en harige blauwlingen een hekel aan elkaar hebben. Deze tweestrijd haakt direct in op de gameplay, die van je eist dat je continu van pakje wi elt. Loop je zonder deze vermomming langs een blauwerik, krijg je een middelvinger in je gezicht geduwd, maar trek je snel je blauwe pak aan, verandert dat in een hartje of een duimpje omhoog.
Doordat dit zo subtiel gebracht wordt, is het verhaal voor meerdere interpretaties vatbaar. Gaat het alleen om haat, hebben we met racisten of segregatie te maken, of is er meer aan de hand? Naarmate je vordert in het spel, krijg je nieuwe omgevingen voorgeschoteld die je nieuwe perspectieven op de situatie geven. Het is dan ook erg sneu hoe abrupt On Rusty Trails eindigt. Het thema van de wederzijdse haat tu en rood en blauw wordt haast achteloos weggemikt. Mi chien is dat een poging tot een open einde, maar het voelt onafgerond en onbevredigend. De zorgvuldig opgebouwde verhaallijn die juist zo mooi als een rode draad door de verder prima platformer voerde, gaat als een kaars uit.
On Rusty Trails is vanaf 13 juni verkrijgbaar op Steam.