Omega Five is een klassieke horizontaal scrollende shooter voor Xbox Live Arcade, in de stijl van spellen als R-Type en Aegis Wings. Alleen zit je dit keer niet aan boord van een vliegtuigje, maar bedien je een poppetje. Een poppetje dat om onverklaarbare reden ergens midden in de lucht kan hooveren. En dat is niet omdat we gewichtsloos zijn in de ruimte, want Omega Five speelt zich meestal af vlak boven het oppervlak van de prachtig vormgegeven planeten. Er is ook geen achtergrondverhaaltje dat uitleg geeft waarom we niet gewoon in een vliegtuigje zitten. Niet dat we dat per se willen, maar nu blijft deze prangende vraag ons wakker houden. Knallen, knallen en nog eens knallen, dat is wat je zult doen in Omega Five. Je ontwijkt vijandige projectielen, schiet tegenstanders overhoop en raapt zo nu en dan een nieuw wapen op of een upgrade voor je huidige wapen. Neergeschoten tegenstanders laten paarse driehoekjes achter die je eveneens op kunt rapen om een superaanval los te laten en aan het eind van de rit sta je oog in oog met een eindbaas.  En na vier levels knallen is het gedaan met de pret. Niet dat je zomaar door de vier levels heen walst, want zoals het hoort in dit genre is ook Omega Five behoorlijk pittig. Aanvankelijk in ieder geval. Je krijgt de beschikking over twee continues en wordt geacht daarmee het hele spel uit te spelen. Na een uurtje spelen wordt het spel al wat meer coulant en mag je het met maar liefst vijf continues proberen. Omega Five is misschien wel moeilijk, maar het spel is niet onvergeeflijk. Waar sommige spellen in dit genre het 'one shot, one kill' principe hanteren, krijg je in Omega Five een stevige gezondheidsbalk en kun je tussendoor ook nog eens extra gezondheid oprapen. De moeilijkheid zit hem vooral in de grote hoeveelheid (sterke) tegenstanders die je op je dak krijgt. In het heetst van de strijd alle projectielen zien en ze ook nog eens ontwijken is een aardige kluif. En wanneer je eenmaal het loodje legt en je een van je kostbare continues gebruikt, wordt het allemaal extra moeilijk omdat je poppetje terug bij af is. Wanneer je wapens nog niet geüpgrade zijn, schiet je geen deuk in een pakje boter. Aan het begin van het level staan altijd wat mooie upgrades voor je klaar en zijn de tegenstanders wat minder sterk, maar eenmaal je een continue gebruikt strookt de kracht van je personage niet meer met de vijanden die op je gelanceerd worden. Sowieso ben ik nooit echt een voorstander geweest van het systeem van continues. Zeker bij een spel als Omega Five dat nooit voor de arcadehal is ontwikkeld en er ook nooit zal komen, lijkt het me onlogisch om het spel te ontwerpen rond het idee van muntjes inwerpen. Ook het behalen van highscores wordt wat krom, doordat het spel alleen je laatste highscore naar de leaderboards zal uploaden. Beter had men de continues gewoon levens genoemd, de highscores van de levens bij elkaar opgeteld en hoogstens een kleine straf uitgedeeld door je wapens één niveau omlaag te brengen, in plaats van direct terug naar het laagste niveau. Dan had men ook niet onnodig hoeven strooien met continues wanneer het spel er achter komt dat je het met twee virtuele muntjes niet redt. Overigens, wanneer je het spel aanvankelijk met zijn tweeën wil spelen, dan heb je maar één contiue voor beide spelers. De pret van zo'n potje multiplayer is, zeker met nog wat onervaren spelers, snel voorbij. Helaas is er ook geen mogelijkheid het spel online in multiplayer te spelen, de leaderboards zijn de enige vorm van interactie met de rest van de wereld die Omega Five te bieden heeft. Waarin Omega Five wel uitblinkt zijn de graphics. Visueel is het spel een lust voor het oog. Gigantische monsters, prachtige landschappen en vijanden die met veel creativiteit zijn ontworpen, maken van Omega Five toch één van de mooiste games op Xbox Live Arcade. Zelfs wanneer het spel in de winkel was uitgebracht, dan waren de graphics zeker acceptabel geweest. Het geluid knalt ook lekker mee, al mag de Japanse voice-over nog een lesje Engels volgen. Hoewel, 'Serect Prayer' heeft zo ook zijn charme. “Er was iets met een L en een R in het Engels… hoe zat het ook alweer? “, moeten ze bij ontwikkelaar Natsume gedacht hebben.