Games zijn zo af en toe net boeken, waarvan iedereen verwacht dat de auteur een of andere diepgaande betekenis probeert over te brengen, in de vorm van obscure en onherkenbare metaforen. Enter Octodad: Dadliest Catch, een diepgaande ervaring over hoe moeilijk het is om als buitenstaander of minderheid ergens bij te horen. Of niet.

Nee hoor, Octodad gaat gewoon over een liefhebbende vader en echtgenoot, die zo normaal mogelijk door het leven wil. Het feit dat hij een octopus is maakt dat helaas niet erg makkelijk. Door een gebrek aan botten heeft hij geen controle over zijn ledematen, wat veelal leidt tot kapot meubilair, gebroken ruiten en blauwe plekken, waar hij zich ook verkeert.

Dit gebrek aan controle uit zich in de besturing, precies wat Octodad zo eigenzinnig maakt. Elk van zijn ledematen bestuur je met een aparte knop, om het zo ongemakkelijk mogelijk te maken. Binnen de kortste keren verniel je al je servies, gooi je melk over je dochter in plaats van in haar glas en smijt je die vers gebakken hamburger regelrecht in het gezicht van je zoontje.

Pap-tastisch!

Nadat het gezin weer is gerustgesteld, besluit vrouwlief dat ze met z’n allen een dag naar het aquarium gaan. Dit is waar de game echt loskomt, met leuke puzzels en doelen die daadwerkelijk vermakelijk zijn in combinatie met de lastige besturing. Probeer maar eens een aantal stekkers op de juiste plekken in het stopcontact te duwen, zonder dat je er zelf mee in de knoop raakt, of tegen een roltrap oplopen die in de tegenovergestelde richting gaat. Een grijns is onontkoombaar.

Het uiterlijk en de omgevingen dragen hieraan bij, met tonnen visuele verwijzingen naar andere indiegames en films, en een koddig uiterlijk dat doet denken aan tekenfilmseries als The Jetsons: alles wordt net een tikkeltje overdreven gepresenteerd. De game krijgt het zelfs voor elkaar dat je gaat geven om de personages. De naïviteit en nieuwsgierigheid van je kinderen is zo aandoenlijk dat je ze bijna ziet als je eigen gezinnetje. Hoe zou je het over je hart kunnen halen om kleine Stacy te vertellen dat grote vi en kleine vi en opeten, en haar vervolgens niet op te voeden om zelf een grote vis te worden?

Lange tenen

Octodad: Dadliest Catch is geen lange game. Met een uur of drie heb je alles uit de verhaallijn wel gezien, maar dat komt Octodad zeker niet ten nadele. Werken met een allesbehalve intuïtieve  besturing als deze is namelijk best vermoeiend. Het is dan ook wanneer de game veel van je gaat vragen dat het frustrerend wordt.

Gedurende de hele game zit er namelijk een chef kok achter je aan, die Octodads geheim weet en deze wil onthullen aan de wereld. Echter, elke keer wanneer hij in beeld komt is het de bedoeling om van hem weg te rennen, wat niet goed werkt. Je worstelt namelijk met een lastige besturing terwijl je een erg precieze handeling probeert uit te voeren onder tijdsdruk. Het is alsof je probeert te schrijven terwijl iemand het papier onder je pen spastisch heen en weer schuift en iemand anders in je oren schreeuwt: frustrerend in plaats van grappig.

Daarnaast geeft de game je geen controle over de camera. Wanneer de camera gefixeerd is, is dit geen probleem, maar wanneer ‘ie om je heen gaat draaien in drukke omgevingen ben je het overzicht zo kwijt. Zodra je ergens achter valt of glijdt, gebeurt het maar al te vaak dat de camera niet meebeweegt en je op gevoel op knopjes moet rammen tot Octodad weer zichtbaar is. Dit is onacceptabel in een game waarin de besturing het je al moeilijk genoeg maakt.

Achtpoot

Voor een relatief korte game is er nog wel het één en het ander extra’s te doen. Zo is er Steam Workshop-integratie, waarvan een hoop maffe creaties verwacht mogen worden. Een van de eerste die online stond is een ruimte waarin Octodad zich zonder zwaartekracht moet voortbewegen. Niet bepaald de simpelste opgave voor het zeedier.

Daarnaast is er ook een coöperatieve modus, waaraan maarliefst vier spelers kunnen deelnemen. Iedereen bestuurt dan één ledemaat van Octodad. Een substantiële toevoeging is het niet, maar het staat in ieder geval garant voor een kwartier hilariteit voordat je de handdoek in de ring gooit. Je speelt namelijk gewoon de verhaalmodus, wat inhoudt dat ook de lastige stukjes samen gespeeld moeten worden.

Octodad: Dadliest Catch is geen diepgaande game met één of andere veelzeggende boodschap die mensen zou moeten inspireren om zich anders te gedragen ten opzichte van zijn medemens. Nee, Octodad is een eigenzinnige game die vaak aanzet tot lachen en het presteert om je een aantal uur te vermaken met de besturing. Vooral dat laatste gegeven is indrukwekkend genoeg om het een kans te geven.