Vanuit een isometrisch perspectief bezoek je in Oceanhorn een flink aantal eilanden, op zoek naar je vader die diep in de nacht is vertrokken om een gevaarlijk zeemonster – de Oceanhorn – te verslaan. Omdat je niet kunt springen of klimmen en de eilanden in deze game vooral bestaan uit een grote hoeveelheid platforms die op verschillende hoogtes zijn gepositioneerd, vogel je gedurende je avontuur vooral uit hoe je bepaalde gedeeltes van deze eilanden bereikt. Elk eiland heeft immers maar één plek om met je bootje aan te meren en om een hele locatie uit te pluizen dien je dus meestal een aantal puzzels op te lo en of je wapens en items op diverse manieren in te zetten.
Zelda-light
Vanaf het begin tot het eind is dit een overduidelijke Zelda-kloon. Sommige eilanden bestaan uit dorpjes waar je met bewoners praat en winkelt, op andere eilanden bezoek je diverse vreemde wezens (van een uilenras tot een stel zwemmende wezens die bijna één op één van Zelda’s Zoras zijn gekopieerd). Tot slot baan je je een weg door een aantal kerkers waar je puzzels oplost en een eindbaas verslaat. Het isometrische perspectief en de manier waarop je personage door de wereld huppelt doen aan de tweedimensionale Zelda’s denken, terwijl het varen van eiland naar eiland op The Wind Waker is gebaseerd.
Beter goed gejat dan slecht bedacht, moet de ontwikkelaar hebben gedacht, maar het probleem is dat hier van goed jatwerk nauwelijks sprake is. De game voelt, vooral dankzij de oersimpele puzzels, vooral als een Zelda-light. Puzzels bestaan meestal uit het duwen van blokken op schakelaars en hier en daar een bom plaatsen, of pijlen tegen duidelijk aangegeven doelwitten schieten. Het zijn trucjes die je na een uurtje wel kent en nooit weet de game op een inventieve manier een nieuwe draai aan dergelijke ‘breinbrekers’ te geven. Op de spaarzame momenten na dat je echt even niet weet hoe je verder geraakt, is de oplo ing vaak het ophalen van een item op een heel ander eiland en dat weer terugbrengen naar je huidige locatie. Dat is niet uitdagend, dat is de speelduur onnodig oprekken met backtracking.
Op een (on)bewoond eiland
De presentatie van de game maakt de simpele gameplay deels goed. Het spel is als smartphonegame begonnen en dat is er aan af te zien, maar de stijl is prettig en kleurrijk. De eilanden bieden daarnaast veel variatie in omgevingen. Bo en, woestijnen, waterige oorden en zelfs in de lucht zwevende eilanden pa eren allemaal de revue en bevatten broodnodige variatie die mist in de gameplay. Ook het vechten tegen de (weinig inspirerende) vijanden is noemenswaardig. Je trouwe zwaard en schild werken naar behoren, maar het zijn vooral de opties om objecten naar vijanden te werpen en magische spreuken te gebruiken die knokpartijen net dat beetje extra elan geven.
Een soort achievementsysteem – nog een overblijfsel uit de smartphone-roots van de game – geeft je een groot scala aan opdrachten om aan te voldoen, waarbij je als beloning ervaringskristallen ontvangt die je avonturiersniveau laten stijgen. Dat zorgt er vervolgens voor dat je steeds sterker wordt en meer items kunt dragen. Je levensmeter vul je tot slot met – je raad het al – stukjes hart. Maar ook harten vinden biedt in Oceanhorns grote inspiratiebron een stuk meer uitdaging en als gevolg veel meer voldoening.
Vermakelijk, maar onorigineel
Voor elke positieve toevoeging aan Oceanhorn kleven er wel wat nadelen aan de game. De voice acting bijvoorbeeld, die soms willekeurig tijdens gesprekken met eilandbewoners wordt ingezet, is van een stuitend niveau en had beter helemaal weggelaten kunnen worden. Ook het varen mag nauwelijks in dezelfde adem als The Wind Waker worden genoemd: je hebt geen controle over de boot en bent alleen maar op tonnen en vijanden aan het schieten terwijl je wacht tot je op je gekozen locatie bent gearriveerd. Het maakt van het varen een vrij nutteloze toevoeging die eigenlijk de complete game beschrijft: stijl boven inhoud.
Dat neemt niet weg dat we ons best hebben vermaakt met Oceanhorn. De Switch is voor veel mensen dankzij de indrukwekkende lanceringsgame een Zelda-machine en mensen die Breath of the Wild inmiddels van voor naar achter kennen, vinden in deze titel een aardig zoethoudertje tot een volgend avontuur zich aandient. Daarbij is dit spel dankzij zijn origine perfect voor handheld gaming. Ondanks het gebrek aan uitdaging – of mi chien daarom juist – voelde het best ontspannend om zo af en toe de Switch onderweg aan te zetten en een kwartiertje op ontdekkingstocht te gaan. Voor originaliteit en inventiviteit kun je echter beter gewoon een willekeurige Zelda opstarten.
Oceanhorn: Monster of Uncharted Seas is nu verkrijgbaar voor Switch. De game is ook te koop voor pc, Xbox One, PlayStation 4, Vita en iOS.