Het past ook bij de wilde post-Apocalyps die Nuclear Throne voorschotelt. Helemaal naar het begin van de bomvol met vijanden gestopte levels teruggestuurd worden is nog tot daar aan toe, al je mutaties en wapens kwijtraken is een nog hardere les. De hectische schietactie onder de knie krijgen, waarbij je met de ene stick richt en de andere rondloopt, is daarbij cruciaal. Een beetje mutant kan best wat hebben, maar heeft zonder goed gemikte schoten weinig kans tegen de andere gruwelen die hem, haar of het te wachten staan.
Keuzestre
De woestenij barst gelukkig van de wapens die afrekenen met alle wezens op het scherm wat gemakkelijker maken. Er opent zich pas een portaal naar het volgende gebied wanneer alles en iedereen vakkundig is omgelegd in een chaotisch vuurgevecht. Lukraak blijven schieten is echter geen optie door de beperkte ammunitie waarmee met vrijwel ieder wapen rekening gehouden moet worden. Omdat je er maar twee tegelijk kunt meenemen en er verschillende soorten wapens zijn moet je bij iedere nieuwe vondst een afweging maken. Neem je het nieuwe wapen met meer kogels mee of vertrouw je op je trouwe schietijzers met een beperkt aantal schoten?
Die keuzes worden lastig of moeilijker gemaakt door de upgrades die je kunt kiezen nadat er genoeg straling (de ervaringspunten in deze game) is verzameld. Deze mutaties richten zich op meer gezondheid, maar ook op meer ammunitie of een sterkere vorm van bijvoorbeeld laserwapens. Afhankelijk van de mutant die je hebt gekozen levert dat opties op die voor een compleet andere speelervaringen zorgen.
Gemuteerde speelstijl
De hoofdrolspelers en potentiële opvolgers van de troon hebben namelijk ieder zo hun unieke functies. De visman kan aan de kant rollen en pakt standaard meer kogels op, de kristal kan vijandelijk vuur tijdelijk blokkeren en later vrij te spelen personages bieden zelfs de mogelijkheid om kadavers op te blazen of om overbodige wapens op te eten voor extra kogels en gezondheid.
Iedere poging om de troon te bereiken kan daardoor compleet anders in elkaar steken. Op welke wapens of upgrades je je richt verandert de gameplay aanzienlijk en zorgt voor de mogelijkheid om dezelfde gebieden tientallen zo niet honderden keren net even iets anders te spelen. De game laat je hierin vrij en geeft bovendien geen tot weinig uitleg over wat de beste manier is om de troon te bereiken. Dat mag je helemaal zelf uitzoeken.
Geheimen en frustraties
Het prettig rommelige stijltje, het beeld dat bij grote ontploffingen mee schudt en de bizarre personages maken bovendien dat je steeds weer benieuwd bent wat er achter het volgende portaal schuilt. Nuclear Throne barst van de geheimen waar je zomaar op kan stuiten of actief naar op zoek kan gaan. Een cruciale eigenschap voor een game die honderden pogingen vraagt om hem voor de eerste keer te kunnen uitspelen.
Met de diepgang en de actie zit het wel goed, maar de technische kant van de game gooit af en toe roet in het eten. Vastlopers, crashes en een framerate die de chaos op het scherm niet kan bijhouden horen er helaas allemaal bij. Ook enkele designkeuzes, zoals de plaatsing van de menuknoppen in het pauzescherm, zijn niet helemaal handig. Heb je het spel even gepauzeerd dan is de kans net iets te groot dat je per ongeluk ervoor kiest om terug naar het hoofdmenu te keren.
Nuclear Throne is voor deze review gespeeld op de PlayStation 4 en PlayStation Vita. De game is ook verkrijgbaar voor de pc.