No More Heroes werd een klein half jaar vóór de release van de Nintendo Wii met veel bombarie aangekondigd. Sindsdien zijn over dit eigenzinnige spel van Gra hopper Manufacture Inc. de meest bizarre nieuwsberichten verschenen. Vooral de uitspraak van een van de ontwikkelaars dat de game gewelddadiger zou zijn dan Manhunt heeft veel stof doen opwaaien. Deze nogal excentrieke uitspraak maakt het des te ergerlijker dat de Europese versie gecensureerd is, al zal menig Tweede Kamerlid een innige vreugdesprong gemaakt hebben bij het horen van dit nieuws.
In No More Heroes kruip je in de huid van Travis Touchdown, een huurmoordenaar die wordt gezien als een rasechte loser en al sinds jaar en dag woont in een motel in de stad Santa Destroy. Zijn hobby's? Op heksen gebaseerde anime kijken, robotachtige actiefiguren verzamelen, pornofilms huren en internetveilingen winnen. Met het laatstgenoemde heeft hij onlangs een lichtzwaard op de kop weten te tikken, dat verdacht veel lijkt op de alom bekende light saber uit de Star Wars-films. Travis ziet in het zwaard een ideaal middel om de nodige mensen mee uit de weg te ruimen. De eerste die hij van de wereld weet weg te vagen is Helter Skelter, een gedoodverfde concurrent in het moordenaarsvak.
Echter, wanneer hij in het lokale café een babbeltje maakt met de blonde Française Sylvia Christel komt hij erachter dat deze moord zijn leven meer zal veranderen dan hem lief is. Sylvia vertelt hem dat hij nu de elfde plaats op de roemruchte ranglijst der moordenaars heeft ingenomen. Aangezien deze ranglijst een belangrijke rol speelt in het leven van veel vechtersbazen, moet Travis plots vrezen voor zijn leven. Nu hij in de ranglijst is opgenomen zijn er immers een hoop collega's die het op hem gemunt hebben om zo zijn elfde plek innemen. Wanneer Sylvia vervolgens laat weten dat het onmogelijk is om uit deze bedrijfstak te stappen, weet Travis dat er niks anders opzit dan nummer één te worden in dit beruchte lijstje.
Net als de voorgaande game van ontwikkelaar Gra hopper Manufacture Inc., Killer 7, staat ook No More Heroes weer bol van de krankzinnige personages en persiflerende teksten. Je moet dan ook niet raar opkijken wanneer een imitatie van de wereldberoemde soundtrack van Rocky door je speakers schalt terwijl je bezig bent je vaardigheden te trainen. Ook bewoners die continu 'uitspraken uit de spraakmakende Duke Nukem-serie citeren en zich kleden als superhelden, behoren tot de orde van de dag in Santa Destroy. Om niet alle geniale personages en gebeurteni en te verklappen zal ik het hierbij laten, maar één ding is zeker: No More Heroes is een hommage aan de gehele entertainmentindustrie.
De genialiteit van No More Heroes zit 'm in de kleinste details. Als iemand je bijvoorbeeld opbelt, hoor je de betreffende persoon spreken via de Wiimote. Dit is in feite zeer simpel en voor de hand liggend, maar voelt tegelijkertijd erg innovatief en origineel aan. Zelfs het opslaan van de game tovert een lach op je gezicht. Je slaat het spel immers op als je naar het toilet gaat. Dit zorgt voor de nodige hilarische momenten waarin Travis kreunend en puffend de meest uiteenlopende wc's een bezoekje brengt.
Het basisprincipe achter No More Heroes is oersimpel: breng diegene die boven je op de ranglijst staat om het leven. Dit is echter makkelijker gezegd dan gedaan. Je opponenten zijn namelijk stuk voor stuk ervaren en moedige huurmoordenaars. Daarnaast beschikken zij over de nodige slaafjes, die je van het leven proberen te beroven voordat je ook nog maar een glimp hebt opgevangen van hun werkgever. Gelukkig heeft Travis een lichtgevend zwaard en de nodige brute moves tot z'n beschikking. Verwacht echter geen letterlijke overzetting van je bewegingen door de beweging ensor, zoals andere ontwikkelaars meerdere keren tevergeefs geprobeerd hebben. Vechten doe je namelijk 'gewoon' met de knoppen. Toch maakt No More Heroes wel degelijk gebruik van de bewegingsgevoelige mogelijkheden van de Wii. Door de Wiimote bijvoorbeeld naar onder te richten, zal Travis ook een lage sla- of schopbeweging maken als je de benodigde knop indrukt. Dit alles zorgt ervoor dat No More Heroes het beste uit beide werelden weet te combineren, wat de oorzaak is van de vele leuke gevechten die het spel rijk is.
Een goed getrainde moordenaar kent naast de gebruikelijke vechttechnieken echter ook de nodige speciale aanvallen. Zo ook Travis Touchdown. Wanneer je een succesvolle combinatie maakt, verschijnt een grote pijl op het scherm. Beweeg je Wii-Mote in de betreffende richting van de pijl en een brute eindmove vindt plaats. Na afloop hiervan begint een soort gokmachine te lopen. Als deze met drie dezelfde plaatjes eindigt, krijg je tijdelijk de beschikking over een bepaalde supervaardigheid. Zo kun je bijvoorbeeld voor een bepaalde tijd lichtgevende bollen afschieten of razendsnel speciale aanvallen uitvoeren. Buiten dat deze aanvallen vrij handig zijn wanneer je tegenover een tiental vijanden staat, zijn het vooral de prachtige en originele weergave en de fris aanvoelende uitvoering van de bewegingen die als drijfveer dienen voor het opnieuw verkrijgen ervan.
Eenmaal bij een eindgevecht aangekomen, ervaar je dat het geen simpele opdracht is deze medehuurmoordenaar te verslaan. Ze beschikken allen over een eigen vechtstijl en specialiteit, waar je goed op moet anticiperen om uit te zoeken hoe je het beste te werk kunt gaan. Deze gevechten deden me wat betreft de aanpak en grootsheid erg denken aan de meeslepende eindgevechten van Zelda: Ocarina of Time. Net als in dit spel zul je in No More Heroes, mits je op een hoge moeilijkheidsgraad speelt, de eerste keren geen flauw benul hebben hoe je de opponent schade kunt toebrengen. Wanneer je deze uit pure wanhoop begint te observeren, herken je langzamerhand bepaalde routines en een aantal zwakke plekken. De verkregen kennis over je tegenstander dien je zeer nauwkeurig in de praktijk te brengen tijdens het opzetten en uitvoeren van een aanval trategie. Je voelt je dan ook meer dan eens een heroïsche krijger als je een van de vele moordenaars hebt weten te verslaan.
Wanneer je een van de krankzinnige moordenaars een kopje kleiner hebt gemaakt, keer je terug naar je motel. Vanaf dan schakelt het spel in feite over op het sandbox-principe, waarin je vrij door Santa Destroy mag rondrijden. Helaas is dit gedeelte niet al te best uitgewerkt. Scheuren op je reusachtige motor werkt allesbehalve soepel. Het besturen van de motor voelt erg onsecuur aan en de beeldverversing zakt tijdens het cruisen met regelmaat naar een bedroevend laag niveau. Ook als je rondkijkt in Santa Destroy zul je de nodige minpuntjes weten op te merken. Het ziet er allemaal erg inspiratieloos uit en er rijden nauwelijks andere voertuigen rond. De hoeveelheid aan te bezoeken gebouwen valt daarnaast erg tegen. Je kunt slechts een beperkt aantal bazaars binnenwandelen waarin je niet veel meer kunt doen dan films huren, je wapens laten verbeteren en nieuwe kleding tukken kopen.
Ook vervelend zijn de verplichte zijmi ies, waarmee je geld verdient. Om de persoon die een plekje hoger staat in de ranglijst te mogen belagen, dien je immers een behoorlijk bedrag over te maken aan de organisatoren omtrent deze ranglijst. En aangezien Travis' portefeuille nou niet bepaald goed gevuld is, zul je de nodige bijbaantjes moeten nemen om de gevechten te kunnen bekostigen. Deze variëren van grasmaaien en auto's tanken tot rommel opruimen en kokosnoten rapen. Op papier klinkt het vrij uniek en afwi elend, maar in de praktijk haalt het alleen maar de snelheid uit het spel. Ze voelen namelijk erg ontzettend geforceerd en onafgewerkt aan en zijn daarnaast behoorlijk tijdrovend. De kans is dan ook groot dat je al vlug weer verlangt naar het moment dat je voldoende geld verzameld hebt om je daadwerkelijke mi ie voort te zetten.
Op audiovisueel gebied weet No More Heroes, het sandbox-gedeelte buiten beschouwing gelaten, je stoutste verwachtingen te overtreffen. De kostelijke cartooneske stijl wordt zo fraai weergegeven en het spel is zo rijk aan details dat het zonder twijfel een van de mooiste Wii-titels is. Ook het geluid steekt prima in elkaar. Vooral de stemmen zijn van een ongekend hoog niveau. Ze komen zeer natuurgetrouw over en pa en perfect bij de schertsende personages. Ook de achtergrondmuziek mag er wezen. De soundtrack bestaat vooral uit variaties op bekende deuntjes, waardoor de nodige nostalgische gevoelens worden opgeroepen. Deze worden zo subtiel en lichtverteerbaar ten gehore gebracht, dat ze eigenlijk louter bekoren en geen enkel moment storend worden.