In 2004 werd op de Xbox nieuw leven geblazen in de Ninja Gaiden-serie, een reeks die oorspronkelijk op de NES was verschenen. De Xbox-game, die gewoon Ninja Gaiden werd genoemd, werd gemaakt door Dead or Alive-ontwikkelaar Tomonobu Itagaki en kreeg na verschijning al snel het imago van 'moeilijkste game van de laatste jaren'. Totdat later de downloadbare content, ook wel bekend als Ninja Gaiden Black, de game nog moeilijker wist te maken. Ninja Gaiden werd het walhalla voor gamers die uitdagende gameplay wilden, en het wachten op een vervolg begon. Dat vervolg is er met Ninja Gaiden II nu eindelijk gekomen en wij hebben ons er doorheen gehakt.
Het verhaal van Ninja Gaiden II is ongeveer net zo belangrijk als in de gemiddelde erotische film, al zullen de verhalen in het laatste geval overtuigender lijken dan in Ninja Gaiden II. Super-Ninja Ryu Hayabusa moet zich een weg door verschillende plekken vechten, zoals Tokyo en New York, om zo de kwaadaardige Fiends te verslaan. Waarom hij juist deze steden aandoet is niet bekend, maar net zoals in het origineel doet het verhaal er eigenlijk niet toe. Ninja Gaiden II draait immers maar om één ding: vechten tot je erbij neervalt.
En in vechten slaagt de game als geen ander. Met slechts twee knoppen en een springknop weet Ninja Gaiden 2 een diep vechtsysteem neer te zetten, waarbij de invloeden van de Dead or Alive-serie duidelijk merkbaar zijn. Ryu beschikt over verschillende wapens waarbij voor ieder wapen tientallen combo's uitgevoerd kunnen worden. Het wapenaanbod is flink verbeterd ten opzichte van het origineel. Hoewel het origineel aanzienlijk wat wapens bevatte, waren er eigenlijk maar enkele wapens die echt te onderscheiden waren van elkaar. Veel wapens hadden daarnaast een beperkt aantal te maken combo's. In Ninja Gaiden 2 daarentegen zijn de verschilende wapens die we in onze handen krijgen, allemaal uniek in hun speelstijl. Nieuwe toevoegingen zijn bijvoorbeeld een zeis, een knots (die dankzij een lange ketting een groot bereik heeft) en niet te vergeten klauwen vergelijkbaar met die van Wolverine uit de X-Men.
De nieuwe wapens kennen daarnaast een grote verandering ten opzichte van het origineel: de snelheid. Met ieder wapen zal Ryu razendsnelle combo's uitvoeren en de langzamere wapens uit het origineel zijn dan ook allemaal verdwenen. Het is de snelheid van Ninja Gaiden II die meteen opvalt, want hoewel het origineel al een aanzienlijke snelheid had doet Ninja Gaiden II er een flinke schep bovenop. Tot slot worden de gevechten nog eens opgefleurd met vliegende ledematen. Iedere keer dat je een vijand raakt heb je de kans dat deze een ledemaat verliest. Hoewel je zou denken dat je tegenstander dan uitgeschakeld is, blijkt niets minder waar. Een vijand die een arm of been verloren heeft, zal vaak gevaarlijker aanvallen dan een nog intacte vijand. Gelukkig kun je ook je voordeel halen uit een verloren ledemaat, want door op de Y-knop te drukken bij een van deze vijanden zal Ryu deze op een stilistische manier letterlijk een kopje kleiner maken. Hoewel sommige mensen dit mi chien iets overdreven zullen vinden, geeft dit stukje gameplay enorm veel sfeer aan de gevechten en het is dan ook zeker een goede toevoeging.De moeilijkheidsgraad, waar Ninja Gaiden mee bekend en berucht raakte, is ook wederom uitdagend, al is er dit maal ook de Path of the Acolyte. Deze gemakkelijke mode moet het spel beter toegankelijk moet maken. De ervaren Ninja Gaiden spelers hoeven echter niet bang te zijn dat alles van een leien dakje zal gaan. Hoewel de game op het begin niet zo heel moeilijk lijkt, schroeft de moeilijkheidsgraad zich al snel op. Helaas is de game in uitdaging niet zo geslaagd als voorheen en dat komt vooral door enkele mindere ontwerpkeuzes, zoals een onverwachts ontploffende eindbaas.
De ergste fout in de game, die de moeilijkheidsgraad onnodig opschroeft, is echter de camera. Het originele Ninja Gaiden had al geen geweldige camera, maar met een druk op de knop kon deze weer achter je geplaatst worden, zodat je met een beetje training alsnog het hele veld kon overzien. Hoewel Ninja Gaiden II ook de mogelijkheid bied de camera achter je te plaatsen, lijkt deze toch beduidend minder goed te werken dan voorheen. Dat komt onder andere door de snelheid in de game. De camera kiest vaak een positie om zo een gevecht van dichtbij te tonen. Maar omdat de game zo snel is verplaats je jezelf sneller dan de camera, zodat sommige vijanden soms helemaal niet te zien zijn. Ook de keuze om veel kleine gangetjes in de levels te stoppen komt de camera niet ten goede. De camera neemt dan vaak een positie in zodat je geen enkele kant op kunt kijken. Je zult dan ook meer dan je lief is de camera achter je moeten plaatsen.
De camera is echter niet de enige fout die Ninja Gaiden II weet te maken. Zo wil de beeldverversing van de game af en toe wat haperen, zodat je even moet wachten voordat je weer verder kunt spelen. De meeste foutjes zitten echter op het grafische vlak. Ninja Gaiden ziet er wat betreft animaties weliswaar geweldig uit, maar andere grafische eigenschappen vallen bitter tegen. Sommige levels, zoals het New York-level, hebben erg weinig inhoud en voelen daardoor doods aan. Grafisch had de omgeving, op mi chien de grootte na, prima op de oude Xbox kunnen draaien. De omgevingen zijn niet interactief en zitten vol met onzichtbare muren, die na verloop van tijd heel erg storend worden. De onzichtbare muren krijgen het zelfs voor elkaar om het rondspattend bloed op te vangen, zodat dit mooi blijft zweven in de lucht in plaats van op de muur te plakken.
Hiermee toont Ninja Gaiden II haar grootste fout, het gebrek aan evolutie. De hele game voelt heel erg alsof deze ook prima had gewerkt op een console uit de vorige generatie, en dat is in het geval van Ninja Gaiden II een enorme teleurstelling. Maar dit is vooral ook een fout van het genre an sich. Ook Devil May Cry 4 bleek een conservatieve game en bij Ninja Gaiden II is dit niet anders. Dat betekent echter niet dat Ninja Gaiden II geen goede game is, want dat is het wel degelijk. Maar tijdens het spelen blijf je jezelf constant afvragen of de game het genre niet naar het volgende, next-gen, tijdperk kon brengen. Gelukkig steekt het vechtsysteem in ieder geval nog met kop en schouders boven zijn concurrentie uit, en daarmee is Ninja Gaiden II alsnog een must-have voor iedere hack-and-slash liefhebbende Xbox 360 bezitter.