De minpunten en pluspunten bij deze recensie waren al neergezet voordat de recensie werd geschreven. Normaliter behoeven die geen aanpa en, want na een uur of tien spelen kunnen we ondertu en wel stellen wat er precies wel en niet in orde is. Maar dit keer zijn er een paar gewist, teruggezet en weer gewist. ‘Te weinig uitdaging’, stond er bijvoorbeeld bij de minpunten. Dat was nog licht uitgedrukt, want vergeleken met zijn voorgangers is Ninja Gaiden 3 zo makkelijk als het aanzetten van je tv. Waarom dat minpunt uiteindelijk toch weghalen? Nou ja, de game is niet veel simpeler als het gros van de games vandaag de dag. Beetje hypocriet om deze titel daar ineens wel op af te rekenen, enkel en alleen omdat het toevallig uit een moeilijke serie komt. Eigenlijk is dat dan ook het verhaal van deze recensie. Zet het tu en zijn broers en Ninja Gaiden 3 is een veel minder, veel makkelijker, veel ‘dommer’ vervolg dat fans geen blik waardig zullen (en moeten) gunnen. Maar zet het tu en de gemiddelde actietitel die vandaag de dag verschijnt en je krijgt precies wat een vreemdeling zou vermoeden bij het zien van de trailers: een ninja die compleet losgaat met z’n zwaard op de lichamen van talloze hulpeloze tegenstanders.
Ninja in de nacht
Wie bekend is met de serie, maakt zijn borst maar beter nat. Ryu Hayabusa beschikt over zijn kenmerkende rol om aanvallen te ontwijken, heeft een zware en een lichte aanval en hij kan springen. Geleidelijk aan vult zich een metertje om een speciale ninpo-aanval uit te voeren, en wie goed genoeg bezig is ziet zijn zwaard een rode gloed krijgen waarmee in een keer een handjevol vijanden stuk gesneden kan worden – figuurlijk overigens, want vreemd genoeg vliegen er dit keer geen ledematen en koppies in het rond. En al die andere dingen die we van de serie gewend zijn dan? Verdwenen als een ninja in de nacht. Rammen is het devies, diepgang de grote afwezige.
Winkeleigenaar Masamura heeft (op een kleine cameo na) het veld moeten ruimen. Ryu’s leven vult zich plots na elk veldslagje weer op magische wijze en wie twee minuten in deze game kan spelen zonder een checkpoint te pa eren zouden we graag eens ontmoeten wegens het mogelijk maken van het onmogelijke. Aanwezige quick-time events voegen net zoveel toe als dat ze afbreuk doen aan het geheel en het camerawerk kent grote hoogtes en diepe dalen, die overigens in het totaalplaatje beide niet noemenswaardig zijn. Dit is hakken, hakken en nog eens hakken. Je hoeft er niet eens over na te denken, want slechts kijken naar je actieknoppen levert meestal al een weergaloze combo op.
Van het design van de omgevingen en het verhaal hoef je niet veel meer te verwachten. Je reist de wereld over, voortgestuwd door een plot dat een kleuter had kunnen bedenken, vol personages die geen enkel motief nodig hebben om te doen wat ze doen. Sterker nog, we schieten er met gemak zoveel gaten in dat er uiteindelijk helemaal niets meer overblijft. En die omgevingen bieden dus ook geen enkel uniek vermaak. Ze zijn afwi elend, maar ogen voornamelijk generiek. Bovendien bestaan ze enkel en alleen om de grenzen aan te geven van waar je wel en niet heen mag. En binnen die grenzen gebeurt er dus maar één ding: hakken.
Ninja Trials
Omdat we ook wel eens om ons heenkijken, zien we bij fans en critici een overduidelijke tweestrijd tu en mensen die het spel haten of mensen die het heerlijk vinden. Ninja Gaiden 3 oogst net zo makkelijk drieën van critici als achten, terwijl gebruikers op fora net zo makkelijk Team Ninja met de dood bedreigen als dat ze de studio bedanken. Bovenstaande leert in ieder geval waar die drieën vandaan komen: in de serie gezien is dit deel absoluut inferieur aan alles wat voorheen kwam. Maar die achten, hoe komt Hayabusa daar dan aan? Simpel, wie het eenmaal op zichzelf staand bekijkt zou zomaar eens tot de conclusie kunnen komen dat het hakken waar deze game om draait een genot van jewelste is.
Het meest tekenende voorbeeld daarvoor zijn mi chien nog wel de Ninja Trials. In deze modus, die je samen of coöperatief kunt spelen, is geen greintje verhaal te bekennen. Je krijgt golven vijanden voorgeschoteld die je moet overleven, terwijl het gebruik van de combo die op dat moment in beeld verschijnt extra punten oplevert. Het is actie op z’n puurst en we hebben er elk moment van genoten. Het is in deze modus dat vooral duidelijk wordt dat Ninja Gaiden 3 écht niets anders nodig heeft dan zijn spectaculair ogende gameplay. Ga er maar eens aan staan; dertig vijanden om je heen, jij met je zwaard in het midden en dan die eerste aanval. Terwijl je als een malle knoppen indrukt voel je het zwaard door de een klieven, overgaan in de strot van een ander, gevolgd door een ontwijkende rol, waarna je de ruggengraat van vijand nummer drie voorziet van het puntje van je zwaard.
Bevredigend
En dat ga zo maar door, zowel in de Ninja Trials als in de story mode. Ninja Gaiden 3 bevredigt ophoudelijk en continu die hele simpele behoefte van virtueel geweld. Het kent de pure, moorddadig snelle schoonheid van een ware moordmachine die jij onder je vingers hebt. Dat vervult die oerbelofte van het medium games, dat stelt dat we alles kunnen zijn wat we willen. En dus genieten we, omdat we altijd al eens zó sierlijk, zó genadeloos en zó niet te stoppen tekeer wilde gaan tegen hordes vijanden. De toegankelijkheid mag Ninja Gaiden 3 dan in een ander hokje geplaatst hebben, het is wel een hokje waar we met het verstand op nul intens van kunnen genieten.
Hersenloos genieten
We zouden vandaag de dag een remake van Double Dragon, in al zijn oppervlakkigheid, kunnen waarderen. Gevechten als in Yakuza, waar het rammen an sich onwaarschijnlijk lekker aanvoelt, schieten ons testosteron zonder pardon door de aderen heen. En zo kunnen we er nog wel een paar noemen: games waarbij het vechtsysteem – ondanks een complete afwezigheid van diepgang – gewoon overheerlijk aanvoelt. Ninja Gaiden 3 is daarop geen uitzondering. Ja, het is hersenloos. Nee, je hoeft geen enkele combo uit je hoofd te leren en inderdaad, regelmatig zul je zelf ook even met het verstand op nul op de knoppen beuken, lak hebbende aan wat voor combo dat tot gevolg heeft. Maar is dat erg? Nee, een titel die zich zo enorm soepel laat besturen, acties er zo spectaculair uit laat zien en dat ook nog eens vlijmscherp in beeld brengt, tja, dat doet gewoon iets met een gamer. En mocht deze zin een beetje simpel overkomen en getuigen van weinig fijnzinnigheid, dan hebben we Ninja Gaiden 3 zojuist beschreven op een voor deze game erg pa ende wijze.