We kunnen ons niet heugen wanneer we voor het laatst zo ondersteboven raakten van een game. Een game waar we zonder grote verwachtingen indoken om hem binnen no-time in ons hart te sluiten. Een game zó verfrissend in opzet dat ieder spelelement aanvoelt als een onverwachtse plotwending. Nier houdt je vast, sleept je mee en laat je pas aan het eind van de intense rit weer los. De personages doorbreken alle gamestereotypen en vormen samen een gezelschap dat net zo divers is als de game waarin ze schitteren. Ja, over Nier valt veel te zeggen, en in dit geval vooral veel goeds.

Ons enthousiasme lijkt misschien, net als de game zelf, uit de lucht te komen vallen. Een jaar geleden wist immers niemand een zinnig woord te zeggen over de game en van een korte speelsessie tijdens de Tokyo Game Show werden we ook niet veel wijzer. Het is moeilijk om met zo weinig informatie uit te kijken naar een relatief obscure titel. Maar wat schetst onze verbazing wanneer de game eindelijk in onze console draait? Niet alleen weet het verhaal ons enorm te boeien, we zien ook een prachtige ode aan klassieke side-scroller Contra, verwijzingen naar The Legend of Zelda en een virtuele variant op de Gamebooks van vroeger.

En dat terwijl je weldegelijk te maken hebt met een hack ’n slash-RPG in hart en nieren. Met ongeveer dertig wapens, variërend van een loden pijp tot enorme tweehandige zwaarden, zul je hordes vijanden over de kling jagen. De relatief kleine hoeveelheid basisaanvallen wordt goed gecompenseerd met een dozijn aan magische krachten, zoals een enorme vuist die alles op zijn pad omver mept, of een schild dat vijandelijke magie tegenhoudt. Voeg daar aan toe dat vijanden soms woorden laten ‘vallen’ die je kunt combineren met je wapens om deze te versterken, en je hebt een behoorlijk divers vechtsysteem dat vooral straalt tijdens eindbaasgevechten.

Een goed begin…

Als de game iets heeft, dan is het wel sfeer. De combinatie van unieke personages, een intrigerend verhaal en een prachtige soundtrack maken dat je met plezier door blijft spelen. Hierbij zul je jezelf regelmatig op een onbewuste glimlach betrappen. De eerste glimlach verschijnt waarschijnlijk al op het moment dat je de game opstart. Terwijl het scherm zwart blijft begint een vrouwelijke stem aan een scheldkanonnade waar je geen touw aan vast kunt knopen. Vervolgens speelt er muziek en krijg je een lange serie van korte tussenfilmfragmenten te zien. Het is slechts een voorproefje op de charme waarmee de game met je blijft flirten. De verhaalvertelling is subliem en weet een ogenschijnlijk simpel scenario uit te diepen tot een gelaagd epos.

Wanneer de game begint, bevinden we ons in een postapocalyptische versie van onze huidige maatschappij. Een ziekte lijkt de mensheid te gaan uitroeien en complete chaos is het gevolg. We zien een onbekende man met grijs haar, die zich met zijn zieke dochtertje verschuilt in een vervallen etenswinkel. Na een aanval van mysterieuze wezens reikt hij, uitgeput door het gevecht, uit naar een zwart boek op de grond voor hem. Op de aanraking volgt een explosie, waarna je over magie beschikt. In de vorm van een tutorial zet je het gevecht voort en wanneer het laatste wezen is verslagen, schiet het spel ons 1300 jaar de toekomst in.

Daar zien we een identiek uitziende man, met een identiek uitziende dochter, maar dan in een omgeving die rechtstreeks uit de Middeleeuwen lijkt te komen. Zeer merkwaardig en onmiddellijk schieten een aantal vragen je te binnen. Zijn dit dezelfde personen? Zo ja, zijn ze door de tijd gereisd? Of is dit te danken aan het mysterieuze zwarte boek? Deze laatste is in ieder geval nergens meer te bekennen en je magische krachten dus ook niet. Je zult het dan ook op eigen kracht moeten zien te redden. De dreiging van de mysterieuze wezens, genaamd Shades, is in ieder geval nog aanwezig, terwijl jij als vader van de doodzieke Yonah simpelweg zo goed mogelijk voor haar probeert te zorgen.

Klusjesman

Tot op het moment dat het verhaal je in contact brengt met de Grimoire Weiss, een witte tegenhanger van het eerder geziene zwarte boek, ben je voornamelijk bezig grote vlaktes te doorkruizen op zoek naar voedsel en andere materialen voor dagelijks gebruik. In essentie ben je het eerste uur een middeleeuwse klusjesman. Ben je niet zo dol op die typische RPG-klusjes die je van hot naar her sturen om materialen op te halen, dan moet je hier wel even doorheen bijten. Eenmaal in het ‘bezit’ van Weiss begin je pas het mysterie te ontrafelen van de twee boeken, Grimoire Weiss en Grimoire Noir. Waar Noir de wereld dreigt te vernietigen is het volgens een oude legende aan Weiss om deze te redden. Bovendien is Weiss het enige wezen dat in staat is om de ziekte van je dochter te genezen, maar daarvoor heeft hij extra krachten nodig die je in alle hoeken van de wereld moet zoeken. Het verhaal neemt nog vele wendingen, waarbij het als een achtbaan ronddraait, over de kop gaat en duikvluchten maakt zonder ongeloofwaardig te worden.

Uniek is dat de game bijna net zoveel verschillende spelervaringen biedt als dat het plotwendingen kent. Dat ontwikkelaar Cavia veel ideeën in de game wilde verwerken wordt duidelijk wanneer je een gebouw in loopt en het zicht verandert in een dwarsdoorsnede van het gebouw en de game speelt als een platformer. Echt interessant wordt het echter wanneer de camera plots boven je gaat hangen om zo het overzicht van een top-down shooter te geven. Dankzij een magische kracht die je in staat stelt projectielen achter elkaar te blijven schieten voelt het ook daadwerkelijk zo. Sterker nog, wanneer je te midden van een groep vijanden staat, die ook allemaal rode bollen af kunnen schieten, vergeet je soms zelfs dat je een actie-RPG aan het spelen bent.

De daad bij het woord voegen

Deze afwisseling maakt het spel al bijzonder leuk, om regelmatig tot een climax te komen in wat we niet anders dan verbijsterende momenten van pure genialiteit kunnen noemen. Zo is er een dorp dat last heeft een mysterieuze ziekte genaamd de Deathdream. Hierdoor vallen dorpelingen in slaap om vervolgens vast te zitten in hun eigen dromen. Tijdens je onderzoek hiernaar kom je zelf vast te zitten in de droom van een ander, om vervolgens alleen nog als woord te bestaan. Ja, dat lees je goed. Je krijgt alleen nog maar tekst in beeld, die de droom beschrijft alsof er een boek geschreven wordt. Zo lees je een verhaal door waarin een dorpeling gevangen zit in een helse kerker, zonder licht, met slechts de pijnkreten van andere gevangenen om haar gezelschap te houden. Plots wordt ze bevrijd uit haar cel, door jouw personage. Dit doe je niet zelf, althans, je leest het alleen maar. Vervolgens neem je in het verhaal de rol aan van de dorpeling en moet je de uitgang van de kerker zien te vinden. Dit doe je door de juiste tekstopties te kiezen op specifieke momenten. Niet alleen is deze vorm van interactie uiterst origineel, ook zijn de verhalen mooi geschreven en verrassend volwassen van toon.

Of wat te denken van een spookhuis dat je moet verkennen, waarbij je sleutels moet zoeken om specifieke deuren te openen op een manier die gewoonweg Resident Evil schreeuwt. Daarbij zijn de verschillende elementen op kundige wijze aan elkaar genaaid, op dezelfde manier dat een handgemaakte lappendeken er misschien niet overal even elegant uit ziet, maar je wel heerlijk warm houdt.

Nier is eclectisch en overdondert met meer soorten gameplay dan je ooit voor mogelijk hield. Neem daarbij de goed uitgewerkte personages, het net zo lieflijke als intrigerende verhaal en de magistrale soundtrack, en je hebt een product dat je moeilijk niet lief kunt hebben. Nier is misschien niet zo opgepoetst als een Final Fantasy XIII, maar wie zich daardoor laat tegenhouden weet deze game gewoon niet op waarde te schatten. Het is waarschijnlijk niet een game die haters van het genre compleet om doet slaan, maar ieder weldenkend mens zal de schoonheid inzien van deze ruwe diamant.